زندگی با اچ.آی.وی چگونه است؟

افرادی که مبتلا به اچ.آی.وی هستند تا سالها می توانند به راحتی به زندگی عادی خود و اشتغال مثمر ادامه دهند و با مصرف داروهای موجود سالها با حفظ سلامت زنده بمانند، هر چند اچ.آی.وی در بدنشان ریشه کن نخواهد شد. البته فشار روانی، اجتماعی و ضعف جسمی و اقتصادی آنها را آسیب پذیر می‌کند. آنچه آنها نیاز دارند تأمین دارو، خدمات مشاوره‌ای و درمانی، حمایت و پرهیز از سوء ظن و انگ و تبعیض است. آنان را از خود طرد نکنیم و اجازه دهیم زندگی کنند. مسؤولان سیاسی و شخصیت های مذهبی و اجتماعی می‌توانند نقش مهمی در رفع انگ و تبعیض و تدارک خدمات لازم داشته باشند.
آیا افراد اچ.آی.وی مثبت می‌توانند کار کنند؟
بلی ایشان تا وقتی که توانایی جسمی و روحی داشته باشند می‌توانند در هر شغلی به کار و زندگی اجتماعی خود ادامه دهند و از نظر علمی منعی برای حضور ایشان در جامعه وجود ندارد. طبق بخشنامه دولت جمهوری اسلامی ایران نیز نمی‌توان افرادی را که با اچ.آی.وی ایدز زندگی می‌کنند از کار اخراج یا برکنار کرد.
چرا افراد اچ.آی.وی مثبت را در یک محل جمع و قرنطینه نمی‌کنند؟
چنین کاری از نظر علمی بیفایده و مردود است. بسیاری از این افراد شاغل و دارای خانواده هستند و می‌توانند زندگی تقریباً عادی داشته باشند. قرنطینه کردن این افراد بار روانی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی بسیاری دارد و متناقض با موازین حقوق بشر نیز می‌باشد. شکست تجربه قرنطینه معتادان به مواد مخدر در این زمینه پندآموز است. از طرفی ۹۰ درصد افراد اچ.آی.وی مثبت حتی خود هم از مشکل خویش بیخبرند و شناسایی ایشان تا وقتی خود داوطلبانه و آکاهانه (بر اثر سوابق رفتار پرخطر) به کلینیک‌های مربوطه مراجعه نکنند غیرممکن است.
آیا کودکان اچ.آی.وی مثبت خطری برای همکلاسی ‌های خود ندارند؟
خیر. هیچ‌گونه خطری همکلاسان و معلمان کودکان مبتلا را تهدید نمی‌کند. همان گونه که گفتیم راه انتقال اچ.آی.وی تماس‌های روزمره اجتماعی نیست. حتی در مواردی که این کودکان در حین ورزش دچار زخم‌های خونریزی دهنده شوند با رعایت نکات بهداشتی که در این مواقع (حتی برای کودکان عادی) معمول است خطر سرایت به دیگران وجود ندارد.
آیا افراد اچ.آی.وی-مثبتی که داروهای ضدویروسی مصرف میکنند می‌توانند تماس جنسی داشته باشند؟
استفاده مداوم و صحیح از کاندوم در تماس جنسی برای ایشان ضرورت دارد چون حتی با مصرف دارو هم امکان سرایت اچ.آی.وی وجود دارد.
آیا افراد اچ.آی.وی مثبت می‌توانند ازدواج کنند؟
ازدواج حق طبیعی و فطری هر انسان است و منع قانونی و طبی در این زمینه وجود ندارد. اما باید قبل از اقدام به ازدواج طرفین به طور کامل از واقعیت های بیماری آگاه شوند و آموزش ها و مشاوره های متعدد روانی، حمایتی و پزشکی بگیرند. همچنین لازم است در تمام مقاربت ها از کاندوم لاتکس استفاده کنند تا ویروس از یکی به دیگری سرایت نکند. به همین دلیل توصیه می‌شود قصد بچه دار شدن نکنند. حتی اگر هر دو زوج اچ.آی.وی مثبت باشند لازم است این امر را رعایت کنند چون ویروس اچ.آی.وی زیرگونه های مختلفی دارد و سرایت یک زیرگونه جدید به فرد به او آسیب بیشتری می‌رساند. استفاده از سایر روشهای پیشگیری از بارداری به غیر از کاندوم به ایشان توصیه نمی‌شود و این ربطی به شدت ابتلاء آنان ندارد.
