آقایان پیام و ابومسلم را هم دریابید

فوتبال حجیم و حجیم تر می شود و به جایی می رسد که حتی دولت هم از پس جابه جا کردن این شی عظیم الجثه برنمی آید و اینگونه است که عنصر شهرت آن را وجه مصالحه با مردان متمول قرار داده است و پیشکش می کند. حربه جدید مؤثر خواهد افتاد یا این هم تنها مسکنی کوتاه مدت است؟ هدایتی اعلام می کند که ظرف ۲۴ ساعت اخیر ۲۵۰ میلیون تومان برای پرسپولیس هزینه کرده است و علی انصاری نیامده «بازار مبل ایران» را پشت قباله استقلال انداخته است. صورت مسأله می گوید، حضور ایشان را در ورزش و به خصوص این دو باشگاه گرسنه باید به فال نیک گرفت، اما این تنها ماهی خوراندن به فرزند است غافل از آموزش علم ماهیگیری.
برلسکونی مالک میلان هم این تیم را با پول صدقه سر و به بهانه انجام وظیفه و ادای دین می گرداند. آبراموویچ پولش را از چاههای نفت بیرون می کشد و و به خندق بلای چلسی می ریزد و بدون آنکه به بازگشت آن فکر کند. آن مردان عرب چرا هوس خرید منچسترسیتی و نیوکاسل به سرشان زده است؟ سؤال را کمی کلی تر و کلان تر مطرح کنید.
چرا لیگی مثل لیگ برتر انگلیس چشم تمام سرمایه گذاران دنیا را به خودش جلب کرده و آنها را به سوی خود می کشد، اما لیگ برتر ایران با فراری دادن سرمایه ها سعی در جذب کسانی دارد که تنها قسمتی از پول خود را کنار گذاشته اند تا عطش شهرت خود را فروکش کرده باشند یا در دریای پرتلاطم فوتبال، آبی به تن زده باشند و اگر نه چرا فقط این دو تیم؟
استقلال و پرسپولیس آش کشک خاله ورزش هستند. یعنی سازمان ورزش چه آن را بخواهد چه نخواهد محکوم به خرج کردن پول برای آنها و سروسامان دادن به وضعشان است. در چنین شرایطی چرا مردانی مثل هدایتی یا انصاری به سوی دیگر باشگاهها هل داده نمی شوند، باشگاههایی مثل پیام، ابومسلم، ملوان و یا دیگران که پوست به استخوان چسبانده اند و مثل دردانه های تهرانی حمایت چند میلیون هوادار و رسانه را پشت خود ندارند تا دولت محکوم به سرویس دهی به ایشان باشد. پیام و ابومسلم هم به اصطلاح خصوصی می شوند، اما حکایت آنها حکایت از چاله بیرون آمدن و افتادن به چاه است.
هدایتی ها و انصاری ها چرا در دامان چنین باشگاههایی گذاشته نمی شوند. مگر صحبت از خدمت و انجام وظیفه نیست؟ آیا برای ادای دین هم حکم مأموریت نوشته می شود و مقصد باید حتماً آن دو باشگاه باشند. هدایتی به دعوت علی آبادی به پرسپولیس آمده و انصاری را هم زریبافان به استقلال کشانده است، اما سؤال این است که چرا مردان تأثیرگذار در حوزه مدیریت ورزش دوستان متمول خود را برای حوزه پرمشغله مدیریتی خود خرج می کنند. این تازه در شرایطی است که هیچگونه تضمینی برای واگذاری سهام این باشگاهها به شخص وجود ندارد.
همین دیروز کیومرث هاشمی نفر دوم سازمان آب پاکی را روی دست مشتری ها ریخت و اعلام کرد که به خاطر شرایط خاص این دو باشگاه هیچ طرحی برای واگذاری آنها به شخص وجود ندارد. همین یک جمله کافی است تا ثابت شود آنچه هدایتی و انصاری در این دو باشگاه می کارند سبز نخواهد شد و در مقام مقایسه شاید با هزینه همین مقدار پول در جایی دیگر هم تیمی را نجات داده بودند و هم مالک بی قید و شرط آن می شدند.
بیشتر شدن آمار تیمهای خصوصی از این دست و بیرون کشیده شدن پای دولت از فوتبال رقابت پایاپایی را حاصل خواهد کرد که سرانجام آن تولد خودکفایی اقتصادی در فوتبال ماست. پس شاید بهتر باشد حتی در چگونگی تزریق کمکهای بلاعوض این افراد به فوتبال هم تجدیدنظر شود.

رضا خوشنویس

منبع : روزنامه قدس