کودک‌آزاری، بیماری تمام قرون

درباره کودک‌آزاری تعاریف متعددی شده است. این تنوع و تعاریف متضاد سبب شده تا مقایسه میزان بدرفتاری در بین کشورهای مختلف غیرممکن گردد.
● بدرفتاری با کودکان معمولا در چهار حوزه مورد بررسی قرار می‌گیرد:
“۱) کودک‌ آزاری جسمی
۲) کودک آزاری عاطفی
۳) کودک‌آزاری جنسی
۴) غفلت”، کودک آزاری از نگاه کارشناسان یعنی “تجاوز به حقوق قانونی کودکان و رساندن آسیب بدنی و روانی به آنها”. در ماده ۴ بند یک پیمان جهانی کودک که ایران نیز آن را پذیرفته، تاکید شده است که والدین و سرپرستان در برابر اشتباهات کودکان نباید از روش‌های نامناسب و سرزنش استفاده کنند. در ماده ۳۰ همین پیمان نیز تاکید شده که هیچ‌کس حق آزار و اذیت کودکان را ندارد و کسانی که با کودکان بد رفتاری کنند طبق قانون باید مجازات شوند.
در تعالیم بزرگان ما نیز بسیار درباره تربیت، تکریم و نه تحقیر، توجه، تحسین و محبت به کودکان و پرهیز از رفتار خشونت بار با آنها سخن به میان آمده است.
بررسی‌های علمی نشانگر آن است که بین بزهکار شدن کودکان و شرایطی که در دوران کودکی داشته‌اند رابطه‌ای مستقیم وجود دارد.
در بسیاری از خانواده‌ها با یکی از کودکان بیشتر از بقیه بدرفتاری می‌شود که کودکان نارس و کودکان که در هنگام تولد کم‌وزن هستند و نیز آنهایی که به طور کلی دچار نارسایی‌های رشدی هستند بیشتر در معرض خطر قرار دارند. یکی از عوامل تعیین کننده در بدرفتاری با کودکان، پذیرش تنبیه به عنوان یک روش کلیدی در تربیت کودک است. تا چند سال پیش تنبیه بدنی جز جدایی‌ناپذیر نظام آموزشی کشورهای دنیا بوده و هنوز هم به نوعی همین طور است. بنابراین می‌توان گفت این بیماری در تمام کشورها و در تمام قرن‌ها و سال‌ها وجود داشته و به بخشی از زندگی مردم تبدیل شده که البته در بین خانواده‌ها و فرهنگ‌ها شدت و حدت دارد.
مادامی که تنبیه بدنی یک روش تربیتی پذیرفته شده‌باشد شاهد خشونت و کودک آزاری خواهیم بود اما تنبیه بدنی و تعیین جریمه و تکالیف شاق و سخت، ریشه درد را خشک نمی‌کند بلکه علائم درد را موقتا تسکین می‌دهد پس باید دقت کرد که درد را آن هم با روش‌های مناسب از بین برد.

منبع : روزنامه رسالت