بدون موبایلم هرگز

«به محض اینكه دخترم به خانه می آید، هنوز كیفش را روی زمین نگذاشته تلفن زنگ می زند. چند دقیقه بعد، صدای زنگ موبایلش از داخل كیفش شنیده می شود و چه كسی پشت خط است همكاسی اش كه همین الان با او خداحافظی كرده بود نتیجه: نیم ساعت تمام با تلفن حرف می زند قبل از اینكه حتی به ما سلام كند.» بسیاری از پدر و مادرها با چنین سناریویی به خوبی آشنا هستند، آنها وقتی می بینند فرزندشان در اتاق در بسته اش با تلفن خانوادگی یا موبایل خود، با دوستانش از همه چیز و در واقع از هیچ چیز صحبت می كند، احساس نگرانی و حتی خشم می كنند.
جر و بحث های همیشگی بر سر تلفن های همیشه اشغال و صورت حساب های نجومی برای بسیاری از خانواده هایی كه فرزندان جوان دارند بسیار آشنا است.
هر چند والدین فكر می كنند كه جوانشان به «تلفن زدگی» حاد مبتلا است اما به گفته روانشناسان این امر كاملا طبیعی است. در واقع این یعنی: فرزندشان جوان شده است. ددییه لورو Didieh Lauraut روانشناس و روانكاو بالینی عقیده دارد: «وقتی فرزندتان از شما تقاضای موبایل می كند و به خصوص زمانی كه از آن استفاده می كند به شما خبر می دهد كه وارد مرحله جوانی شده است» از زمانی كه این وسیله اختراع شد، محبوبیت زیادی نزد جوان ها به خصوص دختران جوان پیدا كرد. اما آن زمان گذشت كه تلفن وسیله لوكسی وسط سالن پذیرایی بود و كل خانواده در مكالمه تلفنی سهیم بودند. با گسترش موبایل و تلفن های بی سیمی، جوانان می توانند رشته ارتباط خود با والدین را قطع كنند. اكنون تلفن تبدیل شده است به وسیله ای شخصی و خصوصی
میشل شوویر Michel Chauviere، جامعه شناس عقیده دارد: «اگر تلفن چنین محبوبیتی نزد جوانان دارد، ابتدا به خاطر این است كه جوان در این سن مرز بین نوجوانی و بزرگسالی، استقلال خود را تجربه می كند.» او می خواهد به این وسیله از والدین خود فاصله بگیرد در حالی كه كاملا نزدیك آنان است. تلفن یك وسیله انتقالی است كه امكان می دهد جوان یك ارتباط مستقل بدون حضور والدین برقرار كند. رمی بادوك Remi Badoak، مدیر انجمن سلامت جوانان و كارشناس مسائل اجتماعی عقیده دارد: «تلفن وسیله ای متناقض Paradoxical است. در عین حال كه وسیله كنترلی در دست والدین است آنها می توانند همه جا با فرزندشان تماس بگیرند، وسیله ای است كه می تواند برای جوان ها، عامل ارتباطات جدید اجتماعی باشد، آنچه برای جوانان بسیار مهم است. این ارتباطات اجتماعی از او در برابر احساس بیهوده بودن و برای كسی ارزش نداشتن، محافظت می كند.
كریستیان هافمن Christian Hoffman، روانشناس و روانكاو می گوید: «این ویژگی خاص دوران جوانی و نوجوانی است.» جدا شدن از دوستان برای آنها بسیار سخت است، زیرا جدایی در این سن همیشه ناراحت كننده است. آنها نیاز دارند مطمئن شوند كه اوضاع با حرف زدن ادامه می یابد. ما در جهان امروز دچار آسیب های كلامی و قول های عملی نشده هستیم، اگر جوانان اغلب استفاده مداوم از تلفن دارند، به این دلیل است كه: تلفن وسیله ای است برای حرف زدن و در یك كلام آنها نیاز دارند احساساتشان را بیان كنند.
ایوان دارولت هریس Yvandarault Harris زبان شناس برجسته عقیده دارد: بزرگسالان، مكالمات جوانان را «وراجی های بی پایان» می نامند كه باید پایان ماه صورت حساب تك تك آنها را پرداخت كنند. آنها عصبی می شوند وقتی می بینند فرزندشان ۶ ساعت تمام با همكلاسی اش كه فردا صبح او را می بیند، صحبت می كند آن هم مكالماتی مرموز كه وقتی از او سئوال می شود: «این همه وقت چه می گفتید» اغلب نمی تواند پاسخ دهد. دارولت هریس كه بر روی مكالمات تلفنی جوانان و نوجوانان پژوهش های دقیقی انجام داده اظهار می دارد: صحبت های تلفنی این گروه سنی همواره مرموز و اسرارآمیز است و هیچ كس از آنها سردر نمی آورد. اما اگر بخواهیم دقیق تر بگوییم: بیشتر از اینكه دیالوگ و گفت و شنود باشد، غالبا تك گفتارهای طولانی و نوبتی است: زمانی كه یكی حرف می زند، دیگری به خوبی گوش می كند. می توان از آن به عنوان گفت وگوی خصوصی نام برد، مانند نامه خصوصی، گفت وگوهایی كه زندگینامه شخصی شان را از «الف تا ی» بازگو می كنند كه در همه جای آن «من» نمود می كند. این گفت وگوها به نظر عجیب می آید زیرا در گفت وگوی مستقیم و رودررو با دوستان، هرگز روی نمی دهد.
متاسفانه این مكالمات محرمانه باعث رنجش والدین می شود. برخی پدر و مادرها در مورد این گفت وگوهای تمام نشدنی یا تكراری دچار وهم و خیال می شوند. عموما والدین احساس می كنند كه آنها بین خودشان چیزهایی می گویند كه نمی خواهند پدر و مادرهایشان بشنوند. دیوید لورو در این مورد می گوید: همیشه برای والدین دردناك است كه احساس كنند فرزندشان از آنها فرار می كند. همچنین تلفن اغلب باعث بروز كشمكش های گاهی وخیم میان والدین و جوانان می شود به ویژه زمانی كه صورت حساب را دریافت می كنند. در اینگونه موارد ضروری است كه والدین چارچوب و حدودی را برای مكالمات تعیین كنند.
تلفن شاید ابزار گفت وگو و تبادل نظر باشد اما نباید ارتباط میان والدین و فرزندان را قطع كند: حتی می توان به وسیله آن صمیمی تر شد به شرط تعیین حداقل قوانین: مثلا هنگام گفت وگوهای خانوادگی یا زمان غذا خوردن نباید به تلفن جواب داد. پدر و مادرها نیز می توانند از تلفن برای صحبت كردن بیشتر با فرزندانشان بهره ببرند اما باید به حریم شخصی آنها احترام بگذارند. فقط كافی است هنگامی كه فرزندشان در گوشه اتاقش با تلفن صحبت می كند، محترمانه از صحنه كنار بروند و البته پاورچین قدم بردارند

ترجمه: محبوب اربابی

منبع : روزنامه شرق