باید آستین ها را بالا زنیم

جنگ غزه پایان یافت، اما وظیفه ما در قبال آن تازه آغاز شده است. چهره های سوخته کودکان هنوز جلوی دیدگان بهت زده ماست و تنها راه معنوی ای که پیش رو داریم، کمک به آن ها به هر طریق ممکن است. نخست مصدومان و به خصوص سوختگی های شدید به چیزی بیش از مداوای سطحی ای نیاز دارند که در دوره درگیری ها در غزه صورت گرفته و آن ها باید به بیمارستان های پیشرفته در ایران منتقل شوند. سرمای زمستان ما را به کمک‌رسانی به کسانی که خانه هایشان ویران شده فرا می خواند. از چادرهای صحرایی تا خانه های پیش ساخته می تواند مورد استفاده قرار گیرند. به خصوص اگر امتیازاتی به شرکت هایی خصوصی داده شود تا در اسرع وقت خانه هایی پیش ساخته برای آسیب دیدگان فراهم کنند. غذا و مایحتاج اساسی نباید از نظر دور بماند. کمک های کشورهای عربی جای خود، ایران اسلامی باید کمک های انسانی اش را که وظیفه دینی اش اقتضاء می کند، به انجام رساند. فراموش نکنیم که هویت ایرانی نه هویت یک قوم خاص، بلکه هویت اقوام متنوعی است که برادرانه در کنار هم زندگی می کردند و می کنند. آسیب دیدگان بدانند که حتی قطره خونی که از مظلومی ریخته پایمال نشده است و اجر اخروی آن شاهد و حاضر است؛ تا آن هنگام که خود چون ظالمان رفتار نکنیم و تا زمانی که از دشمنانمان آبستن ستمگری نشویم. به خاطر داشته باشیم که به خاطر وظیفه ای اینجایم و تجربه ای را از سر گذرانده ایم که رقت انگیز است و آزمونی را پس داده ایم که آسمان ها و کوه ها و کلیه خلایق قادر به تحمل آن نبودند. می دانم که گفتن این جملات سهل است و تحمل عملی آن ها بسیار بسیار دشوار و غیر قابل تحمل، اما شما همویی بودید که از پس آن بر آمدید و از پس آن بر خواهید آمد…

دکتر کاوه احمدی علی آبادی
دکترای فلسفه و ادیان از تگزاس

منبع : مطالب ارسال شده