امام‌الدین ، ابوالقاسم عبدالکریم بن ابوالفضل محمد بن عبدالکریم رافعی قزوینی

جنسیت: مرد
تولد و وفات: (۵۵۵-۵۵۷ - ۶۲۳)حیات قمری
محل تولد: مشخص نیست.
شهرت علمی و فرهنگی: عالم و شاعر ، محدث و فقیه شافعی
وی از شاگردان منتجب‌الدین قمی بود. در جامع قزوین حوزه تفسیر و حدیث داشت. او از حامد بن محمود خطیب رازی و ابوالخیر طالقانی و ابوالکرام همدانی و علی بن عبیدالله رازی و ابوسلیمان حسنویه و عبدالعزیز خلیلی روایت کرده است. حافظ عبدالعظیم از وی روایت کرده و ابوالثنا محمود طاووسی از وی اجازه روایت گرفته است. ابن صلاح گوید که در بلاد عجم ذوفنونی یگانه بود و او را از علمای عاملین شمرده‌اند. رافعی قریحهٔ شعری نیز داشت و اشعاری از او برجا مانده است. در قزوین درگذشت و همان‌جا دفن شد. صاحب "ریاض‌العارفین" وی را تحت عنوان رافعی نیشابوری و پدر وی ، ابوسعید را تحت عنوان رافعی قزوینی آورده و سال مرگ وی را ۶۲۳ق ذکر کرده است. از آثار وی:‌ شرحی وسیع بر کتاب "الوجیز" غزالی ، به نام "الفتح‌العزیز" در فروع ، در ۱۶ مجلد و جزئی از آن به نام "التذنیب" ، که فوائدی بر "الوجیز" است؛ "المحرر" ، در فروع فقه شافعی؛ "شرح مسند شافعی" ، در دو جلد؛ "التدوین فی ذکر الاخبار قزوین" یا "فی ترجمه علماء قزوین"؛ "الامالی الشارحهٔ علی مفردات الفاتحهٔ".

منبع : مطالب ارسالی