آخرین ویت کنگ

این مرد کوچک ۱۵۸ سانتیمتری در سمت چپ عکس(مربوط به سال ۱۹۵۰)، یک تنه پشت بزرگ ترین قدرت های نظامی قرن را به خاک مالید. در بخش بزرگی از نبردش تنها به توده های میلیونی دهقانان گرسنه ویتنامی تکیه داشت. هیچ کس نمی داند ارتش عظیم او را آگاهی سیاسی و آرمانخواهی به پیش می برد یا کینه طبقاتی شمالی هایی که نمی توانستند هجوم توریست های اروپایی و میلیون ها دلار سرمایه به سایگون را (که آن سال ها مرکز خوشگذرانی شرق آسیا بود) تحمل کنند. هوشی مین همپای چه گوارا نامش مترادف نبرد مسلحانه است. چه وقتی که بی امان با ژاپنی ها می جنگید و چه وقتی که با استفاده از حماقت فرانسوی ها، آنها را در قلعه دین بین فو به دام انداخت و چه سال ها بعد که با کمک روس ها، امریکایی ها را در نبردی طولانی شکست داد.
او در سال ۱۹۶۹ مرد. قبل از آنکه پیروزی نهایی کشورش را بر امریکایی ها و تصرف برق آسای سایگون را ببیند. او نماند تا ببیند چگونه ویت کنگ های وفادار او به سادگی کامبوج را تصرف کردند و خمرهای سرخ وحشی را نابود کردند. او نماند تا ببیند که چینی ها به عنوان برادر بزرگ تر چگونه ارتش او را گوشمالی دادند و تا عمق خاک ویتنام نفوذ کردند. او نماند تا سال های سخت حکومت کامل همکیشان خود را بر ویتنام ببیند. تصفیه های حزبی، اردوگاه های کار اجباری، تحریم های غذایی و... او حالا نیست که ببیند ویتنام آرام آرام دروازه های خود را به سوی اردوگاه کاپیتالیسم، همان اردوگاهی که او با تمام مظاهرش می جنگید، باز کرده است و میلیون ها کارگر ارزان قیمت کشورش، رونق بخش تجارت جهانی کفش شده اند. او نمی تواند جوانان نسل جدید ویتنام را ببیند که قهرمانانش امینم و بکام و مدونا هستند. او بذر استقلال و سربلندی کشورش را کاشت (هر چند با میلیون ها قربانی) اما دنیای نو به شیوه یی دیگر آرمان های او را از رونق انداخت. اگر ویتنام و کوبای امروز را ملاک قراردهیم در مورد هوشی مین و چه گوارا قضاوت منصفانه یی نخواهیم داشت. چه گوارا و هوشی مین را نه به خاطر آرمان بزرگ و مشکوکشان که به خاطر شجاعت، هوشمندی و عزم آهنین شان می ستاییم.

منبع : روزنامه اعتماد