در مذاکره با آمریکا به این نکات دقت کنید!

این كه حضرت امام خمینی (ره) از دولت ایالات متحده آمریكا با عنوان ”شیطان بزرگ“ یاد فرمودند، تنها یك لقب گذاری ساده یا موقت نبود، بلكه هر قدر زمان بیشتری می گذرد؛ ژرف بینی خمینی كبیر بر همگان روشن می شود و پی به عمق اندیشه های الهی او می برند.
۲۷ سال است كه آمریكا در حالی كه چماق را به یك دست و هویج را به دست دیگر گرفته، مقابل ایران ایستاده است. كشوری كه روزی ادعای ابرقدرت بودن داشت، امروز آن قدر خوار و ذلیل شده است كه به خاطر خطاكاری های خودش در عراق حاضر شده با ایران سر میز گفتگو بنشیند. این عزت و سربلندی را بی شك مدیون معمار انقلاب اسلامی هستیم. هم او كه درس ایستادگی و پایداری را نه فقط به ما، بلكه به مستضعفان تمام عالم آموخت و به ما یاد داد چگونه با تمسك به سلاح ایمان ابر قدرت ها را به خاك ذلت بنشانیم.
اگر تا دیروز اعتدال گرایان آمریكایی مانند گری سیك، لی فینستین، جیمز بیكر، زبگنیو برژینسكی، ری تكیه، پاتریك كلاوسون و حتا نیكلاس برنز از ضرورت گقتگو با ایران صحبت می كردند؛ امروز چهره های سرسخت و نو محافظه كار آمریكایی نظیر رابرت كاگان هم گفتگو با ایران را ضروری می دانند.
شیطان بزرگ به زانو درآمده است. كسانی كه در روزگاری نه چندان گذشته تنها چند ماه عمر برای انقلاب اسلامی نوپای ایران تعیین كرده بودند و فكر می كردند نهضت اسلامی ایران به زودی سرنگون می شود، امروز با گذشت ۲۷ سال هنوز شاهد نظام اسلامی در ایران هستند. به راستی راز این پایداری آیا چیزی جز غیرت ملی و ایمان اسلامی مردم ایران بوده است كه با رهبری خمینی كبیر نهضتی را علیه ظلم و استبداد پهلوی به پا كردند و آزادی و سربلندی خود و فرزندان خود را تا ابد تضمین كردند.
اگر امام نبود، اگر انقلاب نبود و اگر غیرت ایرانی نبود، به طور حتم امروز ایران همچنان وابسته به آمریكا بود و داغ ننگ نوكری بر پیشانی شاه و ملت ایران مانده بود. اما خدا را شكر كه از ازل آزادی و استقلال ایران و ایرانی ها را رقم زده بود و در زمان و مكان مناسب رویداد تاریخی انقلاب اسلامی را به مشیت الهی خود محقق ساخت. پس باید قدر این نعمت الهی را دانست و آن را به آسانی از دست نداد.
اگر مسایل دیپلماتیكی را كه امروز پیرامون بایدها و نبایدهای رابطه با آمریكا مطرح می شود نادیده بگیریم و تنها همین عجز و ناتوانی امروز آمریكایی ها را در نظر بگیریم، مذاكره با آمریكا برای ایران یك پیروزی است. اما نباید به این پیروزی موقت دل خوش كرد و در دام هایی كه شیطان بزرگ برای ما مهیا كرده است گرفتار شد. از این رو برخی از ملاحطات راهبردی پیرامون مذاكره با آمریكا در زیر مطرح می شود و شایسته است از سوی متولیان امر، به ویژه دستگاه دیپلماسی كشورمان مورد توجه قرار گیرد:
۱) آمریكایی ها به هیچ اصلی جز لذت حیوانی پایبند نیستند، بنا براین هر گونه قول و تعهدی از سوی آنها بیشتر به یك حباب صابونی شبیه است تا یك قرار واقعی. آزموده را آزمودن خطاست؛
۲) از آنجایی كه ایران در پیشبرد فعالیت های صلح آمیز هسته ای خود راهبرد ”خرید زمان” را در پیش گرفت و حتا این راهبرد را در ارایه پاسخ به بسته پیشنهادی گروه ۱+۵ در سال گذشته به كار گرفت، اكنون آمریكایی ها می خواهند همین راهبرد را در ارتباط با گفتگو با ایران در پیش بگیرند و اصل گفتگو با ایران كه امروز حتا به تایید نومحافظه كاران هم رسیده است، چیزی جز اتلاف وقت نیست؛
۳) هدف از اتلاف وقت توسط آمریكا تكمیل آرایش جنگی آمریكایی ها در منطقه و به ویژه افزایش حضور نامشروع نظامی آنها در خلیج فارس است. نباید تحت هیچ شرایطی فریب لحن آرام یا ژست دیپلماتیك آنان را خورد؛
۴) اگر در هر یك از مراحل دو طرف بر سر مسایل موجود از جمله موضوع امنیت در عراق به توافقی دست یابند، دست نابكار توطئه سازان آمریكایی تمام رشته ها را پنبه می كند. آنها برای این كار از هیچ جنایتی دریغ نمی كنند حتا اگر لازم باشد یك ۱۱ سپتامبر جدید آن هم از نوع هسته ای به راه می اندازند؛
