روحت را انگار می بَرند

با این امكانات نمی شود به جنگ مگادث و متالیكا رفت. این را وقتی محل تمرین «كهت میان» را ببینید كه به سونای خشك بیشتر شبیه است یا در جریان روند ضبط و تولید «اكسیر» قرار بگیرید می فهمید. «اكسیر» اولین آلبوم كهت میان كه شاید اولین كار متال بدون كلام در اینجا هم باشد، یك ماه است به بازار آمده تا شاید با فروش خود به این گروه و طرفداران موسیقی متال دلگرمی كوچكی بدهد.طرفدارانی كه بعضی از آنها با دیدن یك اثر ایرانی در میان آثاری كه هر روز از آن سوی مرز می رسند، ذوق زده می شوند. كسانی كه بعد از گذشت سال ها از خوابیدن تب این نوع موسیقی در دنیا هنوز دلبسته آن هستند، بچه های كهت میان را مجبور می كنند از ایده های خود فاصله بگیرند، همراهشان شوند و كارهایی ضبط كنند كه ناشی از علاقه هایشان در دوران نوجوانی و اوایل جوانی است نه حالا كه «همایون مجدزاده» و «اردوان انزابی پور» هركدام ۳۱ سال دارند و «وانیك وارطانیان» ۳۰ سالگی را از سر گذرانده. از ساخت قطعات اكسیر سال ها می گذرد و برای همین است كه همایون مجدزاده سرپرست كهت میان و گیتاریست آن می گوید: «این موزیك متعلق به ۲۰ سالگی ما است. وقتی بیرون می آید كه دیگر خودت هم مخاطب خودت نخواهی بود.»
• موسیقی دوران نوجوانی
همایون مجدزاده و اردوان انزابی پور قبلاً در گروهی به نام اكسیر فعالیت می كردند و با هم «كهت میان» را شكل دادند. چند نوازنده عوض كردند به ركود و انفعال رسیدند و در همان دوران تصمیم گرفتند «اكسیر» را منتشر كنند. جمع كردن قطعاتی كه در جوانی ساخته بودند و تنظیم مجدد آنها یك ماه طول كشید درحالی كه وانیك وارطانیان در امر هم به جمع آنها اضافه شده بود. مجدزاده می گوید: «نمی شود گفت این موسیقی، موسیقی متال دهه ۸۰ است، احساس جدیدی دارد و ما در دوران جوانی جذبش شدیم. اما این سبك تا وقتی در ایران كهنه شود، فعلاً محبوب است.» كهت میان گروهی است كه خواننده ندارد. تلاش اعضا برای پیداكردن خواننده ای كه روی كلام انگلیسی تسلط داشته باشد، به جایی نرسیده. آنها فكر كردند با موسیقی بی كلام كار ساده و روان تر می شود و می توان مخاطب را به سمت موسیقی پر آكوردتر كشاند موسیقی ای كه خشن نیست، موزیكال تر و فنی تر است و در «وجود مجازی» كه در دومین آلبوم گروه است تا حدودی به این خواسته رسیده اند.
• ایده هایی كه پیر می شوند
تمام قطعات «اكسیر» ضبط خانگی شده اند و مجدزاده، انزابی پور و وارطانیان را زجر داده اند. آنها به دلیل نبود وسایل ضبط پیشرفته از افكت هایی كه مشابه سازند استفاده كردند و اردوان می گوید كه به همین دلیل خیلی از قابلیت های نوازندگی از بین رفته است. برای خوب درآمدن كار آنقدر ساز زدند كه دیگر توان ساز زدن نداشتند، آنقدر به كارهایی كه زدند گوش كردند كه دیگر گوششان به جز آن نت ها، نت های دیگری نمی شنید و به همین دلیل نمی توانستند نت های بهتر را جایگزین كنند. كاری كه به عهده مدیر تولید است و چنین كسی وجود نداشت. «شاید ملودی كه می زدیم ملودی خوبی نبود اما اینقدر به آن گوش كرده بودیم كه دوستش داشتیم. فكركردن به ایرادهای آن فرسوده كننده بود. جایی نبود یاد بگیریم و حین ضبط كارها خیلی چیزها یاد گرفتیم. همه اینها سخت است اما جوابش چیست؟» تازه اكسیر همانی نیست كه كهت میان می خواهد. این مجموعه یك دهم توان اعضایش هم نیست و بچه های گروه با صداقت هرچه تمام تر می گویند این مجموعه را منتشر كردند تا پول دربیاورند و به ایده های اصلی خود بپردازند كه با وضعیتی كه در ایران وجود دارد، به ثمر رسیدنشان توانفرسا است. ایده هایی كه اگرچه امروز به وجود می آیند اما سال ها بعد به بار می نشینند، زمانی كه صاحبانشان از آنها فاصله گرفته اند و پیر شده اند. همین اكسیر قرار بود سه ماه بعد از ضبط مجوز بگیرد اما انتشارش بیشتر از یك سال طول كشید.
«همیشه درگیر كارهای سال گذشته هستیم و یك ایده جدید را نمی توان به موقع اجرا كرد.»
