توتی خسته انتظارها را برآورده نکرد

شاید كناره گیری قطعی و همیشگی فرانچسكو توتی ایتالیایی و مشهور و ۳۱ ساله از بازی های ملی كه در ابتدای این هفته اعلام شد، تعجبی را برنینگیخته باشد زیرا وی از زمان اتمام جام جهانی آلمان یعنی در یك سال اخیربه بهانه ترمیم مصدومیت مزمن مچ پایش و لزوم استراحت دادن به آن، از حضور در تمامی بازی های ملی احتراز كرده بود و از آن جا كه صبر زیادی را در مورد بازگشت خود به صحنه های ملی به خرج داده بود و دائماً امروز و فردا می كرد، مشخص بود كه عزمی راسخ برای بازگشت ندارد. با این وجود حرف ها و اظهارات كاپیتان رم و توجیه هایی كه او برای اقداماتش می آورد، هنوز دلنشین نیست و ناظران و ملی پوشان سابق ایتالیا را به تعجب وامی دارد، زیرا استدلال و باور آنها این است كه یك ملی پوش باید جانش را بر سر دیدارهای ملی بگذارد و نه این كه برای نرسیدن به آن و غیبت در صحنه انواع بهانه ها و تردیدها را رو كند و اشك اش برای حضور در بازی های ملی باشد و نه بابت غیبت در آن.
● فشار روانی
توتی قدری بیش از سال پیش با تیم ملی ایتالیا فاتح جام جهانی در خاك آلمان شد و شاید همان مسأله انگیزه های او را به پایان رساند و وی امروز می گوید كه فشار روانی و فیزیكی حضور توأمان در رقابت های ملی و باشگاهی خارج از قوه تحمل اوست.توتی كه از قضا با پیراهن رم و با زدن ۲۶ گل عنوان آقای گلی فصل پیش لیگ ایتالیا و كفش طلای اروپا را كه ویژه بهترین گلزن قاره است، به دست آورده به مطبوعات ایتالیا گفته است: «مشكل اصلی من كاستی های فیزیكی و نداشتن كشش جسمانی لازم برای حضور توأمان در ۲ صحنه است و در نهایت به این نتیجه رسیدم كه نمی توانم در این همه مسابقه در سال حضور یابم و بهتر است كه از تعداد آنها بكاهم، یكی از این ۲ مورد باید حذف می شد و متأسفانه قرعه به نام دیدارهای ملی خورد. هرچه باشد رم همیشه گزینه و اولویت نخست من است و هیچگاه نمی توانم آن را رها كنم».
● تناقض ها
ضد و نقیض گویی های توتی هم در این میان مسأله ساز بوده است. وی مهرماه سال پیش در اظهاراتی گنگ برای بازگشت به مسابقات ملی اعلام آمادگی كرده اما بلافاصله افزوده بود فقط برای دیدارهای مهم چنین خواهد كرد و هیچ كس نفهمیده بود بازی های پراهمیت برای او سرانجام چه دیدارهایی است.این طرح ـ نصف و نیمه ـ و تلاش ناقص نیز مورد توجه و تأیید روبرتو دونادونی مربی تیم ملی ایتالیا قرار نگرفته بود و او نمی دانست با چنین مهره ای چه بكند و تا چه حد می تواند روی او حساب كند. اضافه بر دونادونی كه در ارتباط با توتی دچار ابهام بود، تعدادی از ملی پوشان ایتالیا نیز به حرف های مبهم توتی و طرح موهوم بازگشت نصف و نیمه و مشروط وی به دیدارهای ملی روی خوش نشان نداده بودند و به نظر می رسید كه كارهای توتی و طرح های وی را تأیید نمی كند. اینجا بود كه توتی به این نتیجه رسید بهتر است رسماً و برای همیشه از دیدارهای ملی جدا شود و با اعلام حضوری گاه به گاه در اردوی ملی، تشكل و كارهای سازماندهی شده در این تیم را كاهش ندهد. او در این باره گفته است: «مایل نیستم برای تیم ملی و اعضای آن مشكلاتی را ایجاد كنم، ضمن این كه ابتدا باید به سلامتی ام و لزوم حفظ آن بیندیشم و ادامه حضور من در اردوی ملی، هیچ یك از این ۲ خواسته را برآورده نمی كرد».
