انقلاب در شرایط اضطراری

بعد از نیم فصل اول بوروسیا از نظر اقتصادی ظاهراً دیگر آینده یی نداشت و از لحاظ ورزشی نیز در باتلاق سقوط به دسته دوم گیر افتاده بود.
بسیاری از ستاره های گرانقیمت تیم یا مصدوم بودند یا اصلاً آماده نبودند و تیم اساساً كار نمی كرد. در این شرایط اضطراری برت فان ماروایك سرمربی هلندی تیم همان مكانیسم معروف تكراری را به اجرا گذاشت و نتیجه گرفت.
او سلسله مراتب تیم را زیر و رو كرد. از تیم جوانان و تیم آماتور بازیكن آورد و ناگهان بوروسیا دورتموند توسعه خیره كننده یی پیدا كرد. به طوری كه حالا در دو هفته پیاپی دو تیم بزرگ را هم شكست داد. هفته گذشته وردربرمن را برد و این هفته نیز بعد از هفت سال دشمن دیرینه اش شالكه را در خانه اش مغلوب كرد.با اینكه جای نبوغ بازیكنی مثل مارسیو آموروسو در این تیم خالی است اما دورتموند ثباتی پیدا كرده كه چند سال است آن را ندارد. آنها یك هفته مانده به پایان فصل حتی می توانند با دو امتیاز اختلاف نسبت به بایرلوركوزن به جام یوفا هم امیدوار باشند.
تیم باشخصیت
روندی كه دورتموند در این فصل آن را طی كرد و متحول شد را اشتوتگارت سه سال پیش طی كرده بود و از یك باشگاه در حال ورشكستگی به باشگاهی با آرمان های اروپایی تبدیل شد. احتمالاً اگر در آن زمان اشتوتگارت پول خرید بازیكنان دیگری را داشت، كوین كورانی، فیلیپ لام، آندریاس هینكل و كریستیان تیفرت خیلی دیرتر از این ظهور می كردند. حتی در لوركوزن هم چنین رد و پای آن مكانیسم دیده می شود. هفته گذشته در بازی مقابل روستوك به علت مصدومیت چند بازیكن، ساشا دوم ۱۸ ساله، گونازلو كاسترو ۱۷ ساله و یان كالسن براكر ۲۰ ساله در كنار خوان برزیلی در زنجیر دفاعی لوركوزن حضور داشتند. كارستن راملو كاپیتان تیم بعد از پیروزی صفر-۳ تیمش می گفت: «علمكرد ما از وقتی كه این بازیكنان جوان در كنار تیم هستند تغییر كرده است.»در دورتموند هم به طرز مشابهی حرف زده می شود. رومان وایدن فلر دروازه بان تازه به اوج رسیده دورتموند می گوید: «ما رشد كرده ایم. ما در دور برگشت به انسجام بی نظیری رسیده ایم.»
مثل هر جای دیگری، در دورتموند هم پس از چنین انقلابی كه در این شرایط سخت اتفاق می افتد، نه تنها جوانان تازه وارد كه بازیكنان قدیمی هم در این محیط جدید به آمادگی می رسند. مثل كارستن راملو در لوركوزن كه حالا آئوگن تالر او را «یك كاپیتان فوق العاده» می داند و مثل زوانیمیر سولدو و مارسلو بوردون در اشتوتگارت فصل گذشته، سباستین كل، توماش روسیچكی، لارس ریكن و كریستوف متزلدر هم در دورتموند به روزهای خوب خود بازگشته اند.
اما راز جوانی چیست كه این قدر اثربخش است و چه دارد كه به بقیه هم سرایت می كند؟ كریستوف متزلدر توضیح می دهد كه در تیم «تا به حال چنین انسجامی وجود نداشت». برت فان ماروایك كامل می كند: «من حالا یك تیم باشخصیت دارم.»
این در حالی است كه بازیكنان جوان آنقدر خوب بازی نمی كنند كه این مكانیسم لزوماً به صورت خودكار به موفقیت منجر شود. بلكه بیشتر به خاطر تأثیری است كه در وضعیت روحی تیم می گذارند. برای مثال ماركوس برنسكای ۲۰ ساله، مارك _ آندره كروسكای ۱۷ ساله، سالواتوره گامبینو ۲۱ ساله و فلوریان كرینگه ۲۲ ساله همگی اهل دورتموند و حومه آن هستند، آینده دارند و بازی كردن در دورتموند برایشان ماجراجویی بزرگی است.
احتمالاً همین حس و انگیزه آنها است كه بقیه را هم تحریك می كند. شاید آن حس و حالی كه با این جوانان در تیم پدید می آید چنین اثری دارد، در هر صورت جواب می دهد.
فقط این سؤال به وجود می آید كه چرا این مكانیسم مؤثر پیش از وقوع بحران اجرا نمی شود؟ چرا حتماً شرایط اضطراری باید پیش بیاید؟ به هر حال فان مارویك _ حالا دیر یا زود _ نیرویی كه در جوانی وجود دارد را شناخت و از آن بهره گرفت.
سبك رهبری او كه به گواهی روزنامه «زوددویچه سایتونگ» جزو آن دسته از «مربیان مهربان» است، چنین توسعه یی را در یك تیم تشدید می كند. كریستیان وورنز در مورد این هلندی می گوید: «او هیچ وقت دست دور گردن كسی نمی اندازد اما هیچ وقت هم سركسی داد نمی زند. هیچ كس تا به حال با ناراحتی از رختكن بیرون نرفته است.» اما اگر دورتموندی ها پولش را داشتند، این مرد احتمالاً در همان زمستان به خاطر نتیجه نگرفتن اخراج شده بود.

منبع : خبرگزاری ایپنا