جمعه, ۱۴ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 3 May, 2024
مجله ویستا
معلول، زیباترین تجسم استواری
خواستم با جوهر سبز واژه ها اراده ات را به تصویر بکشم اما دریافتم که تو خود، حدیث مفصلی از بردباری و اراده ای.
خواستم نگاه های ترحم آمیز را از نگریستن به عصای سپید و عینک سیاهت بازدارم اما جادوی کلامت، چشمان ناآگاه را به جوهره وجودت معطوف ساخت و آنگاه زیباترین پیوندها میان تو و چشم های شسته از ناباوری ها تبلور یافت. اینجا بود که معجزه اراده ات را در مسیر دانستن دریافتم و دیدم که چگونه رشته های نقاط منظم را در لوح سفیدی حک نموده و با سرپنجه های هنرمندت به آنها هویت بخشیدی و ترنم شادی سر دادی.
در آن هنگام از جای برخاستی، عصای سفیدت را به مثابه پرچم صلح برافراشتی و بانگ زدی که این، سمبل حضور من و همنوعان من است. عصا را به دست گرفتی و آن را با ضربان قلب تپنده و گام های پیشرونده ات همگام ساختی تا در مسیر شکفتن، پیشگام تو در رویارویی با مخاطرات باشد.
صدایت زدم، نشنیدی. به چهره ات نگریستم. نگاهت از جنس نگاه های روزمره نبود و زیبایی خیره کننده آن، حکایت از آن داشت که تو با چشمانت سخن می گویی، دگربار صدایت زدم. این بار دانستم که گفتار تو نیز از جنس دیگری است، آنگونه که نگاه آکنده از مهر، آغازگر کلام و اشاره دست ها، تفسیری از رازهای پنهان مانده در گوهر وجود توست.
با لبخوانی سرود زندگی، هم آوازت شدم تا معنای پیوندهای ناگسستنی ات را دریابم. آنگاه دریافتم که چگونه با معجزه سکوتت، مهر خاموشی را از لب های فروبسته برمی چینی و لذت همسرایی با آوای حیات را در پس اشارات پرمعنا متجلی می سازی.
خواستم دست در دستانت گذارم تا همگام با یکدیگر، فراز و نشیب های طبیعت را بپیماییم اما پاهایت را یارای حرکت نبود. ساده اندیشانه پنداشتم که پیوند میان من و تو، خیالی بیش نیست. لیکن ندای درون، مرا به نگاهی ژرف سوق داد. آنگاه تو را دیدم که سوار بر مرکب چرخدار، با سرعتی وصف ناپذیر برای رسیدن به اوج شکوفایی در تکاپویی.
پاهایت ناتوان بود اما با تکیه بر پاهای آهنین به نبرد با شیطان یأس و نومیدی رفتی و چه زیبا بود استواریت با پاهای نااستوار و چه سخت است برایم درک اراده ات، اراده ای که هزاران بار سخت تر از صندلی چرخدار و عصای آهنین است.
اکنون با تو سخن می گویم که در حصار چشم های بینا، گوش های شنوا و پاهای رهپیما گرفتاری. بیا تا امروز را برای رها شدن از تنگناهای غفلت مغتنم بشماریم و به آزادی آنهایی بیندیشیم که دلیرانه خود را از قید نقص و ناتوانی رهانیده اند. آری، اینان به راستی مصادیق رحمت پروردگارند و دلیل روشنی بر گشایش درهای حکمت، زیرا آنجا که چشمان نابینا در حصار پلک ها حبس می گردند عقل، دیده بر دیدنی ها می گشاید و آنگاه که گوش ها را یارای همنوایی و پاها را توان همگامی با نوای زندگی نباشد، گوش جان به استقبال پیام هستی می شتابد و نوای حرکت از روح آدمی برمی خیزد و ندا سر می دهد که: معلولیت، ناتوانی نیست بلکه زیباترین تجسم استواری است. ۱۳ آذر، روز جهانی معلولان گرامی باد.
حمدالله خواجه حسینی
منبع : روزنامه ایران
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
تعمیر جک پارکینگ
خرید بلیط هواپیما
ایران اسرائیل غزه مجلس شورای اسلامی دولت نیکا شاکرمی روز معلم معلمان رهبر انقلاب مجلس بابک زنجانی دولت سیزدهم
هلال احمر قوه قضاییه یسنا آتش سوزی تهران پلیس بارش باران سیل شهرداری تهران آموزش و پرورش سازمان هواشناسی دستگیری
قیمت خودرو بازار خودرو حقوق بازنشستگان قیمت طلا قیمت دلار خودرو دلار سایپا ایران خودرو بانک مرکزی کارگران تورم
فضای مجازی سریال شهاب حسینی تلویزیون نمایشگاه کتاب عفاف و حجاب مسعود اسکویی سینما فیلم سینمای ایران دفاع مقدس موسیقی
رژیم صهیونیستی فلسطین آمریکا حماس جنگ غزه اوکراین چین نوار غزه ترکیه انگلیس یمن ایالات متحده آمریکا
استقلال فوتبال پرسپولیس علی خطیر سپاهان باشگاه استقلال لیگ برتر ایران تراکتور لیگ قهرمانان اروپا رئال مادرید لیگ برتر بایرن مونیخ
هوش مصنوعی کولر تلفن همراه گوگل اپل آیفون همراه اول خودروهای وارداتی تبلیغات اینستاگرام ناسا
فشار خون کبد چرب بیمه دیابت بیماری قلبی کاهش وزن داروخانه رابطه جنسی