کانن‌بال - Cannonball

سال تولید : ۱۹۷۶
کشور تولیدکننده : آمریکا و هنگ‌کنگ
محصول : ساموئل گِلفمن
کارگردان : پل‌بارتل
فیلمنامه‌نویس : دانلد سیمپسن و بارتل.
فیلمبردار : تاک فوجیموتو
آهنگساز(موسیقی متن) : دیوید آکسلراد.
هنرپیشگان : دیوید کارادین، بیل مکینی، ورونیکا هامل، گریت گراهام، رابرت کارادین، بلیندا بالاسکی، بودی کانووا، جیمز کیچ، دیک میلر، استنلی کلی، مری وورونوف، کارل گاتلیب و آرچی هان.
نوع فیلم : رنگی، ۹۳ دقیقه.


مسابقه بزرگ اتوموبیل‌رانیِ سراسری آمریکا با وجود مخالفت مقام‌های رسمی، بدون هیچ شرط ورودی، و با جایزه‌ای یکصد هزار دلاری برگزار می‌شود. شرکت کنندگان عبارتند از: «کوی کانن‌بال باکمن» (دیوید کارادین)، راننده ماهر که از زمان یک حادثه رانندگی به مرگ نامزدش منجر شد به‌طور مشروط آزاد است؛ آلمانی متکبر، «وولف مسر» (کیچ)؛ «لید ردمن» (مکینی) که خشن‌ترین شرکت کننده است و حامیانش - خواننده موسیقی محلی، «پرمن واترز» (گراهام)، و مادرش - همراهی‌اش می‌کنند؛ یک زوج هیپی جوان، «جیم» (رابرت کارادین) و «ماریان» (بالاسکی) که اصراری هم برای برنده شدن ندارند؛ گروهی دختر وانت‌سوار به رهبری «سندی» (وورونوف)؛ و یک سیاه‌پوست جوان به‌نام «بیوتل موریس» (کلی) با ماشین گران قیمتش. افسر پلیس مراقب «کوی»، «لیندا» (هامل)، که موفق نمی‌شود «کوی» را از شرکت در مسابقه منصرف کند، همراهش می‌رود. برادر «کوی»، «بنی» (میلر)، بدون اطلاع از پول زیادی از «لستر مارکس» عضو مافیا قرض کرده و روی پیروزی او شرط‌بندی کرده است، و حالا برای اطمینان از برنده‌شدنش مزدوری را برای از کار انداختن اتوموبیل‌های دیگر استخدام میکند. وقتی اتوموبیل «کوی» در رویاروئی با «ردمن» به‌شدت آسیب می‌بیند، او «لیندا» را به اتوموبیلی مشابه منتقل می‌کند که راننده‌اش، «زیپو» (هان) - مکانیک وفادارش - است و این تغییر، مزدور «بنی» را گیج می‌کند. «زیپو» برای «لیندا» اعتراف می‌کند که ان تصادف مرگبارِ «کوی» تقصیر او بوده است. «ردمن» افرادش را خبر می‌کند تا «کوی» را سر به نیست کنند، ولی خودش بر اثر سقوط اتوموبیلش کشته می‌شود. مزدور «بنی»، «زیپو» را می‌کشد و «لیندا» مجروح می‌شود. «کوی» زودتر از دیگران به نیویورک می‌رسد، ولی وقتی می‌فهمد که برادرش چه کرده، از ادامه مسابقه سرباز می‌زند و برای دیدن «لیندا» می‌رود که زوج هیپی جوان و خوش‌قلب او را به بیمارستان رسانده‌اند. سرانجام هم زوج هیپی مسابقه را می‌برند.
* کانن‌بال مثل نسخه‌ای از مسابقه مرگ 2000 (ساخته خود بارتل، 1975) است که خامی «داستان مصور» گونه‌اش را از آن گونه باشند (یعنی عنصر سرگرم کننده اصلی‌اش را) و به‌صورت تبلیغی برای شیوه فیلم‌سازی مضحک کمپانی نیوورلدِ راجر کورمن در آورده باشند. این واقعیت که برخی از کارآموزان سابق نیوورلد - بارتل، جاناتان کاپلان، جو دانته - و خویشاوند دورتری مثل مارتین اسکورسیزی حضورهای کوتاهی در فیلم دارند، باعث می‌شود که فیلم هرچه بیشتر به نوعی بولتن داخلی نیوورلد تبدیل شود (خود کورمن هم در نقش کوتاه دادستانی که می‌خواهد «مسابقه بزرگ سراسری آمریکا» را متوقف سازد. ظاهر می‌شود). گاهی اوقات کانن‌بال موفق می‌شود از این شوخیِ صرف با خود فراتر رود و کنایه‌های تندی به نوع فیلم‌های «رفیق‌بازی»، به‌طور کلی، بزند. اما اکثر اوقات همان سبک تجاری و مقتصدانه محصولات نیوورلد را دنبال می‌کند (با سکس کمتر و خشونت بیشتر).