پاسداری از سنت

وقتی فوتبال را از منظر استیل و شیوه بازی بررسی كنیم آنگاه آمریكای لاتین نمادی است از زیبایی و شور فوتبال و از سوی دیگر تفكر در فوتبال اروپا ما را به سوی قدرت و سرعت نزدیك می كند. تا مدت ها فوتبال اروپا از سكون و نبوغ فوتبال لاتین می ترسید و نیز در مقابل این برزیل و آرژانتین بود كه همواره از سختی و استحكام و حرفه ای گری فوتبال آلمان و انگلستان بیم و خوف داشت. حتی در این برهه یعنی در دوره هایی كه فوتبال جهانی شده، اختلاف ها كاهش یافته و نیز متد ها و تئوری های فوتبال به واسطه حضور چهره های مستعد دیگر قاره ها در بهترین باشگاه های اروپا یك سو حركت می كند، اما باز هم می توانیم رگه هایی از این دو اختلاف را میان این دو سبك فوتبال كه هنوز آشكارا غریزه و ویژگی خود را به رخ مخاطبین اش می كشد نظاره كرد.
در كنار چنین تغییر ها و رنگ عوض كردن های تاكتیكی و نیز دگرگونی برخی از سنت های قدیمی فوتبال ولی وقتی می خواهیم به فوتبال كشورهای سنتی، یعنی آن كشورهایی كه حداقل یك بار فاتح جام جهانی بوده اند دقیق شویم درمی یابیم همان شیوه و همان شور و تلقی در فوتبالشان جاری است. جام جهانی ۱۹۷۸ را به یاد می آورم. زمانی كه تنها یكی از فوتبالیست های ما در تیم ملی آرژانتین در باشگاهی اروپایی بازی می كرد. آن باشگاه والنسیا بود و آن ستاره نیز ماریو كمپس بهترین گلزن آن تورنمنت!... اما كافی است به امروز بنگرید و وقتی به مجموعه آلبیسلسته نظری گذرا بیندازیم متوجه می شویم كه تنها یكی از فوتبالیست های مان- جز دروازه بانان- در لیگ آرژانتین توپ می زنند. همانند رودریگو پالاسیو مهاجم بوكاجونیورز...!
برزیلی ها وقتی وارد زمین می شوند سامبا می رقصند و می خوانند. به این دلیل كه رویكرد آنان به فوتبال به گونه ای است كه این ورزش را تنها وسیله ای برای شادی و سرگرمی می دانند! ولی ما آرژانتینی ها وقتی قرار باشد در آستانه یك مسابقه قرار بگیریم در كنار هم در یك اتاق یا اتوبوسی كه ما را به محل مسابقه می برد آواز سر می دهیم و با خشونتی آشكار سلاح هایمان را پر و تیغ هایمان تیز می كنیم.
این رفتار خشونت آمیز و بسیار خشك از رویكردی نشأت می گیرد كه ما نسبت به فوتبال داریم! یك تفكر جنگجویانه كه با تاریخ ما انس گرفته است یا برعكس!
در ۳۰ سال اخیر فوتبال ما با یك چهره نجات یافت. آن نیز كسی جز دیگو آرماندو مارادونا نبود. كسی كه نوستالژی و غرور را به فوتبالمان بخشید، گرچه فوتبال خیلی چیزها را از او گرفت. دوست دارم روزی را ببینم كه یك ناجی دیگر بسان دیگو سر برآورد و فوتبالمان را به همان اعتبار و راهی ببرد كه او در سه دهه اخیر هدایت كرده بود. دوست دارم بار دیگر جادوگری را ببینم كه مانند مارادونا تعریف جداگانه ای برای فوتبال انفرادی از خود به یادگار بگذارد. و چون این خواسته و آرزویی از عمق قلبم است می گوید: آمین...! امروز و در چنین جایگاهی آرژانتین مجموعه ای است بسیار نیش دار و لبالب از ستاره هایی مستعد...!
در درون دروازه ما آبوندانزیه ری را داریم. كسی كه گهگاهی با نمایش هایش موجب تعجب و تحسین همگان می شود. خب بله! برزیلی ها به كافو و كارلوس خود می بالند اما در عوض ما نیز به مدافعان قدرتمند و جنگجویمان می بالیم. به غیر از رهبرمان یعنی خوان پابلو سورین كه در چپ معمولاً نفوذهای بیشماری تا نزدیكی محوطه جریمه حریف انجام می دهد بقیه مدافعانمان حتی تا نیمه زمین نیز پیشروی نمی كنند. آنها حقیقتاً مدافعانی حرفه ای و كاركشته هستند كه اگر هم قرار باشد به جلو بتازند زمانی است كه كرنری و یا ضربه آزادی آن هم در موقعیتی مناسب نصیب تیم شده...در خط میانی خاویر ماسكرانو بسان یك سگ شكاری است و در كنارش نیز فوتبالیستی به غایت باهوش و حرفه ای چون استبان كامبیاسو قرار دارد.كسی كه البته با وظایفی محدود وظایفش را به بهترین نحو ممكن انجام می دهد.
پكرمن اعتقاد خاصی از استفاده ریكلمه در سمت چپ خط میانی دارد. گرچه گمان می كنم انتخاب بدی هم نباشد اما به قول یكی از دوستانم كه می گوید ریكلمه همانقدر ساكن و بی تحرك است كه یك عمارت و یا ساختمان اینگونه به نظر می آید! همین دوستم معتقد است وقتی ریكلمه پاسی می دهد غیرممكن است كه او را متحرك یافت كنید. اما خب! من می گویم تحرك و سرعت ریكلمه به میزبان توانایی ها و قدرت جاذبه های فوتبالی اش وابسته است كه او گهگاهی نشان می دهد آنچنان كه برخی ها می گویند توانا نیست! در سمت راست رودریگز فوتبالیستی كه در تعویض و جابه جایی منطقه بازی اش متبحر است بازی می كند. او بازیكنی است بسیار پرتوان و انرژی كه بیشتر از آنكه در گوش ها در تب و تاب باشد به قلب دفاع می زند و همین تلقی موجب شده كه او در گلزنی یك مهره قابل اتكا باشد.
گذشته به ما یادآوری می كند كه همواره آرژانتین در سمت چپ نیش دار تر و زهردار تر بوده و همین تحرك مكسی و نیز تبحرش در گلزنی می تواند نكته ارزشمندی برای پكرمن محسوب شود. در خط حمله ما از كرسپو و ساویولا بهره می بریم. دو مهاجمی كه در كار های حمل توپ آنچنان حرفه ای نیستند و در عوض گلزنانی مادرزاد و خطرناك محسوب می شوند. آنها از آن دسته از مهاجمانی اند كه برای گلزنی نیاز به فضا و توپ دارند تا اینكه خودشان ایجاد موقعیت كنند! حال اگر مسی- كه دیدار نخست را بر روی نیمكت شاهد بود- نیز به این جمع هجومی افزوده شود و با احتساب اینكه در نیمكت نیز از مهاجمی چون كارلوس ته وز و هافبك خلاقی بسان آیمار سود می بریم آنگاه چنین امكانات و استعدادهایی می تواند ما را نسبت به آینده كشورمان امیدوار كند! با این تصویر تیم كشورم هنوز سنت خود را پاس داشته و به امید موفقیت شان می گویم: آمین...!

خورخه والدانو
ستاره اسبق تیم ملی آرژانتین و رئال مادرید و ستون نویس گاردین در جام جهانی ۲۰۰۶
ترجمه:سهیل نوری پناه

منبع : روزنامه شرق