۵) از آنجایی كه ایران تبدیل شدن به قدرت برتر منطقه را حق طبیعی و مسلم خود می داند، آمریكایی ها می خواهند از این حق به عنوان یك دام استفاده كنند و در عمل ایران را به جاده صاف كن خودشان در منطقه تبدیل كنند. بنابراین در هر گونه گفتگو با آمریكایی ها باید بسیار هوشیار بود و ناخواسته به ابزار آنها برای پیش بردن اهداف استعماری آنها در ممالك اسلامی تبدیل نشد؛
۶) هدف دیگر آمریكایی ها از گفتگو با ایران مهار نهضت های اسلامی است. از نظر غربی ها اسلام و مسلمانان ابرقدرت های جدید پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی سابق هستند. اگر آمریكا حتا وانمود كند كه با ایران به نوعی مصالحه دست یافته است، برد تبلیغاتی چنین مصالحه ای برای او بسیار مهم است و به این وسیله می تواند نهضت های اسلامی مستقل را به تدریج نرم و سازش پذیر سازد؛
۷) به محض آن كه مشكلات آمریكا در عراق به واسطه مساعدت یا همكاری ایران حل شود، واشینگتن نوك پیكان تهاجم خود را متوجه تهران خواهد ساخت. آمریكای اسیر شده در باتلاق عراق گروگان ایران است. كمك به آمریكا آن هم در شرایط كنونی به مثابه شلیك به خود است. منطق و عقل سلیم چنین توصیه ای را نمی كند؛
۸) اگر فرض كنیم مذاكرات آن قدر ادامه یابد كه دولت كنونی آمریكا و تیم نومحافظه همراه بوش كاخ سفید را ترك كنند و به گمان برخی تهدید ایران بدین وسیله برطرف شود (از این ستون به آن ستون فرج است)؛ هنوز یك مشكل باقی است و آن تداوم نفوذ لابی صهیونیستی در پیكره اجرایی آمریكاست كه حتا پس از زمامداری بوش بار دیگر در بدنه جناح دمكرات خود را نشان می دهد. آیا سران آیپك به دمكرات ها توصیه ای غیر آنچه كه به جمهوری خواهان داشتند، خواهند داشت؟!
۹) آمریكا كه این روزها از گفتگو با ایران دم می زند، از یك سال پیش برای این گفتگو برنامه ریزی كرده بود. دستگیر نمودن دیپلمات های ایرانی در اربیل عراق بخشی از این سناریو بود تا در حین مذاكرات بر ایران منت بگذارد و این گونه وانمود كند كه چون گفتگو موفقیت آمیز بود، دیپلمات های ایرانی آزاد شدند. شكی نیست كه آزادی دیپلمات های ایرانی یك ضرورت انكار ناپذیر است. اما چرا با هزینه ایران؟ چرا آمریكا حاضر نیست برای یك مذاكره واقعی از خودش هزینه كند؟
۱۰) با عنایت به آن كه پرونده هسته ای ایران همچنان روی میز شورای امنیت سازمان ملل قرار دارد و تا كنون قطعنامه های یكجانبه گرایانه ای را علیه فعالیت های صلح آمیز هسته ای كشورمان به تصویب رسانده است، به عنوان یك راه كار عملی به دستگاه دیپلماسی كشورمان پیشنهاد می شود، تصویب قطعنامه بعدی را به معنای پایان مذاكرات به آمریكایی ها به خوبی تفهیم نمایند.
۱۱) با اطمینان كامل به آن كه كاركرد دستگاه دیپلماسی كشورمان زیر نگاه تیزبین رییس جمهور محترم و رهبر معظم انقلاب قرار دارد، به طور حتم ایران اسلامی بار دیگر این فرایند دپلماتیك را با تدبیر شایسته كه در بردارنده ۳ اصل كلیدی: عزت، حكمت و مصلحت می باشد؛ طی خواهد نمود و مطابق وعده الهی پیروزی از آن مومنان است.
آن چه كه در مقطع كنونی مهمتر از خود مذاكرات است، تداوم وضعیت به زانو درآمده‎ی آمریكاست. هر گونه امتیاز دهی و حتا انعطاف كه واشینگتن را از شرایط كنونی خارج سازد و او را در وضعیت مناسب تری برای تجاوز به دیگران قرار دهد، خطایی جبران ناپذیر است. عمل به فرموده های امام خمینی (ره) و رهنمودهای ایشان در تعامل با دشمنان قسم خورده انقلاب اسلامی كه امروز آمریكا در رأس آنها قرار دارد، بهترین شیوه برای گفتگوی دیپلماتیك با آمریكایی هاست.
سازش با ظالم، ظلم بر مظلومین است، سازش با ابرقدرت ها، ظلم بر بشر است. آنهایی که به ما می گویند سازش کنید، آنها یا جاهل هستند یا مزدور. سازش با ظالم، یعنی، این که دست ظالم را باز کن تا ظلم کند. این خلاف رای تمام انبیاست. انبیای عظام، تا آن جا که توانستند جدیت کردند که ظلم را از این بشر ظالم بزدایند، به موعظه، به نصیحت، به امر به معروف، به نهی از منکر، به انزلنا الحدید و فیه باس شدید ، آخر الدوا الکی ، بعد از آنکه موعظه نشد، نصیحت نشد، آخر دوا این است که داغش کنند. شمشیر، آخر دواست.

صحیفه نور ج ۱۹ صفحه ۲۰
منبع:وبلاگ نسل خمینی http://iranpolitics.blogfa.com

منبع : مرکز اسناد انقلاب اسلامی