برای مهدی موعود (عج) حس غریب

احساسی دارم غریب تر از تمام کسانی که از آشیانه شان دوراند، مانند کبوتری که وقتی مادرش پرواز را به او آموخت رفت و دیگر بازنگشت، مانند قطره ای از دریا که امواج آن را به ساحل انداخته و در ساحل خشک می شود و به تنهایی از بین می رود؛ مانند شمعی که می سوزد و همه به او می نگرند ولی هیچ کس آب شدنش را درک نمی کند ولی من مانند آن می سوزم و کم کم دور می شوم از دنیایی که تمام رودهایش سرابی بیش نیست، سرابی که دل گرممان می کند اما چه دلگرمی بعد از آنکه به دروغین بودنش می اندیشیم بیشتر دل سرد می شویم. من مانند مرغی هستم که حس غریبی دارد.
همان شعر زیبای سهراب و حس غریبی که یک مرغ مهاجر دارد دلیل تمام این دل سردی ها و دل گرفتگی ها نبودنت را یادآور می شود زمانی را مشخص کن تا کوچه پس کوچه های دل را چراغانی و پاک کنم، تا وقتی که می آیی از دیدن کوچه هایش لذت ببری کوچه هایی که روزی پر زخاک و گرد بود ولی اینک پاک مثل آسمانی بی ابر است. آیا جان من اجازه می دهد ببینمت و یا ملک الموت این اجازه را از من خواهد گرفت؟ دلهره ای عجیب وجودم را لبریز می کند پس بیا، پس بیا که با آمدنت شادمان شوم و فراموش کنم، دروغ ها و سراب ها را، سراب های دل گرم کننده را. آمدنت را هر لحظه می طلبم. آری انتظار چیز خوبی است ولی به لب آمدن انتظار آدمی را دچار غم و اندوه می کند.

حانیه مشهدی فراهانی.سوم راهنمایی
مدرسه پونه رونقی.تهران

منبع : روزنامه کیهان