اسراف، شخصیت نیست

اسراف یعنی تجاوز به حد و مرز در هر چیز‌ی و در هرکاری. تو فرهنگ عامیانه یعنی زیاده‌روی، یعنی بریز و بپاش کردن، یعنی پای‌بند نبودن به قانون‌ها و حد و مرز‌ها، یعنی دور ریختن هر چیز‌ی که بتوانیم از آن استفاده کنیم. حتی یک ورق کاغذ یک رو سفید- چرکنویس- هم اگر بر‌ش بخوره می‌تونه برای یادداشت کنار گوشی تلفن قابل استفاده باشد. اسراف در خورد و خوراک آن هم در روزگاری که بیشتر مردم از این شاکی‌اند که شکمشون را به زور سیر می کنند- غوغا می‌کنه. ما خیلی از وقت‌ها متوجه نوع اسرافی که می‌کنیم نیستیم. هنوز کلی پلو، ته قابلمه مونده که مستقیم می‌ره تو ظرف‌شویی زیر شیر‌آب. یا تو مهمونی خیال می‌کنیم این کلاس گذاشتن است که آنقدر پوست سیب را کلفت جدا می‌کنیم که گوشتی به بدن سیب بیچاره نمی‌مونه، تازه یک یا دو برش ناقابل را می‌بریم و می‌خوریم.
یا یک موز سی سانتی را بر‌می‌داریم چهار قطعه می‌کنیم و فقط یک قطعه‌اش را نوش‌جان می‌کنیم. اسرافی که تو مجالس عروسی و عزا می‌شه معمولا بیشتر از جاهای دیگر است. دور‌شدن از فرهنگ دینی عامل مهمی برای پیدایش این صحنه‌ها است. دینی که تو فرهنگش این است که اضافه‌ی آبی را که خورده‌ای دور نریز و از هسته خرما‌یی که خوردی استفاده کن، به راحتی می‌تونه اعتدال جامعه را در همه شوون تامین بکند به شرطی که بپذیریم برنامه‌های دینی بهترین گزینه است.

نویسنده : پیام شعبانی

منبع : ۵روز