بقایای گونه‌ای از دایناسورهای عظیم گوشتخوار یافته شد

شکارچیان فسیل در پاتاگونیا (Patagonia ناحیه ای درجنوب آرژانتین و شیلی) بقایای بیش از شش عدد دایناسور غول آسا را از زیر خاک خارج کردند. به نظر میرسد که این جانوران عظیم به صورت گروهی زندگی کرده و به شکار میرفته اند.
به گفته فیلیپ کوری (Philip Currie)، دیرین شناس و عضو گروهی که موفق به کشف این بقایا شده اند، این گونه که ماپوزوروس روزیاس (Mapusaurus roseae) نام دارد از تیرانوزوروس رکس (Tyrannosaurus rex) بزرگتر بوده و شاید بزرگترین دایناسور گوشتخوار تاریخ باشد. این دایناسور بیش از ۱۲.۵ متر طول و سری به اندازه وان حمام دارد و دندانهایش مانند خنجر هستند.
دکتر کوری اضافه میکند: "هرچند این دایناسورها نمیتوانستند به تنهایی شانس پیروز شدن بر حریفان غول آسا و گیاه خواری داشته باشند که آنها هم، ۱۰۰ میلیون سال پیش در آمریکای جنوبی میزیسته اند. آرجنتینو زوروس (Argentinosaurus) که به بلندی یک ساختمان شش طبقه بوده است و بزرگترین دایناسور تاریخ به شمار میرود، از جمله این حریفان بوده است. اما ماپوزوروس ها به صورت گروهی میتوانستند یکی از آنها را شکار کنند."
او افزود، اندازه بزرگ این جانور انقدر مهم نیست بلکه این کشف از این جهت مهم است کهاین تعداد فراوان از آنها یکجا یافته شده است و شاهدی بر شیوه زندگی گروهی آنان است و نشان میدهد که آنها در زمان مرگشان با هم بوده اند. این کشف به اطلاعات رو به رشد اما ناقص ما می افزاید. ما حالا میدانیم که دایناسورهای گوشتخوار به صورت گروهی زندگی و شکار میکردند و دست جمعی به شکار یک گیاه خوار مشخص میرفتند و در واقع یک گله بوده اند.
"حیواناتی را تصور کنید که با سری ۱۸۰ سانتیمتری به سمت شما می آیند، با توجه به اینکه جوانترهایشان هم به خاطر داشتن پاهای بلندتر احتمالا بسیار چابک و بسیار سریع بوده اند، شما هیچ راه فراری نداشتید."
نمونه ای از یک فسیل دایناسور دکتر کوری و رودولفو کوریا (Rodolfo Coria) از موزه کارمن فیونس (Museo Carmen Funes) در آرژانتین، اکتشافات اولیه خود در غرب پاتاگونیا را در سال ۱۹۹۵ آغاز کردند، اما خارج کردن صدها استخوان از میان ماسه سنگهای این تپه بیابانی پنج سال به طول انجامید و سالهای بعد از آن هم به دسته بندی کردن و مطالعه آنها گذشت.
این گونه جدید، ماپوزوروس نامیده شد که برگرفته از لغت زمین در زبان قبیله ماپوچه (Mapuches) است که ساکنان این منطقه هستند و روزیاس هم به خاطر رنگ سرخ صخره های منطقه است.
استخوانها متعلق به هفت تا نه حیوان هستند و بزرگترین وسالمندترینشان چیزی حدود ۸ تن وزن داشته است.
آرجنتینوزوروس ۴۰ متر طول داشتخ و صد تن بوده و بیش از ۱۰ برابر ماپوزوروس وزن داشته است.
در آن زمان، در طی تحول و تکامل، میان جانوران جهش یافته نوعی رقابت در اندازه وجود داشت که در نهایت گیاهخواران پیروز شدند. دایناسورهای گیاه خوار هیچ وسیله دفاعی جز انازه نداشتند و بالاخره با زنده ماندن انواع بزرگتر آنها، جهش ژنی میان این بازمانده های غول آسا موجب شد تا نسل بعدی آنها بزرگتر شود.
گونه های گوشتخوار نیز از نظر ابعاد بزرگتر شدند، اما به خاطر اینکه بر روی دو پا حرکت میکردند، رشدشان محدود بود و گیاهخواران میتوانستند وزن بیشتری را بر روی چهار پای خود تحمل کنند.
دیرین شناسان تا چندین سال تصور میکردند تی. رکس ها (تیرانوزوروس رکس) که در مناطقی که امروز کانادا و آمریکا در آن هست، زندگی میکرده اند، سلطان گوشتخواران بوده اند. اما کشف جایگانوتوزوروس (Giganotosaurus) در آمریکای جنوبی، تی رکس را از نظر جثه در مقام پایین تری قرار داد. ( تی رکسها احتمالا با هوشتر بوده اند زیرا مغزشان حدود ۵۰ درصد بزرگتر از جایگانتو ها بوده است.)
ماپوزوروس می از جاگانتوزوروس بزرگتر است و به نظر یک خویشاوند نزدیک او است. یکی از استخوانهای قلم او بلندتر ولی نازکتر از استخوان جایگانتو است.

Globe and Mail

منبع : سایت فریا