آثار ادبی ایسلندی

از قرن چهاردهم میلادی تا اول قرن شانزدهم ادبیات ایسنلدی متکی بر ترجمه‌های آثار ادبی بیگانگان بود و ادبیات نروژی قدیم منسوخ گشت و شیوه قصائد دینی بر صورتهای تقلیدی نهاده شد.
در قرن چهاردهم داستان منظوم معروف ریمور پدید آمد و تا قرن نوزدهم همچنان شاعی و رایج بود.
در قرن شانزدهم جنبش‌های اصلاح مذهبی و دینی بر آثار ادبی تأثیر گذاشت تا جائیکه ادبیات دینی به رشته تحریر درآمد. در این احوال (۱۵۲۸) صنعت چاپ و چابخانه به ایسلند راه و کلیسا بر آن دست یافت و کار چاپ و چاپخانه منحصر به طبع کتب دینی تا اواخر قرن هجدهم شد. اما کتب ادبی غیر دینی به صورت خطی میان مردم رایج بود میان سالهای ۱۷۵۰-۱۸۳۵ نضهت روشنفکرانه‌ای پدیدار گشت و در سال ۱۷۳۳ اولین چاپخانه برای طبع کتب غیر دینی تأسیس گردید آنگاه جمعیت‌های ادبی چندی به وجود آمد.
در ربع چهارم قرن نوزدهم نهضت رومانتیک آغاز و نخستین مرحله ادبیات جدید ایسلند شروع شد که به وجود شاعرانی همچون بارنی تورارنسین (۱۷۸۶-۱۸۴۱) و یوناس هلگرمسون (۱۸۰۷-۴۵) مباهی و متکی بود. هلگرمسون اولین کسی بود که در ادبیات جدید ایسلند داستان کوتاه می‌نوشت، همچنانکه یون تورودسین اولین رمان نویس ایسلندی بود. گریمورتومسین (۱۸۲۰-۹۶) به شیوه شعر نروژی قدیم اشعار حماسی می‌سرود و بندیکت گروندال (۱۸۲۶-۱۹۰۷) شاعری رمانتیک و فکاهی نویس بود واشتاینگریمور – تورستینسون (۱۸۳۱-۱۹۳۱) شاعر غنائی چیره دستی بود که شعر گوته و شیلر و بایرون و داستانهای هانس کریستیان آندرسن را ترجمه کرد. و نمایشنامه نویسی با ترجمه نمایشنامه‌های شکسپیر به وسیله مایتاس یوخمسون (۱۸۳۵-۱۹۲۰) به ایسلند راه یافت.
شاعر رسمی ایسلند یون سیگوروسون از سال ۱۹۰۰ و بزرگترین ادیب آن عصر بود. و در اواخر قرن نوزدهم نهضت رئالیستی به سرپرستی گستورباتسون (۱۸۲۵-۱۹۱۴) آغاز گشت و از مبرزترین ادبیان قرن بیستم یون تراوستی و سیگوردور نوردال و کریستمان گودموندسون و هالدور لاکسنیس بودند و نویسنده اخیر در سال ۱۹۵۵ به دریافت جایزه ادبی نوبل موفق شد.

منبع : شبکه رشد