صدسالگی قهوه فوری

جورج سی واشنگتن در سال ۱۹۰۶ قهوه فوری كه (یا همان كه امروز به آن نسكافه می گوییم و البته غلط مصطلح است) را اختراع كرد. او یك انگلیسی بود كه در گواتمالا زندگی می كرد و یك بازرگان مواد شیمیایی نیز بود. او یك قهوه خور حریص هم بود و یك بار مشاهده كرد كه لایه گردمانندی در لوله قوری محبوبش ایجاد شده است همین نكته كنجكاوی وی را برانگیخت و او آزمایش های خود را در این زمینه ادامه داد و سرانجام توانست یك بلور خشك قهوه تولید كند.این بلورها به آنچه ما امروز به عنوان قهوه فوری مصرف می كنیم شبیه بود. واشنگتن نام تجاری محصولش را Red E Coffee گذاشت.اساساً قهوه فوری عبارت است از قهوه ای كه به طور یكنواخت جوشانده شده و آب آن تقریباً به طور كامل گرفته شده است.قهوه فوری هنوز هم از قهوه خالص تهیه می شود.برای تولید بلورهای قهوه فوری دو راه وجود دارد: خشك كردن سرمایشی و خشك كردن پاششی.در خشك كردن سرمایشی تا بیشترین حد ممكن طعم قهوه حفظ می شود اما این روش پیچیدگی های خاص خود را دارد. در ابتدا اجازه داده می شود رطوبت موجود در قهوه به طور طبیعی خارج شود و محلول تغلیظ شده قهوه بر جای می ماند.كنستانتره بر جای مانده تا دمای منفی چهل درجه سلسیوس سرد می شود و آب باقی مانده در قهوه به صورت كریستال های یخی جدا می شود. یخ ایجاد شده نیز به كمك فرآیند تصعید (تبدیل جامد به گاز) جدا می شود. راه دوم خشك كردن پاششی است. در این روش نیز اجازه داده می شود آب موجود در قهوه تبخیر شود و قهوه تغلیظ شده بر جای بماند. قهوه تغلیظ شده را از بالای یك برج بر روی یك محفظه بزرگ هوای داغ می پاشیم در حالی كه قطرات سقوط می كنند آب باقی مانده در آنها نیز تبخیر خواهد شد و بلورهای خشك قهوه كف محفظه خواهند افتاد. دمای زیاد به كار رفته در این روش بر روی چربی موجود در قهوه اثر می گذارد و طعم آن به نسبت روش پیشین بیشتر از دست می رود.

منبع : روزنامه شرق