کیک ‌بوکسینگ بر سر سه‌راهی!

نزدیک به سی و چند سال پیش، چندی از قهرمانان نامی کاراته، افرادی چون جو لوئیس، دومینیک والر، بیل والاس و ... برای پرشور و جذاب‌تر کردن مسابقات، سیستمی از مبارزات را راه‌اندازی کردند که ما امروز آن را به‌عنوان کیک‌ بوکسینگ می‌‌شناسیم.
در ابتدا این روش به نام‌های اسپورت کاراته، کاراته آزاد، فول کنتاکت کاراته و کاراته حرفه‌ای خوانده می‌شد. اگرچه امروزه کیک بوکسینگ به‌عنوان یک روش مبارزه‌ای و یا یک ورزش رزمی مستقل که در دو سطح حرفه‌ای و آماتور برگزار می‌شود شناخته شده و فعالیت می‌کند، اما نمی‌توان منکر ریشه‌های آن که از کاراته نشأت گرفته است شد.
در کشور ما، همان‌طور که فیلم‌های بروس لی در زمان خود باعث محبوبیت کونگ‌فو و حتی راه‌اندازی رشته‌هائی با این نام شد؛ فیلم‌های ژان کلود ون دام یا همان فرانکی نیز رزمی‌کاران را با رشته‌های رینگی آشنا کرد و همین امر باعث شد تا با ورود فول کنتاکت کاراته و سپس سبک‌های مختلف رینگی به کشور، تعداد بسیار زیادی از رزمی‌کاران جذب این رشته‌ها شوند.
از زمان ورود این سبک‌ها به کشور، فدراسیون کاراته و سپس فدراسیون ورزش‌های رزمی، فدراسیون‌هائی بوده‌اند که هر کدام تعدادی از این رشته‌ها را در زیرمجموعه خود پذیرفته‌اند که خود این امر نشان از عدم کار کارشناسی و مدیریت صحیح از همان آغاز کار است. به هر حال چند وقتی است که با صحبت‌های مسئولان فدراسیون کاراته مبنی بر قصد این فدراسیون جهت تشکیل تیم ملی برای سبک‌های رینگی زیرمجموعه‌اش، شاهد واکنش‌ها و اظهار نظرهای گوناگونی در بین مربیان و رؤسای سبک‌های رینگی زیرمجموعه هر دو فدراسیون هستیم. فدراسیون کاراته با این توجیه که کیک بوکسینگ از کاراته گرفته شده است؛ معتقدند که از نظر کارشناسی این سبک‌ها باید زیرمجموعه فدراسیون کاراته باشند و از طرفی سبک‌های زیرمجموعه فدراسیون ورزش‌های رزمی نیز می‌گویند این فدراسیون تنها مرجع قانونی و به نوعی صاحب کیک بوکسینگ در کشور است.
اگر قرار است مانند خیلی از تصمیمات غیرکارشناسی که در ورزش‌های رزمی کشور گرفته شده بود که نمونه‌اش همین پراکندگی کیک بوکسینگ بین دو فدراسیون است؛ ادامه داشته باشد که هیچ. اما اگر بخواهیم حداقل حال که صحبت به تشکیل تیم ملی کشیده است؛ تصمیم صحیحی اتخاذ شود تا دوباره چند سال بعد به مشکل برنخوریم؛ آن‌گاه به چیزی بیش از بحث بر سر این‌که کیک بوکسینگ و سبک‌های رینگی باید زیرمجموعه کدام فدراسیون باشند نیاز داریم. اولاً باید دید اصلاً تشکیل تیم ملی برای کیک بوکسینگ تا چه‌حد قابل اجرا، عملی و کاری کارشناسی است.
