یک بار سرمایه گذاری برای همیشه

اگر به مدت دو ساعت به سمت شمال شهر نیویورک برانید به یک منطقه وسیع و تالاب مانند به وسعت یک زمین فوتبال می رسید که در کنار یک جاده با حالت پررمز و رازی به وجود آمده است. مردم از کیلومترها دورتر برای آشامیدن آب زلال و شفاف این منطقه هجوم می آورند، چون اعتقاد عامه بر این است که این آب جوشان متعلق به یک چشمه طبیعی است.
این در حالی است که دانشمندان می گویند حقیقت مربوط به این محل، کمی رمانتیک است، بدین معنی که جوشیدن این آب ناشی از شکستگی در یک تونل قدیمی با عمر ۷۰ ساله است که صدها فوت زیر زمین قرار دارد. چون این تونل برای انتقال آب به یک شهر بزرگ است، از این تونل روزانه بالغ بر ۳۶ میلیون گالن آب نشت می کند. این موضوع بیانگر یک حقیقت بزرگ تر در سطح کشور امریکا است و آن چیزی نیست جز آنکه «زیرساخت های مربوط به خطوط آب برای شهرها شدیداً کهنه شده اند و نیاز به انجام تعمیرات مشهود است». سازمان حفاظت محیط زیست امریکا (EPA) اعلام کرده است که این کشور نیازمند سرمایه گذاری ۲۷۷ میلیارد دلاری طی دو دهه آینده برای تعمیر و بهبود سیستم های آب آشامیدنی خود است. البته مهندسان صنایع آب، این عدد را حدود ۴۸۰ میلیارد دلار برآورد کرده اند. تصفیه خانه های آب که بیشتر تحت مدیریت دولت های ایالتی و شهری است، تاکنون هیچ گاه نیازمند چنین بهبودهایی نبوده است. انجمن امور آب امریکا (AWWA) اعلام کرده است که مصرف کنندگان باید از طریق افزایش آب بها قسمت اعظمی از این بودجه را تامین کنند. (جهت آشنایی با فعالیت این انجمن می توانید به مقاله «یک تلاش ۱۲۵ ساله» روزنامه اعتماد مورخ ۲۱/۱۲/۸۵ مراجعه کنید.) مهندسان معتقدند این یک عصر بحرانی برای سیستم های ملی آب در امریکا است، به خصوص در مورد شهرهای قدیمی تر مانند نیویورک که لوله ها و تونل های آب آن در دهه های مختلف ۱۸۰۰ ساخته شده و اکنون چیزی از عمر آنها باقی نمانده است. آقای کیل سخنگوی گروه صنعت آب است. او در این باره گفته است؛ «نسل ما تاکنون چنین چیزی را مشاهده نکرده است. ما هنگام اجرای این زیرساخت ها حضور نداشته ایم و پولی نیز برای این لوله های موجود در زیر زمین پرداخت نکرده ایم، ولی مطمئناً ما از افزایش بهداشت و سلامت عمومی حاصل از این سیستم های آب بهره مند شده ایم.»
هر چند او معتقد است وضعیت به مرحله بحرانی نرسیده است، ولی متذکر می شود که بدون یک سرمایه گذاری بزرگ، «این موضوع می توانند تبدیل به یک بحران شود، چون هر ساله بر ابعاد مشکل افزوده شده و شاخص قیمت ها نیز افزایش خواهد یافت».
مشکلات حادتر زمانی ایجاد می شود که این تاسیسات قدیمی خراب شوند. سال گذشته یک لوله انتقال بخار از زیر یکی از خیابان های نیویورک خراب شد که فوران انبوهی از بخار را به همراه بارانی از گل و لای به همراه داشت. (در این مورد می توانید به مقاله «تولید همزمان برق و حرارت» روزنامه اعتماد مورخ ۲/۷/۸۶ مراجعه کنید.)
