عبدالحسین آیتی یزدی

جنسیت: مرد
نام پدر: حاج ملامحمد آخوند تفتی
تخلص: ضیائی و آواره و آیتی
تولد و وفات: (۱۲۸۸ -۱۳۷۱) قمری
محل تولد: قصبهٔ تفت از محال یزد
شهرت علمی و فرهنگی: نویسنده ، ادیب ، شاعر
وی از نوادگان شیخ محمد مشهور به شیخ آقا بزرگ تفتی بود و در
خانواده‌ای عالم و عارف به دنیا آمد. در پانزده‌سالگی به یزد رفت و دورهٔ صرف و نحو و منطق و بیان را در نزد پدر تکمیل نمود. از کودکی شعر
می‌گفت. پدر خود را در بیست سالگی از دست داد و در بیست و پنج‌سالگی به‌جای پدر امام جماعت شد. و امور شرعیه تفت را در دست گرفت. در ۱۳۲۰ق به فرقهٔ ضٌالهٔ بهائیت گروید و بنا به توصیهٔ عبدالبها عباس افندی تخلص خود را که تا آن موقع ضیائی بود به آواره تغییر داد. وی از نزدیکان عبدالبها شد. در سفر دوم به حیفا که سه ماه طول کشید ،
به‌دلیل مشاهدهٔ سوء اخلاق و فساد رؤسا و مبلغین این فرقه ، از کردهٔ خویش پشیمان شد و از آن فرقه روی برگردانید. پس از آن تخلص خود را به آیتی تغییر داد. از سال ۱۳۴۰ق به‌مدت ده سال به تدریس در علوم ادبی در دبیرستان‌ها پرداخت. مجلهٔ "نمکدان" نیز از ۱۳۰۸ تا ۱۳۲۰ش زیر نظر او منتشر می‌شد. از آثار وی: "دیوان" اشعار؛ "کشف‌الحیل"؛ در سه جلد در رد بهائیت؛ "آتشکدهٔ یزدان" یا "تاریخ یزد"؛ "فرهنگ آیتی" ، "اشعهٔ حیات"؛ "ترجمه قرآن" ، در سه‌جلد ، "خردنامه"؛ "تاریخ فلاسفه"؛ "سیاحت‌نامهٔ دکتر ژاک آمریکائی"؛ "روش نگارش" "گفتار آیتی"؛ "هوگوی ایرانی".

منبع : مطالب ارسالی