به مراقبه بنشینید

مراقبه یکی از قدرتمندرین ابزار برای رشد درون و گسترش خویشتن و شفافیت ذهن و همانا دروازه‌ئی به‌سوی روح و روان است.
مراقبه راه‌ها و شیوه‌های بسیار دارد. می‌توانید بر روی دم و بازدمتان تمرکز کنید. یا کلمه یا عبارتی مقدس را به‌کار ببرید. می‌توانید بر شعله شمع یا نور درون یا مرکز پیشانی‌تان متمرکز شوید.
می‌‌توانید بر آرمان عشق یا حکمت الهی یا جاودانگی یا هر اندیشه‌ئی که دوست دارید تمرکز کنید. یا فقط ناظر اندیشه‌هائی باشید که از سرتان می‌گذرند. مراقبه شیوه‌های گوناگون دارد: ایستاده و نشسته و در حال گام برداشتن و خندیدن و گریستن و خندیدن و آوازهای ربانی. همچنین می‌‌توایند هر لحظه از زندگی‌تان را به‌صورت مراقبه بنگرید و به سر آورید. البته این شیوه برای مبتدیان سودمند‌تر است. بعداً باید بتوانید که نشینید و مدتی را به‌طور جدی به این امر اختصاص دهید.
نخستیم بار که به مراقبه نشستم و سی دقیقه بعد چشمانم را گشودم، خودم را محاط در احساس ژرف آرامش و سکونی یافتم که هیچ‌گاه پیش از آن تجربه نکرده بودم. در آن لحظه احساس کردم که هدیه‌ئی به من پیشکش شده است. و به دلیل تلاش‌های ناکام مانده قبلی‌ام برای مراقبه، این را نیز دریافتم که هر روز مراقبه به این سهولت انجام نمی‌پذیرد. ثمراتش نیز همواره محسوس نیست.
ماه‌های بسیار با تمرین‌ها و انضباط‌های منظم و مداوم گذشت تا بتوانم دیگر بار ثانیه‌هائی گذرا نظیر تجربه آن نشست مراقبه را به‌دست آورم. اما آن روز سبب شد که هر روز به مراقبه بنشینم. و این بود آن هدیه بزرگ!
مسلماً شیوه آشنائی شما با مراقبه، کاملاً از شیوه من ـ و هر کس دیگر ـ متفاوت است. هر یک از ما آمیزه‌ بی‌همتائی از جسم و ذهن و جان را به ماجرای اتصال با ضمیر خویشتن پیشکش می‌کنیم.
اگر هنوز از طریق مراقبه، به کشف خویشتن نپرداخته‌اید، اصرار می‌ورزم که به مراقبه بنشینید. اگر مراقبه را بخش منظمی از زندگی‌تان سازید، به روی امکاناتی هیجان انگیز و رشد درون خویش می‌گشاید.

منبع : مطالب ارسال شده