آیا راهی هست تا افرادی که با اچ.آی.وی/ایدز زندگی می‌کنند بچه‌دار شوند؟
همان گونه که گفته شد حتی با مصرف داروهای ضد ویروسی ممکن است فرزند در صورتی که مادر مبتلا باشد با اچ.آی.وی به دنیا بیاید. بنابراین در صورتی که مادر مبتلا باشد اما پدر سالم شاید بتوان در شرایط خاصی که پدر و مادر آگاهانه و با توانمندی‌های اجتماعی و اقتصادی تصمیم به بچه‌دار شدن بگیرند پس از مشاوره های لازم آنان را در این امر راهنمایی کرد. اگر پدر مبتلا و مادر سالم باشد با توجه به احتمال مبتلا شدن مادر و فرزند هر دو تقریباً غیرمعقول است که توصیه به فرزند داشتن کرد. بچه دار شدن حق طبیعی هر انسانی است اما در شرایطی که فرد بیماری لاعلاجی مانند اچ.آی.وی/ایدز دارد و نمی‌تواند از آینده خود و توانایی تربیت و بزرگ کردن فرزندان مطمئن باشد، چنین تصمیمی خطرناک است. یادآوری می‌شود که یتیمانی که پدر یا مادر خود را بر اثر ایدز از دست می‌دهند دچار مشکلات مختلف در زندگی شده و احتمال زندگی سالم داشتن از آنان بعید است. این وضعیت موقعی که پدر و مادر هر دو از دست رفته باشند بسیار تشدید می‌شود بنابراین در مواردی که پدر و مادر هر دو مبتلا باشند نیز توصیه به بچه‌دار شدن نامعقول است. همان‌گونه که ذکر شد تاکنون هیچ روش بیولوژیکی برای پاک کردن سلولهای زنده از اچ.آی.وی کشف نشده‌است.
آیا مادر اچ.آی.وی مثبت باید به بارداری خود خاتمه دهد؟‌
گرفتن حق حیات جنین از نظر اخلاق پزشکی ممنوع است مگر موجب به خطر افتادن سلامت مادر یا جنین باشد. در مورد اچ.آی.وی با توجه به اینکه با داروهای موجود و پرهیز از شیردهی مادر مبتلاء می‌توان در بیش از ۷۰-۹۵درصد از ابتلاء فرزند پیشگیری کرد لزومی به سقط جنین نیست. (به شرطی که مادر تحت درمان، حمایت و مراقب کافی در کلینیک بیماریهای رفتاری یا مراکز مشاوره مشابه باشد) پس از تولد در شش هفتگی و ۱۸ ماهگی آزمایش های اچ.آی.وی برای مشخص شدن وضعیت ابتلاء کودک انجام خواهد شد. در موارد استثنایی پس از تأیید پزشکی قانونی ممکن است اجازه ختم بارداری از راه سقط درمانی داده شود.
به نظر می رسد كه شروع زودهنگام تغذیهٔ مکمل می تواند باعث التهاب رودهٔ نوزاد و در نتیجه تسهیل انتقال HIV شود. بنابراین در موارد ناچاری تغذیهٔ انحصاری با شیر مادر به مدت ۶ ماه (بدون اینكه حتی به كودك آب داده شود) و سپس از شیر گرفتن آنی و سریع كودك مفید استاگر زنی از شیر سینه اش استفاده نكند، به شیشه شیر نیاز دارد تا به كودك شیر خشك دهد كه این هزینهٔ زیادی می برد. علاوه بر آن، كودك این زن بیشتر در معرض خطر مرگ، به علت اسهال و از دست دادن آب (كه همگی قویاً با استفاده از شیر خشك و فقر مرتبط هستند) قرار می گیرد تا ویروس HIV ، مگر اینكه او بتواند آب را بجوشاند یا استریلیزه كند و امكانات مالی كافی در اختیار داشته باشد تا مطمئن شود كه میزان كافی از شیر خشك به كودك می رسد.بسیاری از زنان به علت ترس از بی آبرویی از شیر ندادن به كودك پرهیز می كنند و نیز اگر شیر خشك تمام شود، ممكن است منجر به تغذیه مخلوط كه به نظر می رسد خطرسازترین عمل باشد، شود.

منبع : روزنامه جوان