سلام بر ماه خجسته جان

سلام بر ماهی که روزها بر آن فخر نفروشند و سرافرازی نکنند; ماه سرافرازی روح و خاکساری تن، ماه دست‏های خواهش بر آستان نیایش، ماه گام‏های به عاشقی رهسپار، ماه چشم‏های اشک بر پیشگاه خشیت‏خدا، ماه «خدایا!»، ماه دهان‏های آه و لب‏های زمزمه دوست دوست، ماه آوازهای زخمی زاری.
سلام بر ماه صبوری مؤمنان و ماه مؤمنان صبور، ماه راز و نماز، ماه حاجات و مناجات، ماه یقین، ماه کتاب مبین. سلام بر ماه شور شوکت ایمان و روح رحمت رحمان. سلام بر خجسته جان، سلام بر رمضان.
الهی! به پیشواز این خجستگی، دیدار تو را چون اشک بر سر مژگان ایستاده‏ایم و دل به مهر مهربان رمضان داده‏ایم. خدایا! در این روز، روزه مرا روزه روزه داران راستین کن و بیداری مرا، بیداری بیداران راستین، و از خواب بی‏خبران بیدارم کن. در این روز، بدکاری‏ام را بر من ببخش ای خداوندگار جهانیان و از من درگذر ای آمرزگار بدکاران.
رمضان، ماه میعاد است و گاه یاد: میعاد با معبود و گاه حضور در همیشه نور; ماه گذشتن و رسیدن: گذشتن از خویش و رسیدن به خویش، ماه شکیبایی تن و شادمانی جان.
رمضان، بشارت رستگاری است‏بر پاکان و اشاراتی است‏به پاکی رستگاران. سر سلسله رستگاران و پاکان، فخر کاینات و برگزین رسولان، محمد مصطفی در پیشواز رمضان فرموده است: «ماه خدا با فرخندگی و مهر و آمرزش به شما روی کرده است; ماهی که در آن ضیافت ربانی بارعام یافته‏اید و از اهل کرامت‏شمرده شده‏اید. در این ماه، نفسهاتان، تسبیح، خوابتان عبادت و نیایشتان به اجابت رسیده است; پس پروردگارتان را با نیتهای راست و جانهای پاک بخوانید. شوربخت است آن که در این ماه گرامی به مقام آمرزش نرسد. با گرسنگی و عطش این ماه، گرسنگی و عطش قیامت را در یاد آرید. در این ماه بینوایان را دریابید. زبان از زشتگویی بدارید و چشم از حرام فرو پوشید. در نماز این ماه، دست التجا بر آستان خدا برید که با چشم مهر بر بندگانش می‏نگرد، اگر او را بخوانند، اجابت کند; اگر او را ندا در دهند، روی آورد و اگر از او بخواهند، عطا کند. با سجده‏های طولانی از گرانباری بدکاریهای خود بکاهید و بدانید که خدا به شکوهمندی خود سوگند خورده که نمازخوانان و سجده‏گذاران را عقوبت نکند. در این ماه، در بهشت‏خشنودی الهی بر روی شما گشوده است، مباد که پروردگارتان آن را بر شما فرو بندد و دروازه دوزخ غضب خداوند بر روی شما بسته است، مباد که پروردگارتان آن را بر شما بگشاید... .»
روضه رمضان، بهار جانهاست و طراوت ایمانها. دل از عطش دیدار. بی‏تاب است و جان از چشمه‏ساز نیایش، سیراب. دست‏ها پیچک سبز دعاست و چشمها چشمه شوق.
روضه رمضان، فصل سر سبز جان مؤمن است. فصل شکفتن، از نو شکفتن، دیگر گونه شکفتن، فصل جوانه‏زدن، جوان شدن، بهاری شدن و جاری شدن در اقیانوس بی‏کران رحمت.
روضه رمضان، بهار التجا و رجاست، بهار سجاده‏های باز آگاهی است و شکفتن در بهاران خرم الهی.
رمضان، روح سبز پرهیزگاری است و دست دوست‏بر شانه‏های عاشق روزه‏داران است.
روزه، شکر است و ذکر، و رمضان دعا و دعوت است و روح و رحمت; «ماهی که آغازش مهر، میانه‏اش آمرزش و پایانش رهایی از آتش است‏».
رمضان، وادی یاد است: یاد معبود و در این وادی باید با قدم صدق و نیت صادق گام نهاد: «ربنا افرغ علینا صبرا و ثبت اقدمنا».
الهی ! روزه، راز خاکساری بر آستان کبریایی توست; اگر تو، به پاداش این خاکساری، جان ما را به رفعتگاه مهربانی‏ات برنیاری، پناهخواه که باشم و ایمنی جوی کدام آستانه شوم؟
الهی! این طاعت کوچک هم نشان شرمندگی من است و هم راز عزت و شوکتم: شرمساری آنکه بر درگاه تو عبادتی نیاورده‏ام که شایان والایی و سزاوار جبروت بی‏انتهای تو باشد، و شوکت آنکه مرا این سان آسان اذن فرموده‏ای که در بار عام مهرورزی و عنایتت در آیم.
الهی! مهربانی کن بر ما که خواستاران صادق توییم و از در عنایت و احسان درآ. که دیری است تا بر خاک بندگی مخلصانه پا فرسوده‏ایم و جان عاشق به پیش تو آورده‏ایم. الهی! اگر مهر نورزی، در غربتم و اگر احسان نفرمائی، در اندوه و حسرتم، ای خداوندگار مهرورزی بی‏پایان.
رضا ساعی شاهی

منبع : مطالب ارسال شده