حالا نوبت خط دفاع است

● بهترین بازیكن جام جهانی ۲۰۰۶ چه كسی است؟
برای رسیدن به پاسخ این سئوال حداقل به قدر ۲۴ ساعت دیگر باید صبر كرد. البته پرسش سختی است و می شود گفت كه نظر قطعی در مورد آن نمی توان اظهار كرد.
جام جهانی ۲۰۰۶ تا پای فینال فاقد یك بازیكن با تمام وجوه روشن یك ابرستاره بوده و به همین دلیل است كه باید تا پایان فینال صبر كرد. حتی شاید بعد از فینال هم گزینه ای قطعی پیشروی تماشاگران و كارشناسان قرار نگیرد و كار به رای گیری و نظرسنجی بكشد. بهترین بازیكن جام از بین ۱۰ نفری كه فیفا به عنوان بهترین ها معرفی كرده انتخاب می شود و كم و بیش می شود حدس زد كه شانس كدام یك بیشتر است. نگاهی به این فهرست بیندازید. بوفون، كاناوارو، بالاك، كلوزه، زیدان، ویرا، مانیش، زامبروتا، آنری و پیرلو. قرار است یكی انتخاب شود. یك دروازه بان، دو مدافع، پنج هافبك و دو مهاجم. این طور كه پیداست شانس مردان خط میانی بیشتر است. آنها ۵۰ درصد فهرست را در اختیار دارند و چهار تای آنها هم یك ۹۰ دقیقه دیگر برای هنرنمایی فرصت دارند.
بالاك رهبر واقعی آلمانی ها در این جام بود و یكی دو بازی پرفروغ را هم پشت سرگذاشت. اما آنها از رسیدن به فینال بازمانده اند و شانس بالاك به این ترتیب كم می شود. آندره پیرلو فراتر از انتظار ظاهر شده اما هنوز چیزهایی برای بردن عنوان بهترین بازیكن جام كم دارد. پیرلو چندان در افكار عمومی جلب نظر نكرده است. برخلاف بقیه ایتالیایی ها چهره كاریزماتیكی ندارد و بازی اش هم گرچه اتو كشیده و دقیق است اما از ظرافت های لازم بهره نبرده. مانیش بی تردید از بهترین های پرتغال بود اما پیراهن زرشكی ها هم از رسیدن به فینال باز ماندند و پیكار رده بندی آن قدر برای هنرنمایی مناسب نیست.
پاتریك ویرا هم یكی از موثرترین بازیكنان فرانسه بوده اما خیلی بعید است كه افكار عمومی انتخاب شدن او را تحمل كند. ویرا آنچنان بازیكن خوش اخلاق و محبوبی نیست و فرم بازی اش هم جوری است كه به دل نمی نشیند. با این ترتیب بین هافبك ها باید بیشترین شانس را برای زین الدین زیدان قائل بود. زیزو در دو بازی اخیر فوق العاده بوده و بدشانسی اش این است كه فرانسه در بازی های اول فروغ بازی های اخیر را نداشته اگر نه زیدان از ابتدای جام عملكرد خوبی داشته است.
آنچه كه شانس زیدان را برای تصاحب بهترین بازیكن بالا می برد سابقه درخشان اوست و البته لحظه وداع با فوتبال كه درست بعد از پایان جام جهانی است.
دو مهاجم جام جهانی البته آن قدرها شانسی ندارند. میرو كلوزه هر چند تا اینجای كار بیشترین گل را به ثمر رسانده اما فاصله زیادی با بهترین شدن دارد. اگر ركورد قابل توجهی در گلزنی نصیب كلوزه شده بود شاید این اتفاق می افتاد اما این اتفاق بسیار بعید است. تیری آنری هم آن مهاجم تمام و كمالی كه در آرسنال نشان می دهد نبوده و بیشتر موفقیت اش را مدیون آن تك گل زیبایی است كه به برزیل زد.
جی جی بوفون هم می تواند خود را بهترین دروازه بان جام بداند اما خیلی بعید است كه یك گلر عنوان بهترین بازیكن را ببرد. در جام جهانی ۲۰۰۲ هم اگر كان به عنوان بهترین انتخاب شد به این دلیل بود كه رونالدو عنوان آقای گلی را برده بود و می طلبید كه یك نفر از آلمان فینالیست یكی از جوایز جنبی را ببرد. در طول تاریخ جام جهانی فقط یكی دو چهره مثل لویاشین و دینوزوف بوده اند كه بهترین شده اند، آن هم در جام هایی كه عنوان رسمی بهترین بازیكن وجود نداشت.
اما كلیدی ترین بازیكنان در خط دفاعی هستند. زامبروتا و كاناوارو هر دو از چهره های برتر جام جهانی بوده اند و می شود گفت كه در بین مدافعان رقیب نداشتند. از بین این دو هم انصافاً شانس بیشتر را باید برای كاناوارو قائل بود.
فابیو بعد از ۲۴ سال می تواند همان جامی را كه دینوزوف بالای سر برد در دستانش لمس كند و بر آن بوسه بزند. با آنكه در ادوار گذشته جام جهانی مدافعان هیچ وقت عنوان بهترین بازیكن را به دست نیاورده اند اما در جام جهانی ۲۰۰۶ قاعدتاً باید عنوان بهترین را به یك مدافع ارزانی داشت. جام جهانی ۲۰۰۶ عرصه خودنمایی مدافعان بود و آنها یكه تاز میدان. وقتی آمار متوسط به ثمر رسیدن گل در هر بازی این قدر پایین آمده پیداست كه مهاجمان در بند مدافعان گیر افتاده اند. حالا نوبت مدافعان است و كاناوارو سرآمد همه آنهاست.
اگر فابیو یك ساعت و نیم دیگر مقاومت كند، می تواند هر دو افتخار را به ایتالیا ببرد.

مانی راهبر

منبع : روزنامه شرق