● پای شكسته
شاید هم مشكلات از فوریه ۲۰۰۶ آغاز شده باشد، در آن تاریخ در حالی كه توتی مثل سایر ملی پوشان آتزوری خود را مهیای حضور در جام جهانی آلمان می كرد، در یك مسابقه تیم باشگاهی اش دچار شكستگی استخوان مچ پای چپش شد و بیشترین كوشش به كار گرفته شد تا او به جام برسد. هرچند او به آن میدان پای گذاشت، اما فشاری كه به پای تازه ترمیم شده وی وارد شد و همچنین رنجور بودن آن و كوشش توتی برای استفاده و در عین حال حفظ پایش، اثر خود را گذاشت و او را دلسرد و نسبت به ادامه راهش در سطح ملی بدبین كرد.
حتی در اوایل جام جهانی ۲۰۰۶ نیز توتی به خاطر نمایش های سرد و محتاطانه ای كه از «مصدومیت هنوز بهبود نیافته» وی نشأت می گرفت و نوعی مدارا درخصوص آن تلقی می شد، مورد انتقادات شدید رسانه های ایتالیا قرار گرفت كه انتظار داشتند وی پركارتر و موفق تر از آن باشد. در شروع دیدار با استرالیا در مرحله یك هشتم نهایی نیز توتی در پی همان فرم بد روی نیمكت نشانده و فقط در وقت دوم به میدان فرستاده شد ولی او در وقت تلف شده آن دیدار ضربه پنالتی ای را كه به سود ایتالیایی ها اعلام شده بود، در سخت ترین شرایط روحی و با خونسردی در دروازه رقیب جای داد تا باعث پیروزی حساس و خطیر ۰-۱ آتزوری ها شود. مردی كه در نهایت پیروزی های بعدی را هم به ارمغان آورد و باعث قهرمانی مجدد ایتالیایی ها در جام جهانی پس از ۲۴ سال صبر شد.
● جوابی به منتقدان
توتی پس از آن قهرمانی در جواب دادن به منتقدانی كه بازی های ضعیف قبلی وی را زیر سؤال برده بودند، صبر و تردیدی را به خود راه نداده و گفته بود: «می خواهم ببینم آنها حالا چه حرفی برای گفتن درباره من دارند. در روزهای قبلی مرا به خاطر برخی نمایش هایم سلاخی كرده بودند و بدیهی است كه وقتی من بدرخشم، برای آنها رویدادی بسیار بد است و نمی دانند كه در قبال این مسأله و فروغ من چه باید انجام بدهند و چه بگویند. با این حال من سعی داشته ام جواب مستقیم آنها را در محافل و گردهمایی ها ندهم و اگر حرفی دارم، در داخل میدان و در صحنه مسابقات بزنم».
● استثنایی نیست
با این وجود پیشینه توتی لااقل در سطح ملی (به لحاظ فردی) سابقه ای استثنایی نیست و زدن فقط ۹ گل در ۵۸ دیدار ملی گواهی بر این موضوع است. او در نایب قهرمانی ایتالیا در «یورو ۲۰۰۰» هم شریك شد ولی به رغم توانایی های فنی عالی اش و با وجود این كه یك فوتبالیست عالی شمرده شود، اما معمولاً در سطح ملی انتظارها را برآورده نكرده و قدری كمتر و پائین تر از آن ظاهر شده بود. او در نقطه مقابل در رقابت های باشگاهی اغلب خوب و قوی ظاهر شده و قهرمانی در «سری A» با رم در سال ۲۰۰۱ و فتح جام حذفی ایتالیا با همین تیم در اواخر بهار امسال از پیامدهای این فروغ بوده اند ولی اگر او در رم یارانی قوی تر می داشت و شمار ستاره های این تیم با بهترین های یوونتوس و ۲ بزرگ میلان برابری می كرد، حتماً بر افتخارات فوق افزوده می شد.

منبع : روزنامه ایران