لزوم خانه تکانی در جودو

جودوی ما هیچ گاه در المپیک ها به مدال نرسیده بود و در نتیجه امسال که به مقام پنجمی در پکن اکتفا کرد، ضعیف تر از سابق عمل نکرده و چیزی همانند گذشته نشان داده است، به خصوص که در سه دوره قبلی حضورمان در المپیک نیز همین رتبه (پنجمی) بالاترین حاصل حضور ما بوده است. بنابراین باید پرسید چرا برخوردی سردتر و ناامیدانه تر حاصل حضورمان در این دوره المپیک شده و این شرکت ناموفق تر از گذشته تلقی گشته است؟
یک وجه ماجرا به این نکته مربوط می شود که تیم ما چندی پیش در پیکارهای جودوی قهرمانی آسیا به مقام نخست رسید و این تصور به وجود آمده بود که قهرمان آسیا می تواند اینبار به چیزی فراتر از همیشه در آوردگاه المپیک برسد و این مرتبه بر مدال پکن چنگ بزند، حال آن که قهرمانی مذکور در آسیا در درجه اول محصول و مولود غیبت شماری از نفرات اصلی در ترکیب تیم های اعزامی ژاپن و چین و کره جنوبی بود و چون آنها برای المپیک تدارک می دیدند، ترجیح داده بودند به تعدادی از جودوکاران اصلی شان استراحت بدهند و آنها را در میدان آسیایی فرسوده نکنند، حال آن که ما به شیوه و رسم همیشگی هرچه داشتیم، راهی آن عرصه کردیم و چیزی را در تهران بر جای نگذاشتیم. فرضیه دوم و دلیل ثانوی که بر باخت تیم ملی جودو در پکن قایل اند، این است که ۱۵-۱۰ سال است شیوه کار در جودو و نحوه تدارک و تقویت تیم ملی این رشته همانی است که در گذشته بوده و تقویت و پیشرفت قابل ذکری در این خصوص به وجود نیامده و نه فقط آدم ها و مربیان حاضر در عرصه زیاد فرقی نکرده اند بلکه سیستم ها و رویکردها نیز همان مانده است. بدیهی است که وقتی رقبای ما دایما تغییر رویه و تحول سیستم در کار خود می دهند و به گونه ای دیگر ظاهر می شوند، ما با توقف هایی از این دست و ماندن در سطح آمادگی و تمرینی گذشته افق روشن تری را پیش رو نخواهیم داشت و متضرر خواهیم شد. این چنین بود که نامداران و مدعیانی مانند میراسماعیلی، حاجی آخوندزاده ومعلومات و جوان ترهایی نظیر رودکی کاری از پیش نبردند و هر ۵ جودوکار اعزامی راهی به سکو نیافتند و قمی نیز در همین وصف گنجید و اگر ۳ برد اولیه علی معلومات در ۷۳- کیلو و دو برد جالب رودکی را در ۱۰۰+ کیلو در برابر رقبای روسیه و امریکا قلم بگیریم، برد درخشان کم سابقه ای از جانب جودوکاران ما در پکن به ثبت نرسید و همگی سر بزنگاه کم آوردند و اگر نخواهیم خودمان را گول بزنیم، هیچ یک و حتی معلومات و رودکی شایستگی ایستادن روی سکوی افتخار المپیک را نداشتند و رقبای پیروز واقعا از آنها بهتر بودند.
● تدابیری تازه
محمود میران مرد بسیار دیرپای جودو که در مسابقات نهایی داخل ایران از رودکی عقب ماند و پیراهن ملی وزن آخر را به وی سپرد، معتقد است تا روش های کار و تدارک در تیم ملی جودو عوض نشود و مربیان تغییر نیابند «در» روی همین پاشنه خواهد چرخید. به اعتقاد او ( و تعدادی دیگر از آگاهان) مربیگری هم عمر خاصی را دارد و مربیان تیم ملی نیز مثل تیم های باشگاهی باید هر چند مدت یک بار عوض شوند تا افکار جدیدی وارد چرخه کار اداره این تیم ها شود و تدابیر تازه ای مورد اجرا قرار گیرد و جودوکاران با اندیشه های نوین تری پرورش یابند و در غیر این صورت روش های قدیمی تکرار و به تبع آن احتمال تکرار ناکامی ها نیز بیشتر می شود زیرا رقبا بیشتر از ما به سلاح های مدرن روز مجهز می گردند و به تبع آن شانس فزون تری برای غلبه بر ما می یابند.
پس از افزون شدن تدریجی درخشش جودوی ایران در صحنه های بین المللی طی ۱۰ سال اخیر و کسب مدال های طلای جهانی توسط آرش میر اسماعیلی و کسب چند مدال دیگر این مسابقات توسط سایرین و همچنین نیل به مدال های متعدد آسیایی، جودوی کشورمان در اوایل این دهه به طرز محسوسی مطرح و کامیاب شد، اما رکورد ۳ ساله اخیر و برخی مشکلات و مسایل که بعد از توفیق های اولیه رخ نمودند، این باور و طرز تلقی را قوت بخشیده که ما برای درازمدت برنامه نداشته ایم و آن چه کاشته ایم فقط برای صعود اولیه کفایت می کرده است. امروز که نتایج حاصله در پکن مهر تاییدی بر این قضیه بوده است، جا دارد که در فدراسیون جودو تحولی به وجود آید و سپس تیم ملی نیز به گونه ای دیگر سازماندهی و اداره شود. بعد از کناره گیری میران شاید زمان بازنشستگی ملی یکی دو نفر دیگر نیز رسیده باشد و تجربه حضور بالنسبه موفق رودکی در پکن نشانگر آن است که با جوانترها می توان به سکوهای بلندتری در درازمدت امید بست.
● بهترین راهنما
اداره سنتی این رشته و ادامه دادن به روند ۱۰ ساله اخیر اگر قرار بود برای میدانی مثل المپیک ثمربخش باشد، باید حاصل آن را در پکن می دیدیم اما نتایج آن آوردگاه بهترین راهنما و چراغ فراروی ما است و بهتر است که طبق اسلوب و الگوی به دست آمده اقدام به خانه تکانی اساسی در تیم ملی جودو کنیم و معلوم نیست اگر پس از نتایج اخیر در پکن به این حقیقت و لزوم انجام این کار معتقد نشده باشیم، چه زمانی چنین خواهیم کرد.

وحید رسولی

منبع : روزنامه جوان