تولد زمین در اعجاز کلام امیر المؤمنین(ع)

حضرت علی (ع) در خطبه ۹۰ نهج البلاغه به بیاناتی زیبا و تعابیری دقیق ، داستان زمین و آنچه بر آن گذشته را چنین بیان می فرماید :
خداوند زمین را در امواج شدید و با صولت و در دریاهای پر آب فرو برد، در حالی كه موجهای عظیم آن دریاها به هم می خوردند، و امواج بلند آن كه در حال تدافع یكدیگر بودند به هم می كوفتند و همانند شتران نر در موقع هیجان و مستی كف بهوجود می آوردند. پس سركشی آب به خاطر سنگینی زمین حالت فروتنی گرفت، و چون زمین به سینه خود به روی آب قرار گرفت اضطراب و هیجان آب فرو نشست و چون با شانه خود مانند حیوانی كه در خاك بغلتد بر روی آب درغلتید آب آرام گرفت. آب پس از هیجان و اضطراب امواجش آرام و مغلوب شد، و در دهنه خواری مطیع و اسیر گشت. زمینِ گسترده شده در میان آن آب پرموج ساكن شد، و آب را از نخوت و كبر و از باد دماغ و سركشی و تجاوز بازداشت، و دهان آن را كه پر موج بود بست، و آب از آن همه هیجان و هیبت و جست و خیز به جای خود نشست.
پس از آنكه هیجان آب از زیر اطراف زمین ساكن شد، و كوههای بلندسركشیده را كه بر دوش زمین قرار داشت بر روی خود حمل نمود، خداوند آبهای چشمه ها را از بالای بینی های زمین (قله كوهها) به جریان انداخت، و در پهن دشت ها و رودخانه ها سرازیر ساخت، و حركات زمین را با كوههای لنگر انداخته، و به وسیله صخره های بزرگ سر به فلك برداشته تعدیل نمود. زمین به علّت نفوذ كوهها در پهنه آن، و به خاطر فرو رفتن ریشه كوهها در اعماق آن، و سوار شدن آن صخره های بزرگ بر گردن و طبقات زیـرین آن آرامش و استقرار یافت.
خداوند میان زمین و جوّ را فراخ نمود، و هوا را برای تنفس ساكنان آن مهیّا فرمود، و تمام نیازمندیهای اهل زمین را از دل زمین بیرون آورد. سپس بلندیهای زمین را كه بی گیاه بود و آب چشمه ها به آن نمی رسید، و جویبارها وسیله ای برای رساندن خود به آن زمین های مرتفع نمی یافتند رها نساخت، بلكه ابرهایی آفرید تا عرصه های مرده آن بلندیها را احیا كنند، و گیاهش را برویانند. ابرها را پس از پراكندگی قطعاتش و جدایی پاره هایش به هم الفت و التیام داد، تا چون آب درون ابر به جنبشی سخت برآمد، و در حواشی آن برق بدرخشید، و درخشش برق در میان قطعات ابر سپید و انبوه خاموش نشد، خداوند آن ابر پرباران را در حالی كه قطعاتش به هم پیوسته بود فروفرستاد، در حالی كه به زمین نزدیك شدند، و بادها بارانهای آن را پی در پی همچون دوشیدن شیر از سینه حیوانات دوشیدند و به شدت به زمین ریختند. زمانی كه ابرها سینه خود را به زمین ساییدند، و آنچه از باران داشتند بر زمین پاشیدند، خداوند در زمین های خشك گیاه، و در دامن كوهها سبزه رویاند، در این وقت زمین با آرایش مرغزارهای خود به شادی نشست، و از پرده لطیفی از شكوفه های خوشبو و زیبا كه بر خود پوشیده بود، و از نظم دقیق شكوفه ها و بوته های باطراوت كه چهره آن را می آراست به نشاط و بهجت برخاست، و خداوند آن نباتات و گلها را توشه آدمیان و روزی چهارپایان قرار داد. و نیز راههای فراخ در اطراف زمین باز كرد، و برای روندگان نشانه هایی نهاد تا به هر جا كه بخواهند آمد و شد كنند.
هنگامی كه زمین را برای زندگی آماده كرد، و فرمان خود را جاری ساخت، آدم(ع) را از میان مخلوق خود اختیاركرد، و او را اولین نوع از آفرینش انسان قرارداد ...

منبع : عرفان