مقایسه تست های عملکرد ریوی در ارتفاع ۱۱۵۰ متر و ۴۱۵۰ متری در افراد سالم جوان

● زمینه و هدف:
براساس مطالعات موجود به علت پایین بودن فشار نسبی اکسیژن محیط در ارتفاعات، احتمال وقوع هیپوکسمی بالا می رود که این امر بیشتر در افراد غیر بومی و کوهنوردان مشکل آفرین است. این مطالعه پایه جهت بررسی تغییرات تست های عملکرد ریوی در طی صعود به یک ارتفاع خیلی بلند طراحی گردید.
● روش بررسی:
این مطالعه در تابستان ۱۳۸۳ در گروهی از دانشجویان صعود کننده به قله سیالان انجام شد. در طی این صعود ۱۰۰۰ دانشجوی ساکن تهران )در ارتفاع ۱۱۵۰ متری(از منطقه الموت )به ارتفاع ۲۸۵۰ متر( به قله سیالان )به ارتفاع ۴۱۵۰ متر( صعود کردند. از بین دانشجویان براساس حجم نمونه محاسبه شده ۵۶ نفر بصورت تصادفی انتخاب شدند. برای کلیه شرکت کنندگان اسپیرومتری با استفاده از دستگاه اسپیرولب II و توسط یک پزشک در ارتفاع محل سکونت و ارتفاع ۴۱۵۰ متر )قله( انجام شد.
● یافته ها:
در مجموع ۵۶ نفر با میانگین سنی ۵.۳±۲۲.۹ سال و نمایه توده بدنی ۲۱.۵±۲.۵ مورد مطالعه قرار گرفتند. تغییرات FVC، نسبت FEV۱/FVC و FEF۲۵-۷۵% در قله نسبت به ارتفاع محل سکونت تفاوت معنی دار داشتند ولی تغییرات FEV۱ و Peak Flow معنی دار نبود. FVC با افزایش ارتفاع کاهش یافته و این کاهش %۲.۴ به ازای هر ۱۰۰۰ متر افزایش ارتفاع بود. با افزایش ارتفاع نسبت FEV۱/FVC و FEF۲۵-۷۵% نیز افزایش نشان داد.
● نتیجه گیری:
ظرفیت تنفسی (FVC) با افزایش ارتفاع نسبت به ارتفاع محل سکونت کاهش نشان می دهد. نتایج این مطالعه مشابه مطالعات دیگری بود که در محیط حقیقی کاهش فشار ارتفاع انجام شده بود.

رضا علی زاده
وحید ضیایی
علی موافق
افلاطون مهرآیین
مسعود یونسیان
محمدرضا آزادی

منبع : پایگاه اطلاعات علمی