اوج دلهره - High Anxiety

سال تولید : ۱۹۷۷
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : مل بروکس
کارگردان : بروکس
فیلمنامه‌نویس : ران کلارک، رودی دِلوکا، باری لوینسن و بروکس.
فیلمبردار : پل لومان.
آهنگساز(موسیقی متن) : جان موریس.
هنرپیشگان : بروکس، مادلین کان، کلوریس لیچمن، هاروی کورمن، هوارد موریس و ران کاری.
نوع فیلم : رنگی، ۹۴ دقیقه.


«دکتر ریچارد ه_. تورن دایک» (بروکس)، رئیس یک مؤسسه درمان بیماری‌های روانی می‌شود. راننده‌اش، «برافی» (کاری)، در مورد مرگ مشکوک رئیس قبلی مؤسسه و عصبانیت معاونش، «دکتر مانتاگیو» (کورمن)، از انتخاب نشدن و به‌عنوان رئیس، به او هشدار می‌دهد. استاد قدیمیِ «تورن دایک»، «پروفسور لیلولمن» (موریس)، هم در مؤسسه حضور دارد و به «تورن‌دایک» کمک می‌کند تا بر بیماری ترسش از ارتفاع غلبه کند. هرچند که «تورن‌دایک» از رفتار «دکتر مانتاگیو» و «سرپرستار شارلوت دیزل» (لیچمن) ناراحت است، اما برای شکست در کنفرانسی به سن فرانسیسکو می‌رود و با «ویکتوریا» (کان)، دختر یکی از بیماران مؤسسه آشنا می‌شود. «مانتاگیو» و «دیزل» تلاش می‌کنند تا «تورن دایک» را به قتل متهم کنند، با این همه او نجات می‌یابد و بالاخره بر ترسش از ارتفاع غلبه می‌کند.
* بروکس در اوج دلهره - که به «استاد تعلیق، آلفرد هیچکاک» تقدیم شده - به هجو سینمای ترسناک می‌پردازد، و حتی در برخی صحنه‌ها به سایه‌های خاکستری خاص آثار استاد هم نزدیک می‌شود؛ اما دو نکته تلاش او را هدر می‌دهد: زیاده‌روی‌های گاه‌گاه خود بروکس - مثل صحنه افتتاحیه با تدوین هیچکاک‌ی‌اش، که با جمله «چه فرودگاه دراماتیکی!» بروکس خراب می‌شود - و نادیده گرفتن این اصل که یک هجویه موفق باید تا حد امکان شبیه نسخه اصل باشد. فیلم از هیچ کدام از خطوط داستانی هیچکاک استفاده نمی‌کند، و شباهت‌های مضمونی محدود به تک صحنه‌هاست، مثل صحنه حمام مشابه فیلم بیمار روانی (1960) یا صحنه قرار ملاقات مشابه شمال به شمال‌غربی (1959، که به حمله کبوترها تمام می‌شود تا یادآور پرندگان، 1963، هم باشد).