باز هم کارتیمی!

اینکه شما یک چیز را بیان کنید یک چیز را اعتقاد داشته باشید و یک چیز را بخواهید در دیگران نیز مقبولیت ایجاد کنید مقوله های متفاوتی هستند . به مصداق کلام خداوند که می فرماید چرا می گویید آنچه عمل نمی کنید سعی کنیم هیچگاه مصداق این کلام نباشیم . پس به آنچه می گوییم اعتقاد داشته باشیم و به آن عمل کنیم . در مقولات اجتماعی اینکه شما به یک چیز معتقد باشید برای جاری سازی آن در بین همه کافی نیست . در این مقولات شما باید فرهنگ لازم را پیاده بکنید یا بکنند . ما هنوز در برخی موارد برای یادگیری در ابتدای راه هستیم شما می ایید در اینترانت شرکت یک فضای گفتگو فراهم می کنید افراد می ایند و مطلب می نویسند ولی خیلی ها بدون نام یا با نام مستعار می ایند . پیام گذاشتن در سایت بدون اسم مثل زنگ در خانه مردم را زدن و فرار کردن است. می آیند بیانی می کنند . مسلما شما برای پاسخگویی باید بدانید به چه کسی و با چه فرهنگی و با چه معلوماتی سخن می گویید . شما ببینید در این سایت کسی می خواهد حرف بزند نامش را نمی گوید انتظار هم دارد صاحب سایت حرفهایش را تایید کندو بگذارد بقیه هم ببینند .
ولی گام پیش نمی گذارند که همین را مستقیم یا با نام بگوید . اگر من به چنین فضایی اعتقاد داشته باشم و حدودهفت سال هم در فضای اینتر نت از طریق سایتم با همه در ارتباط بوده باشم کفایت نمی کند که این فضا ایجاد شود . محیط باید آماده شود فرهنگ باید ایجاد شود . مثلا کار تیمی نیازمند کار مداوم و فرهنگ سازی است . درست کردن تیم فلان و بهمان یا کمیته چی و چی گامهای ساختاری و اولیه است . ولی وقتی نمی توانیم با هم گفتگو کنیم . وقتی تا اختلاف سلیقه پیدا می کنیم قهر می کنیم و تیم و جلسه را بهم می زنیم . وقتی تیم را در صورتی قبول داریم که همه مثل من فکر کنند معلوم است که نمی شود . تازه مگر سازمان ما جدای از تمام مملکت است وقتی مشکلات کار تیمی را بیان می کنیم یعنی همه ما این مشکلات را داریم .. فقط یکی باید یک آینه بگیرد جلویمان که ببینیم جلوه ای دیگر از این آفتهای کارتیمی را .
و سعی کنیم خودمان را اصلاح کنیم .. همه فکر می کنیم خدای همه چیزیم و بقیه اشتباه می کنند . مخصوصا اگر طرف مقابلمان یک مدیر باشد او می شود منشا همه کارهای بد و ما می شویم مظلومانی که حقمان را خورده اند و مورد ستم واقع شده ایم . کار تیمی محتاج این است که جوانان در سازمانهای کاری خود تمرین کارتیمی کنند اگر مدیر در اینکار ضعیف است شما اینکاررا بکنید . میدان باز برای عمل است . همه ایده آل گرا هستیم خیلی هم خوب است باید ایده آل گرا باشیم . ولی اشکال آنجا است که خودمان را ایده آل می بینیم . خودمان می شویم خط کش همه کار های خوب و همه را با خودمان می سنجیم و هر کس را بر صراط غلط می بینیم . دیگران را مسخره می کنیم . کسی از ما انتقاد کرد شدیدا در مقابلش موضع می گیریم .زمین و زمان را بهم می بافیم تا طرف را له کنیم تا دیگر جرات نکند از ما انتقادی بکند . ایده آل گرایی خوب است اگر بیاییم از خود شروع کنیم برای اصلاح . اگر فکر می کنیم حرفی برای گفتن داریم بیاییم و بگوییم مسلما گوشهایی برای شنیدن پیدا خواهد شد .
زنگ نزنیم و برویم . بایستیم تا طرف در را باز کند و بگوییم :
کاری نداشتم فقط خواستم سلامی عرض کنم خدا نگهدار .

منبع : خاطرات یک مدیر