هر کدام از رشته‌های رزمی معمولاً دارای چند فدراسیون جهانی بوده و یا هستند. در بعضی از رشته‌ها، یکی از این فدراسیون‌ها که موفق به جذب کشورهای بیشتری شده و یا قوانینش با قوانین سازمان‌های معتبر ورزشی بین‌المللی هم‌چون کمیته بین‌المللی المپیک و ... نزدیک بوده، موفق به عضویت در این سازمان‌ها شده‌اند و بدین‌ترتیب تقریباً حالت رسمی پیدا کرده و فدراسیون‌های رسمی کشورها هم طبیعتاً به عضویت این فدراسیون‌ها درآمده و در می‌آیند. همان اتفاقی که در کاراته افتاد و هم‌اکنون فدراسیون کاراته ما و اکثر کشورهای دنیا عضو WKF هستند. و یا مثلاً ITF و WTF در تکواندو که WTF موفق به عضویت و راهیابی به مسابقات المپیک شد و هم‌اکنون فدراسیون تکواندو ما و بیشتر کشورها عضو WTF بوده و طبق قوانین آن در مسابقات جهانی، بین‌المللی و المپیک شرکت می‌کنند. در کیک بوکسینگ این تعدد فدراسیون‌ها کمی بیشتر است و در عرصه برگزاری مسابقات، سازمان‌های متعددی فعال هستند که از جمله معتبرترین آنها می‌توان به سازمان‌های IKF، IAKSAT، ISKA، WAKO و غیره اشاره کرد که هر کدام از این سازمان‌ها اقدام به برگزاری مسابقات قهرمانی جهان می‌کنند.
البته در کیک بوکسینگ نیز اتفاقی مشابه آن‌چه برای کاراته و تکواندو افتاده بود؛ افتاد و در اواخر سال ۲۰۰۶ سازمان WAKO با IAKSAT ادغام شده و با نام WAKO به عضویت GAIST (گایس) درآمد. اما این موضوع خیلی بر عملکرد و اعتبار سایر سازمان‌های فعال کیک بوکسینگ تأثیر نگذاشت و این سازمان‌ها هم‌چنان از اعتبار خوبی برخوردارند.
به‌علاوه برعکس کاراته و تکواندو که در واقع نمایندگان WKF و WTF خود فدراسیون‌های ما هستند؛ در کیک بوکسینگ به علت عدم وجود یک فدراسیون مستقل نمایندگان این سازمان‌های جهانی افرادی هستند که با عنوان رئیس سبک فعالیت می‌کنند و نه یک فدراسیون خاص. حال با این اوضاع تشکیل یک تیم ملی واحد برای کیک بوکسینگ تا چه‌حد امکان‌پذیر خواهد بود؟
اگر فردا روز سازمان WAKO و یا ISKA مسابقات جهانی برگزار کنند طبیعتاً از نمایندگان خودشان جهت تشکیل تیم ملی و شرکت در مسابقات دعوت به عمل خواهد آورد نه از آن تیمی که برفرض فلان فدراسیون ما تشکیل داده است! مسئولان فدراسیون ورزش‌های رزمی که فراموش نکرده‌اند در جریان بازی‌های آسیائی داخل سالن ماکائو چه اتفاقی برای کیک بوکسینگ افتاد!؟ در آن بازی‌ها نیز برگزار کننده مسابقات کیک بوکسینگ سازمان WAKO بود و این سازمان نیز دعوت‌نامه را برای نماینده سازمان خودش در ایران ارسال کرده بود. اما دوستان ما در فدراسیون ورزش‌های رزمی اصرار داشتند تا تیم ملی خودشان را در مسابقات شرکت بدهند! این اتفاق در دوره‌های بعدی و برای تیم ملی کیک بوکسی که هر فدراسیون دیگری هم تشکیل بدهد خواهد افتاد. فراموش نکنیم این ما هستیم که باید خودمان را با قوانین رایج سازمان‌های بین‌المللی که عضوشان هستیم وقف بدهیم نه آنها!
