راز سرزمین من

داستان مهاجرت ایرانیان به خارج از ایران، داستانی قدیمی است. نخستین گروه ایرانیان مهاجر آنگونه كه تاریخ آن را ثبت كرده است، ایرانیانی بودند كه پس از هجوم اعراب به ایران به هند رفتند.
امروز پس از هزار و چهارصد سال، آنان هنوز خود را ایرانی می دانند، اسامی ایرانی دارند و هرچند با جان و دل به وطن دومشان هند وفادارند ولی ریشه های كهن خود را از یاد نبرده اند. پس از اسلام نیز ایرانیان مسلمان حتی تا چین بار سفر بستند و تجار مسلمان ایرانی بودند كه تمام جزایر و مناطق اقیانوس هند تا دریای چین را با جوهره ناب اسلام آشنا كردند. نخستین دریانوردان پرتغالی كه عازم هند بودند، در سر راه خود در شرق آفریقا با ایرانیان مهاجری روبرو شدند كه در زنگبار اقامت داشتند و آنان كه بازماندگان شاهزادگانی از فارس بودند در تانزانیای كنونی تمدنی را پایه ریزی كرده بودند كه در شرق آفریقا بی همتا بود. حزب شیرازی نخستین حزبی بود كه استقلال تانزانیا را پایه ریزی كرد و در زمان نیرره این حزب با ائتلاف با چند حزب دیگر حزب حاكم پس از استقلال تانزانیا شد.
در این سرزمین چه رازی نهفته است كه فرزندانش حتی اگر آن را ندیده باشند دل در گروی آن دارند؟
پاسخ این پرسش را هنگامی می توان یافت كه از آن دور بود. راز سربه مهری كه گشودن آن فقط در دل است.
در جهانی كه مرزها خاصیت پیشین خود را از دست داده اند و فقط به خطوطی در نقشه تبدیل شده است، حتی نسل سوم و چهارم ایرانیان خارج از كشور نیز هنوز دل در گروی ایران دارند و در آرزوی بازگشت به میهن هستند. فراهم آوردن امكان بازگشت آنان اما معمایی پیچیده است كه همه سعی در گشودن راز آن دارند ولی به نظر می رسد هنوز این معما لاینحل باقی مانده است. ایران به همه فرزندان خود تعلق دارد و به نظر می رسد كه در سالهای اخیر گشایشی در این مورد حاصل شده است. آنان كه جلای وطن كرده اند نیز به سهم خود باید گامهایی را بردارند. مهاجرت ایرانیان ممكن است كه آنان را از خاك خود دور كرده باشد ولی آنان كه هنوز دل در گروی این خاك دارند باید در شادی و غم كسانی كه سالها در آن ساكن بوده اند نیز شریك باشند.
سهم آنان همانند سهم همه ایرانیان است و اگر ایرانی در میهن ،تحصیلكرده ای در میان كویر و یا در دشتهای پربرف و كوه های سربه فلك كشیده درد دل هموطن خود را درد خود می داند، دلیلی ندارد آنانی كه بازمی گردند نیز چنین راهی را انتخاب نكنند. اگر دل برای وطن می تپد، پس باید پذیرفت كه همه جای ایران سرای من است و فقط آرامش و اطمینان در شهرهای بزرگ ایران مدنظر نیست.
هنگامی كه ایرانی خارج از كشور به این باور برسد، آغوش میهن به روی آنان گشوده است و سایه غم دوری از میهن نیز از زندگی آنان برخواهد تافت.

عباس لقمانی

منبع : روزنامه همشهری