اوایل امسال در شیکاگو یک شاه لوله بزرگ چدنی مربوط به ۸۰ سال پیش شکست و هزاران گالن آب وارد شهر شد و یک حفره ۲۵ فوتی در سطح خیابان ایجاد کرد. در فوریه امسال در دنور بالغ بر چهار میلیون گالن آب از یکی از لوله های قدیمی ۳۰ ساله به بیرون فوران کرد و مانند مته یکی از شاهراه ها را سوراخ کرد و موجب شد این جاده به مدت دو هفته تعطیل شود.
در کلولند با اینکه در ۲۰ سال گذشته میلیون ها دلار صرف تعمیر و بهبود این زیرساخت ها شده است، هنوز هم هر روزه تعدادی از لوله ها می شکنند. همین ماه گذشته شکستن یک لوله اصلی با قطر ۵/۲ فوت یک میدان مرکزی شهر را به یک حوضچه بزرگ تبدیل کرد و باعث تعطیلی تعدادی از تصفیه خانه ها شد.
البته مقدار آب هدررفته از این وقایع همواره یکسان نبوده و کم و زیاد می شود.
قابل ذکر است که نشت روزانه ۳۶ میلیون گالن آب از خط انتقال ۸۵ مایلی «Aqueduct Delaware»
در ایالت نیویورک ماهانه بالغ بر یک میلیارد گالن خواهد شد. براساس نظر کارشناسان گروه ناظران زیست محیطی «River Keeper» این مقدار آب برای تغییر اکولوژی منطقه کافی است. هر چند این مقدار آب در مقابل صدها میلیارد گالن آبی که در شهر نیویورک مصرف می شود، همانند قطره یی در مقابل دریا است ولی همین مقدار نشت آب از این تونل می تواند تقاضای روزانه آب برای منطقه خشک «Raleigh» در نیویورک را تامین کند. به علاوه ساکنان ناحیه واوارسینگ در ۱۰۰ مایلی نیویورک از این نشت تونل کلافه شده اند، چون باعث ایجاد یک سیل دائمی در حیاط و پایه و پی ساختمان های آنها شده است. مهندسان سازمان حفاظت محیط زیست امریکا در تلاشند تعیین کنند آیا کانال «Aqueduct» واقعاً عامل این جوشش آب است که طی ۱۰سال گذشته وخیم تر نیز شده است. دیوید یکی از این ساکنان است و می گوید؛ حتی وقتی باران هم نمی بارد آب از شکاف های موجود در بتون پی ساختمان به بیرون می تراود. او با نشان دادن مسیر آب روی بتون پایه ساختمان خود می افزاید؛ این وضعیت شبیه آن است که از قبل مقداری آب در زیر ساختمان شما وجود داشته است. برای این موضوع هیچ کاری نمی توان کرد.
تقریباً تمامی خانه های این منطقه دارای یک شلنگ تخلیه از پایه ساختمان به سمت حیاط خود هستند تا این آب را به علفزارهای اطراف منتقل کنند. زمین اطراف خانه خانم لورا اسمیت هنگام بارش برف تبدیل به یک دریاچه می شود و مسیر پارکینگ این خانه تا جلوی در آن همواره پوشیده از گل و لای است. در حال حاضر تصفیه خانه های آب سالانه حدود ۴/۱۰ میلیارد دلار صرف تعمیرات بزرگ و بهبود تاسیسات مربوط به زیرساخت های آب آشامیدنی می کنند که بر اساس آمار سازمان حفاظت محیط زیست امریکا این رقم طی دو دهه گذشته تغییر زیادی نیافته است. در حال حاضر مسوولان شهری باید دوره دشواری را برای متقاعد کردن شهروندان صرف کنند، چون مردم باید پول چیزی را بپردازند که هرگز آن را مشاهده نکرده اند و صدها فوت زیر زمین دفن شده است. کیل متذکر می شود که غالباً مسوولان این گونه کارها را به آینده و مسوول بعدی که انتخاب خواهد شد، محول می کنند و سعی می کنند از این موضوع سر باز زنند.
