احساس خود کم بینی وعقده ی حقارت

● مهمترین آفت تاثیر درگفتار
عقده ی حقارت یکی از رایج ترین آسیب های روانی فرد، درعصر حاضر است که علل پیدایش آن را باید در تربیت وآموزش دوران کودکی جستجو کرد.
افرادی که دچاراین مشکل می باشند، به گونه های متفاوت درزندگی ، با آن مواجه میشوند.
برخی ازدانش آموزان با استعداد ، سرکلاس ، دردروس شفاهی در می مانند. ترس ودلهره سراسر وجود آنان را فرا می گیرد وتپش قلب آنها تندتر می گردد به طوری که تمام دریافت های گذشته ی خودرا ، علی رغم زحمات زیادشان درمطالعه ، به سادگی ازدست می دهند.
آنان خودرا لایق نمی دانند تا درکنفرانس ، وسخنرانی های علمی در دبیرستان ویا دانشگاه شرکت کنند. تا نوبت پاسخ گویی آنها به سوالات فرا می رسد، دست و پای خودرا گم می کنند وآرزو می کنند که ای کاش هیچ گاه استاد، آنان را پشت میز خطابه فرا نخوانده بود.
این گونه دانش آموزان یا دانشجویان خودرا دربرابر همشاگردیان خویش ، خوارمی شمارند ویا برای آنان، ارزشی افراطی قائل می شوند. احساس می کنند، متنی را که برای درس شفاهی آماده کرده اند، ازسایر همکلاسیها ضعیف تر است وبراین باورند که به هنگام کنفرانس ، پوزخندی حاکی ازتمسخر، برلبان شنوندگان نقش بسته است!
احساس خود کم بینی ، به خودی خود، نشانه ای ازحقارت« نفس» نیست، بلکه آنچه را به صورت عقده یا ضایعه ی دردناک روانی در می آورد، خودداری ازدرک وپذیرش آن ، هراس از رویارویی با آن ویا پنهان ساختن آن در اعماق ضمیر ما است، یا بخواهیم ازطریق واکنش های نادرست ونابخردانه این کاستی ها را جبران کنیم.
فقدان اعتماد به نفس، احساس گناه، بی اعتمادی به لیاقت و کفایت شخصی ، بدبینی ونا امیدی وسرخوردگی، ازعوامل بروز این احساس می باشد. گروهی ازافراد به ویژه کودکان، آمادگی بیشتری برای پذیرش و پرورش احساس حقارت در خود دارند. اینان از کاستی یا ضایعه ی عضوی رنج می برند.
نشانه های خفیف خود کم بینی درافراد به شرح زیر می باشد:
۱) تلاش سخت وپی گیر درجهت دست یابی به هدفهای مبهم، بیهوده ویا نابخردانه
۲) احساس ترس یا شرم در رویارویی با دیگران ودوری از مردم وانزوا طلبی
۳) حساسیت بیش ازاندازه واحساس خواری وضعف نفس
۴) سطحی نگری وکناره گیری ازتفکر اصولی که عموما همراه با عدم تحرک وبی بندوباری مفرط مشاهده می شود
۵) دوره های پی درپی سکوت وپرحرفی
۶) بدبینی وبیزاری وافراط درخرده گیری وعیب جویی
درحقیقت مشکل اصلی این نیست که چه نقاط ضعف یانقصی درما وجود داردویا درچه زمینه هایی احساس حقارت می کنیم، بلکه آنچه اهمیت دارد، تلقی ودیدگاه شخصی ما ازاین مسائل ، وواکنشی است که در برابر آنها ازخود نشان می دهیم.
هرگاه از پایگاه برتری قدرت وشجاعت به پستی های ناتوانی وحقارت درون بنگریم وبه نیروی خود واراده، آنها را ازوجود خویش برانیم، به زودی افق زندگی ما به نور نیک بختی وسلامت روان، روشن خواهد شد، اما اگر احساس خود کم بینی وحقارت را به خود راه دهیم وبدان گردن نهیم، در اندک زمانی شخصیت ما را به فساد وتباهی خواهد کشاند وجسم وجانمان را بیمار خواهد ساخت. پس دلیلی برای احساس شرم یا خودکم بینی وجود ندارد.
باید بکوشیم تا استعدادفطری وظرفیت خویش را درهرپایه ومقیاس که باشد، بیدارسازیم وآنها را درراه نابودی وسرکوبی نا توانی ها وحقارتهای درونی خویش ، به کارببریم.
انسان باید درهرشرایط واحوالی ، به امتیاز های درونی خویش امیدوار باشد، ویژگیهای برتر وتواناییهای خلاقه ی خود را به درستی بشناسد وازراه شکوفایی آنه، به برتری روان وشخصیتی متین و استوار دست یابد تا از رخنه وسلطه ی ناامیدی وحقارت درامان بماند.
تجربه نشان داده است که هرگاه شخص بتواند، رویداد اصلی گذشته ی خود را ، به خاطر بیاورد وآگاهانه، عقده ها را از نهان گاه خویش بیرون براند وچهره ی حقیقی آنهارا در پرتو خرد بازشناسد، بی شک روان اوشفا خواهد یافت، واز رنج وپریشانی آزاد خواهد شد.

http://p۳۰web.wordpress.com/

منبع : مطالب ارسال شده