دو پرونده

۱۶ سال پیش (سال ۱۳۷۰ ه.ش) در چنین روزی سازمان ملل متحد رژیم صدام را به عنوان مسوول و آغازگر جنگ علیه ایران رسما معرفی کرد.
جنگ نابرابر و متجاوزانه ای که صدام در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ علیه ایران آغاز کرد با پشتیبانی ابرقدرت های غرب و شرق و برخورداری از امکانات گسترده لجستیکی و تسلیحاتی بود: یک میلیون نفر نیروهای نظامی متشکل از ۶۰ لشگر و ۱۰ لشگر گارد ریاست جمهوری با استفاده از ۶۳۰۰ دستگاه تانک ، ۱۱ هزار خودرو زرهی ، بیش از هزار سکوی پرتاب موشک ، بیش از ۲۰ تن انواع موادشیمیایی ، ۸۰۹ فروند هواپیمای جنگنده و ۵۵۰ فروند هلیکوپتر، تنها بخشی از امکانات دراختیار بود که بعدها با افشای اطلاعات طبقه بندی شده معلوم شد جنگ ۸ ساله رژیم بعثی عراق علیه ایران در واقع نه از ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ بلکه از ابتدای سال ۱۳۵۸ تا پایان مرداد ۱۳۵۹ (در طول هفده ماه) عراقی ها ۳۷۹ بار به مرزهای زمینی ، دریایی و هوایی ایران تجاوز کرده بودند، آغاز شده بود.
در طول ۸ سال جنگ بخش زیادی از شهرها و روستاهای کشور خسارات فراوانی دید که خسارت های ناشی از جنگ را بالغ بر یک هزار میلیارد دلار برآورد کردند و اینها افزون بر خسارت فراوان بر سرمایه بزرگ کشور که بهترین فرزندان این مرز و بوم بودند، می باشد. شهیدان عزیز و ایثارگرانی که ایستادگی امروز ما مرهون بذل جان و ایثارگری آنان بود را تقدیم حضرت دوست کردیم اما از حیث اداره کشور با خلا نیروی عظیم و کارآمد روبه رو شدیم.
ایستادگی ، مقاومت ، مبارزه و جهاد ملت ایران بالاخره تاثیر خود را بر جای گذاشت و مجامع و سازمان های بین المللی همچون سازمان ملل متحد رسما اعلام کردند که حق با ایران بوده است و این رژیم بعثی حاکم بر عراق است که متجاوز به مرزهای رسمی جمهوری اسلامی و آغازگر جنگ می باشد. هرچند بحث پرداخت غرامت به ایران و کمک به بازسازی خرابی های ناشی از جنگ برابر مصوبات سازمان ملل تاکنون عملی نشده است اما این پرونده با اعلام حقانیت ایران فیصله یافت.
درخصوص پرونده هسته ای ایران نیز مشابهت های زیادی با پرونده جنگ دیده می شود. در این مساله نیز جمهوری اسلامی در موضع حقانیت و کشورهای زورگوی غربی با بهره گیری از سلطه رسانه ای خود در موضع تهاجمی و باطل عمل کرده اند. ایران در سایه تلاش دانشمندان خود دستیابی به فناوری نوین هسته ای برای مصارف صلح آمیز را حق قانونی خود می داند و برابر پروتکل های قانونی ، آژانس بین المللی انرژی هسته ای موظف به حمایت از حقوق اعضای خود می باشد. اما کشورهای زورگوی غربی با معرفی ایران به عنوان «محور شرارت»، «تهدید صلح برای امنیت جهانی» و «حامی تروریسم» همواره تلاش کردند در این سالها جلوی اثبات حق را بگیرند.
اما در پرتو اقتدار و صلابت رهبری و ملت ایران و ایستادگی و پایمردی دولتمردان و سایر مسوولان پرونده دوم [پرونده هسته ای] نیز در مسیر فرجامی مشابه در حال حرکت است و بر افکار عمومی جهانیان آشکار خواهد شد که این بار نیز ایران اسلامی بوده است که چون جنگ تحمیلی در معرض ناداوری های مجامع جهانی باید سالها فرصت را از دست بدهد.
گزارش اخیر نهادهای اطلاعاتی و امنیتی امریکا پس از گزارش صریح دبیرکل آژانس انرژی اتمی ، اعتراف به ۴ سال هیاهو و جنجال علیه ایران بود. این اعتراف بار دیگر بی پایه گی سیاست های سلطه جویانه مدعیان دروغین دموکراسی ، آزادی ، حقوق بشر و صلح را اثبات می کند. به علاوه نتایج این اعترافات تصریح آشکار به راست آزمایی و صداقت جمهوری اسلامی در دستیابی به فناوری نوین هسته ای برای مصارف صلح آمیز است.
امیدواریم جهان غرب با حرکت در مسیری منطقی و تعامل با ایران هر چه زودتر زمینه بسته شدن این پرونده را فراهم سازد.آنچه که از فرجام این دو پرونده باید در عرصه بین المللی توجه کرد ناکارآمدی نهادهای بین المللی در عصر جهانی شدن است. عصری که دولت ملت ها داوطلبانه مقدرات بخشی از اختیارات خود را به نهادهای فراملی واگذار می کنند تا آن نهادها صلح ، امنیت ، آزادی ، حقوق بشر و دموکراسی را برای همه جهانیان تامین کنند.
اما تا زمانی که نهادهای بین المللی بشدت تحت تاثیر ابر قدرت ها به خصوص امریکا هستند آیا می توان به کارآمدی و تاثیرگذاری این نهادها برای حل منازعات جهانی و عزیمت به صلح و امنیت برای جهانیان امیدی داشت؟ آیا همه کشورها باید چون ایران خود با پرداخت هزینه های فراوان پرونده های مفتوح و گشوده بین المللی را مختومه اعلام کنند یا زمان نقش آفرینی و تاثیرگذاری نهادهای بین المللی فرا رسیده است؟

علی دارابی

منبع : روزنامه جام‌جم