باغ ارایی به سبک اندو

باغ هنرهای زیبای کیوتو در ژاپن، آبستره‌ای بی‌نظیر از یک باغ تفریحی می‌باشد که توسط تادائو آندو طراحی شده است. در این پروژه می‌توان ایده‌های آندو را در خصوص ترکیب فضایی و طبیعت به وضوح مشاهده نمود. معمار خودآموخته ژاپنی معتقد است:
"معماری تنها به‌کار بردن فرم‌ها نیست، بلکه ساختن فضا و بالاتر از آن ساختن یک مکان (Place) است که به‌سان شالوده فضا عمل می‌کند. قصد من ابتدا کشمکش با سایت، و از این طریق به‌دست آوردن چشم‌اندازی از معماری به‌مثابه مکانی مشخص است. معماری در عین حال که همانند قلمروی بسته و منسجم به‌نظر می‌آید، می‌بایست رابطه‌اش را با محیط حفظ نماید. برای نشان دادن و ظاهر ساختن منطق نامرئی طبیعت باید آن را با منطق معماری رو در رو نهاد. در اینجا است که هندسه وارد عمل میگردد. هندسه نه تنها برای هر چیزی چارچوب میسازد، بلکه به اجزای صحنه نیز شکل میدهد. هم‌زمان میتواند قابی برای یک منظر محیطی و همچنین یک صفحه باشد. میتواند گذرگاهی باشد که مردم را وادار به پیاده رفتن، ایستادن، بالا رفتن و پایین آمدن می‌کند."
مهم‌ترین مواردی که در طراحی این مجموعه لحاظ گردیده است عبارتند از:
۱) شکل‌گیری یک نمونه حجمی از باغ‌های تفریحی
۲) قرار گیری فضای باز موزه پایین‌تر از سطح زمین، برای حفظ دید از باغ‌های بوتانیک مجاور به سمت کوه‌های بکر Higashiyama
۳) به نمایش گذاردن یک کپی از شاهکارهای مشهور جهان (این آثار روی صفحات سرامیکی با ماندگاری طولانی مدت و محفوظ از تاثیرات هوا نگهداری می‌شوند)
۴) طراحی موزه با ایده کلی باز (Open)؛
ـ قرارگیری تیرهای بتنی به صورت نمایان روی جرزهای سنگین
ـ ایجاد دیوارهای آب به‌وسیله ریزش آب
ـ قرار دادن نقاشی‌های شناور روی سطح دریاچه
۵) قطع مسیرها در پروژه توسط دیوارهای بتنی ضخیم برای ایجاد امکان دید از زوایای مختلف، افزایش عمق و تنوع در نمایش فضا
۶) استفاده از حفاظ شیشه‌ای سبز رنگ در تضاد با بتن و صفحات سنگی، و بهره‌گیری از تاثیر متقابل آن نسبت به تصویر مصالح مختلف روی سطح آب
از جمله نکات قابل توجه در این پروژه تلفیق فضای معماری و فضای حسی (شاهکارهای هنری) است. خود آندو در این مورد می‌گوید:
"فضا در کارهای من صریح و عریان است. فضا در کارهای من بیشتر بیان احساس افراد است، و نه صرفا کنش عقلانی. معماری نمی‌بایست زیاد حرف بزند بلکه باید ساکت بماند و به طبیعت به صورت نور، آفتاب و باد اجازه سخن گفتن دهد."

غلامرضا جمال الدین