تشکیل یک تیم ملی که برای شرکت در مسابقات معتبر همواره با چنین مشکلاتی روبه‌رو شد به چه دردی خواهد خورد و اصلاً بود و نبودش چه فرقی می‌کند؟ بنابراین اگر می‌خواهیم در آینده به مشکلاتی این چنینی برنخوریم، باید بپذیریم که تشکیل تیم ملی برای سبک‌های رینگی به همین راحتی که امروز تصمیم بگیریم و فردا اجرایش کنیم و تنها مشکلمان این باشد که این تیم ملی زیر نظر کدام فدراسیون باشد نیست. نخست باید از نمایندگان سازمان‌های معتبر جهانی در کشور دعوت کرد و قوانین سازمان‌های جهانی مختلف را مورد بررسی قرار داد.
باید دید فرضا اگر سازمان X که سازمان معتبری هم هست، وقتی مسابقات جهانی‌اش را برگزار می‌کند، هرکسی که قوانین آن را پذیرفت امکان شرکت در آن مسابقات را خواهد داشت و یا تنها اعضاء سازمان X اجازه خواهند داشت در مسابقاتش شرکت کنند؟ حالا به‌جای X می‌توان نام تک‌تک سازمان‌های معتبر کیک بوکسینگ را قرار داد. طبیعتاً نمایندگان این سازمان‌ها بیشتر از مسئولان فدراسیون‌های کاراته و ورزش‌های رزمی با این مسائل آشنا هستند.
پس از این‌که مشخص شد آیا امکان تشکیل یک تیم ملی واحد برای سبک‌های رینگی که البته امکان شرکت در مسابقات معتبر جهانی را داشته باشند وجود دارد و یا ما ناگزیر هستیم حداقل برای سازمان‌های معتبر کیک‌ بوکسینگ تیم‌های جداگانه داشته باشیم، آن‌گاه می‌رسیم به این موضوع که حالا این تیم و یا تیم‌ها باید زیر نظر و توسط کدام فدراسیون تشکیل شوند. در این مبحث هم به‌ظر می‌رسد به‌غیر از آن‌که بگوئیم کیک بوکس زیر نظر فدراسیون کاراته باشد و یا زیر نظر فدراسیون ورزش‌های رزمی، راه سومی هم وجود دارد که آن تشکیل یک فدراسیون مستقل برای این رشته جذاب رزمی است.
کیک بوکسینگ از هر جهت پتانسیل‌های لازم برای فدراسیونی شدن را دارا است و به‌نظر می‌رسد در صورتی‌که مسئولان سبک‌ها و نمایندگان سازمان‌های کیک بوکسینگ در کشور، به‌جای موضع‌گیری مقابل هم، در کنار یکدیگر فدراسیونی شدن کیک بوکسینگ را پیگیری نمایند، شانس این‌که مسئولان تربیت بدنی نیز سرانجام رأی به تشکیل یک فدراسیون مستقل برای این رشته بدهند دور از ذهن نخواهد بود. فدراسیونی شدن کیک بوکس، حتی اگر بنابر دلایلی که ذکر شد منجر به تشکیل یک تیم ملی واحد هم نشود، حداقل از پراکندگی سبک‌ها و سازمان‌های آن بین فدراسیون‌های مختلف که ممکن است به تصمیم‌گیری‌های غیرکارشناسی برای این رشته و یا در حاشیه قرار گرفتن آن منجر شود؛ جلوگیری خواهد کرد.
به‌نظر می‌رسد در حال حاضر عاقلانه‌ترین کار این است که مسئولان و نمایندگان فدراسیون‌های کاراته یا ورزش‌های رزمی در موردشان تصمیمی بگیرند، وارد عمل شده و نخست خودشان بر سر این موضوع که کدام راه حل و کدام تصمیم به‌نفع آینده کیک بوکسینگ کشور خواهد بود به توافق برسند و سپس قاطعانه پیگیر آن باشند. در غیر این‌صورت به‌نظر نمی‌رسد چیزی بیش از یک نقل و انتقال ساده در انتظارشان باشد.

به قلم: مازیار عبداللهی‌نیا

منبع : مجله‌رزم‌آور