ایده هایی كه برای به اجرا درآوردنشان باید وسواس زیادی به خرج داد.به خصوص در سبكی مثل متال كه طرفداران آن تندروتر و كمال گراترند و از سر تفنن به موسیقی گوش نمی دهند. حالا بچه های كهت میان تمام این وسواس ها را به خرج داده اند تا اردوان انزابی پور بگوید: «اكسیر را زدیم كه بتوانیم ایده اصلی خود را اجرا كنیم. اما انگار با این شرایط باید ایده اصلی را ببوسی و بگذاری كنار.» وقتی منبع انرژی وجود نداشته باشد، ایده ها هم قبل از اجرا شدن به پایان می رسند، یا نیمه كاره می مانند. كاری مثل «وجود مجازی» كه به موزیك كهت میان نزدیك تر است اما متعلق به علاقه ها و اعتقادات شش سال پیش آنها است و تازه مراحل ضبط خود را طی می كند تا راهی به بازار پیدا كند شاید هم نكند.
• یادآوری
«اكسیر» فقط به صورت سی دی با ۱۴۰۰ تیراژ منتشر شده است و چون هنوز در شهرستان ها نوار كاست محبوب تر است «كهت میان» فروش شهرستان را از دست داده. اما هم كیفیت نوار بد است و هم سود نوار كاست به نسبت سی دی هفت به یك است، یعنی فروش هفت نسخه آن به اندازه یك حلقه سی دی سود برای تهیه كننده دارد. اكسیر با قطعه ای به نام «یادآوری» شروع می شود. ۱۸ سالگی همایون مجدزاده را به یادش می آورد و اگر اسم قطعه را ندانیم برای ما شاید احساسی متفاوت داشته باشد. قطعات دیگر هم همین طور هستند و نام گذاری شان حس خاصی را القا می كند. اسم گذاری قطعات برای مجد زاده، انزابی پور و وارطانیان كار سختی بود و این شاید به دلیل اینسترو منتال بودن كار باشد. «فساد تدریجی»، «بیگانه هراسی»، «گره كور» و قطعات دیگر كه هر كدام دارای بار نوستالژیك برای خالقانشان هستند و قطعه آخر «ایستگاه» احساس تمام شدن می دهد. احساس پیاده شدن و رفتن. مجدزاده می گوید: «در آهنگسازی و استفاده از گام ها به یكدستی كار هم فكر كردیم و نمی خواستیم اكسیر رنگارنگ باشد. گام های محدودی در كل قطعات ساخته شده بود. به این دلیل كه حس خالصی را در آنها نگه داریم.» این مجموعه را زودتر و راحت تر از «وجود مجازی» می شود فهمید. آلبوم دوم كهت میان كه می توان بیشتر از اكسیر به آن گوش سپرد و دیرتر خسته شد، چرا كه اعضای روی آن وسواس بیشتری داشته اند، «علی اظهری» گیتاریست به گروه و كیبورد به جمع ساز ها اضافه شده اند تا كهت میان كامل تر از پیش باشد، در دوره ای كه حالا اینجا هم موسیقی به مرحله ای رسیده كه گروه ها فرهنگسازی می كنند نه سولوآرتیست ها. «اگر گروه های متال حضور پیدا كنند بهتر از این است كه نباشند، حداقل نقطه ضعفشان را نشان می دهند و خودشان را تصحیح می كنند.» این را مجدزاده می گوید و علی اظهری اضافه می كند كه گروه های ایرانی ویژگی های مثبت موسیقی متال راگرفته اند نه چیز هایی را كه در میان خوانندگان و نوازندگان این سبك رایج است. خشونت، مواد مخدر، ناهنجاری و... «ما آدم های سالم موسیقی متال هستیم اما شاید خیلی ها به موسیقی ما گوش دهند و فكر كنند آدم های نابهنجاری هستیم كه هر روز با ماشین چپ می كنیم.»
• دوستمان ندارند
كهت میان می خواهد بزرگ باشد نه یك گروه كوچك. اما مثل تمام گروه های دیگر همه كاره خودش است چون اسپانسر و حمایت كننده ای وجود ندارد. تهیه كننده ها حاضر نبود ند پولی بابت حمایت از چنین گروه هایی خرج كنند و خودشان هم این موسیقی را دوست نداشته اند. اما درد بزرگ كهت میان و دیگران نبود قانون كپی رایت است. اگر بخواهید با كمپانی در آن طرف دنیا مذاكره كنید شما را آدمی بدون شناسنامه می داند و وارد مذاكره نمی شود. با این حال بچه های كهت میان برای آلبوم اول خود از یك كمپانی آمریكایی كپی رایت گرفته اند. كپی رایتی كه البته برای اثر آنها در داخل هیچ امنیتی ایجاد نمی كند و تمام زحمات تولید كننده را به باد می دهد. به قول همایون مجدزاده: «روحت را انگار می برند.»

مرضیه رسولی

منبع : روزنامه شرق