پلیس بورلی هیلز ۳ - BEVERLY HILLS COP III

سال تولید : ۱۹۹۴
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : پارامونت
کارگردان : جان لندیس
فیلمنامه‌نویس : استیون د سوزا، بر مبنای شخصیت‌‌هائی خلق شده توسط دانیلو باک و دانیل پتری جونیر
آهنگساز(موسیقی متن) : نیل راجرز
هنرپیشگان : ادی مورفی، جاج راینهولد، هکتور الیزوندو، تیموتی کارهارت، استیون مک‌هتی، ترزا رندل، آلن یانگ و جان ساکسن
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۹ دقیقه


ـ رئیس پلیس دیترویت در یک عملیات کشته می‌شود. ̎اکس فولی̎ (مورفی) پلیس سخت‌کوش، در تعقیب وانت حمله‌کنندگان به یک پارک تفریحی در لس‌آنجلس می‌رسد. در بورلی هیلز، دوست قدیمی‌اش ̎بیلی رزوود̎ (راینهولد) و همکارش، ̎جو فلینت̎ (الیزوندو) را که در حال رسیدن به سن بازنشستگی است، ملاقات می‌کند. ̎ فولی̎ در یک عملیات ماهرانه دو کودک را از مرگ ـ در اثر خرابی دستگاه چرخ و فلک ـ نجات می‌دهد و همین باعث می‌شود با رئیس امنیت پارک آشنا شود. در همان موقع می‌فهمد که قاتل رئیس او، همین فرمانده امنیتی است اما هیچ‌کس حاضر نیست اتهام علیه او را بپذیرد. در هتل محل اقامتش، صاحب پارک تفریحی، ̎عمو دیو̎ (یانگ) نامه‌ای را که طراح مهندس پارک، پیش از ناپدید شدنش برای او فرستاده، به ̎فولی̎ نشان می‌دهد. در یک مهمانی ̎فولی̎ با رئیس امنیتی درگیر می‌شود و رئیس تحقیقات پلیس شهر به او دستور خروج از شهر را می‌دهد. در همین حال، آدم‌های ̎رزوود̎̎ در داخل وانت یک اسکناس جعلی پیدا می‌کنند و در جست‌وجوی پارک تفریحی به اتاقی مخفی می‌رسند که در آن اسکناس تقلبی چاپ می‌شود. ̎فولی̎ با معاینهٔ کاغذ یادداشتی که صاحب پارک فرستاده در می‌یابد که جنس کاغذ آن با کاغذ اسکناس‌ها یکی است. رئیس امنیتی، ̎عمو دیو̎ را زخمی می‌کند و ̎فولی̎ مورد ظن قرار می‌گیرد. در نبرد نهائی ̎فولی̎، رئیس تحقیقات پلیس را که همدست دزدهاست، می‌کشد و در مراسم افتتاح یک پارک تفریحی جدید در کنار صاحب پارک قرار می‌گیرد.
ـ سومین فیلم ـ بسیار با فاصله از دومین (پلیس بورلی هیلز ۲، ۱۹۸۷) ـ به کارگردانی تونی اسکات و همین بازیگر ـ و پلیس بورلی هیلز، ۱۹۸۴، به کارگردانی مارتین برست و همین بازیگر)، همچنان در تلفیق و ترکیب پلیسی‌های پرهیجان (که حالا سینمای امریکا در پرداخت آنها به مهارتی غیرقابل انکار و غیرقابل رقابت رسیده است) و کمدی (از همه نوع و بیشتر شوخی‌های متعدد در بطن همان حادثه‌های اصلی فیلم، از همه نوع)؛ اما این یکی به علت غلظت و شدت حادثه‌ها و یکدست نبودن شوخی‌ها (مثلاً در صحنه‌ٔ عجیب نجات دو بچه از چرخ و فلک هیجان اصلی آنقدر زیاد می‌شود که شوخی فراموش می‌شود) و خشونتی که حالا از زخم شوخی و طنز در امان می‌ماند و برجسته می‌شود، ناموفق می‌‌ماند. وقتی نمی‌شود چارچوب کلیشه‌های نوع را شکست، شاید بهتر باشد در متن آنها ماند. اینجا جمعی از فیلمسازان سرشناس هالیوودی (جرج لوکاس، جو دانته، پیتر مداک، مارتا کولیج، آرتور هیلر، جان سینگلتن و ...) در نقش‌هائی کوتاه ظاهر شده‌اند.