ابوالقاسم عارف قزوینی

جنسیت: مرد
نام پدر: ملا هادی وکیل
تخلص: عارف
تولد و وفات: (۱۲۵۹ -۱۳۱۲) قمری
محل تولد: قزوین
شهرت علمی و فرهنگی: موسیقیدان و تصنیف‌ساز و خواننده و خطاط و شاعر
وی تحصیلات قدیم را در زادگاه خود فرا گرفت و به دو هنر خط و موسیقی اهتمام بیشتری ورزید و به شهرت رسید. اساتید او در خوشنویسی، آقا محمدرضای کتاب‌فروش، آقا شیخ محمدرضا شالی خوش‌نویس و آقا شیخ علی شالی، معروف به سکاک، بودند. فن موسیقی را نزد حاجی صادق خرازی آموخت. در جوانی به رشت رفت و با رفعت علی‌شاه آشنا شد. سپس به تهران آمد. او پس از انقلاب مشروطیت، طبع شعر خود را در راه دفاع از آزادی و مشروطه و بر ضد مظالم طبقۀ حاکم به‌کار گرفت. هنگام قیام محمد تقی‌خان پسیان، به خراسان رفت و در تئاتری به قاجاریه ناسزا گفت، به ‌همین سبب، ایرج میرزا منظومۀ "عارف‌نامه" را در هجو او سرود. عارف بیشتر اوقات متواری و در حال مسافرت بود. در ایام مهاجرتف او به نواحی غرب و بغداد و کرمان‌شاهان و استانبول نیز مسافرت کرد و با آزادی‌خواهان آن شهرها همکاری داشت. وی اواخر عمر را در تنگدستی در همدان گذرانید و همان‌جا درگذشت و در جوار مقبرۀ ابو علی دفن شد. کار بزرگ عارف تحول عظیمی بود که در ترانه‌سرائی پدید آورد. شهرت و حیثیت ملی وی برای تصنیف‌های وطنی او است که در مواقعی حساس سروده و با ملت ایران همدلی کرده است. دیگر از امتیازهای بزرگ تصنیف‌های او آن است که او خود هم شاعر و موسیقیدان و هم آوازه‌خوان بود و تصنیف را با مهارت و استادی فوق‌العاده‌ای برای بیان مقاصد و مضامین ملی به‌کار می‌برد. وی در غزل‌های خود از سعدی و حافظ پیروی کرده است. اثر او "دیوان" شعر است.

منبع : مطالب ارسالی