تعمیراتی با این ابعاد معمولاً طولانی مدت و پرهزینه خواهد بود چون این سیستم ها حدود یک قرن پیش ساخته شده اند و در حال حاضر زیر ساختمان ها و جاده های اصلی شهر قرار دارند. این در حالی است که حتی پایش لوله های آسیب پذیر نیز پرهزینه و دشوار خواهد بود، چون برای یافتن این نشت ها نمی توان شبکه تامین آب یک شهر را متوقف کرد. به عنوان مثال اگر ایالت نیویورک بخواهد بررسی تونل Delaware Aqueduct را انجام دهد ممکن است زمانی که این تونل (با قطر ۵/۱۳ فوت) بدون آب شود، به دلیل نیروهای وارده به بدنه تونل، فرو ریزد چون هنگام بدون آب بودن، از داخل نیرویی به بدنه تونل وارد نمی شود. نحوه عمل سازمان حفاظت محیط زیست امریکا برای پایش نشت ها این است که میزان آب ورودی به تونل و خروجی از آن را اندازه گیری می کند تا مقدار نشت مشخص شود. به علاوه این سازمان از روبات های شناگر نیز برای بررسی تونل و جمع آوری اطلاعات استفاده می کند.
امیلی لوید کمیسر محیط زیست معتقد است با توجه به پر بودن مخازن، مقدار آب نشت یافته از اهمیت بسزایی برخوردار نیست، ولی با این حال متذکر می شود مشخص سازی نشت ها از اهمیت خاصی برخوردار است چون به جز این کار، راهی برای بیان میزان و نحوه فرسودگی سیستم های آب طی ۳۰ سال آینده وجود ندارد. قابل ذکر است نیویورک یک بودجه شش میلیارد دلاری را صرف حفر تونل دیگری می کند که این باعث ایجاد یک منبع جایگزین برای تحویل آب به مردم خواهد شد. بنابراین در آینده بازرسی و تعمیر تونل های دیگر، آسان تر خواهد شد. پیش بینی شده است این طرح در سال ۲۰۲۰ به اتمام برسد. در سراسر کشور امریکا قیمت آب با هدف کمک به انجام این گونه تعمیرات افزایش یافته و برآورد شده است که طی سه دهه آینده هر خانه بسته به ایالت محل سکونت خود، بین ۵۵۰ تا هفت هزار دلار برای این کار بپردازد. به عنوان مثال شهر آگوستا طی سال های ۲۰۰۷-۲۰۰۱ قیمت آب را ۱۱ درصد افزایش داده است تا هزینه برنامه ۳۰۰ میلیون دلاری خود برای بهبود سیستم های فرسوده آب را تامین کند. کلیولند نیز به آهستگی در یک دوره ۱۵ ساله قیمت آب را شش درصد افزایش می دهد تا طرح شناسایی و مرمت لوله های کهنه و نامناسب را با هزینه ۷۵۰ میلیون دلار پیش ببرد. شهر اسپرینگ فیلد نیز با این هدف قیمت آب را برای ۲۵۰ هزار مشترک خود دوبرابر کرده است. در کنار این موارد شهرهای دیگر نیز دارای برنامه های خاص خود برای این هدف هستند.
در امریکا مهندسان و مسوولان تصفیه خانه ها معتقدند هزینه آب بسیار اندک است. در شهر نیویورک که هزینه اجاره یک آپارتمان مناسب ماهانه بیش از سه هزار دلار است، هزینه آب و فاضلاب کل خانواده حدود ۶۰ دلار است. دیک رئیس شرکت آب Aqua America است که به سه میلیون نفر در ۱۳ ایالت خدمات ارائه می کند. او می گوید؛ «شاید قیمت آب خام مجانی باشد ولی هزینه تاسیسات و زیرساخت ها بسیار گران است. برای یافتن خطوط فرسوده ما باید خیابان ها را حفاری کنیم ولی اگر یک بار سرمایه گذاری کنیم، برای سالیان سال راحت خواهیم بود.»

www.yahoo.com,Apr.۲۰۰۸
ترجمه؛ عبدالله مصطفایی

منبع : روزنامه اعتماد