ویروس شناسی

یک داستان ویروسی:
آب‌هایی كه دست كم ده بار از سركه اسیدی ترند و درجه حرارت آنها گاه تا ۲۰۰ درجه فارنهایت (۹۴ درجه سانتی گراد) می‌رسد، نظیر چشمه‌های جوشان پوزولی در جنوب ایتالیا، محل منحصر به فردی برای حیاتند. تقریباً بدون تردید می‌توان شرط بست كه هر نوع شكل حیاتی كه بتواند در چنین شرایطی دوام بیاورد به ناچار بایستی دارای سازگاری‌های بی‌نظیر شده باشد. به تازگی، مونیكا هرینگ (M.Haring) زیست شناس مولكولی انستیتوی پاستور در پاریس و چند تن از همكارانش سازش چشمگیری را در نوعی ویروس ساكن چشمه‌های پوزولی كشف كرده‌اند و آن اینكه این ارگانیسم می‌تواند بخش‌هایی از بدن خود را بدون نیاز به سلول میزبانش بر روی خودش بسازد. تا پیش از این هیچ یك از ویروس‌هایی كه تاكنون مورد بررسی قرار گرفته‌اند، قادر نبوده‌اند بدون بلوك‌های ساختاری شیمیایی و ماشین نسخه برداری ژنتیكی كه به زور از سلول‌های میزبان در اختیار می‌گرفتند، تولیدمثل یا رشد كنند. اما ویروس هرینگ كه آن را ویروس اسیدی دو دم یا ATV نامیده‌اند، اندكی از سایر همتایان ویروسی‌اش خودمختارتر است. این ویروس در درون بدن یكی از اعضای گروه متنوع و عمدتاً ناشناخته میكروارگانیسم‌هایی موسوم به Archaea رشد می‌كند. ATV پس از تكثیر سلول میزبان خود را تخریب می كند و سپس بیرون از بدن میزبان و در درون آب خشن چشمه، كاملاً به تنهایی و بدون نیاز به سلول میزبان دو دم‌اش را می‌رویاند. گروه هرینگ ژنی را در ATV شناسایی كرده اند كه در سایر موجودات ذره بینی نیز وجود دارد و پروتئین سازنده فیلامنت یا تار را كد می‌كند. احتمالاً در دو دم ویروس ATV نیز فیلامنت‌های مشابهی ساخته می‌شود. اینكه این دم‌ها به چه درد ویروس می‌خورند، هنوز به درستی معلوم نیست. شاید آنها ساختار ویروس را در آب اسیدی و جوشان تثبیت می‌كنند. یا وقتی ATV میزبانش را تخریب می‌كند، این دم‌ها احتمالاً به ویروس در رسیدن به سایر میزبان‌های بالقوه كم پیدا و به شدت پراكنده كه در چشمه‌های جوشان سرگردانند، كمك می‌كند.

منبع : روزنامه شرق