مربی خارجی

همیشه از زنگ انشا بدم می آمد و سعی می کردم با هر بهانه ای از سر کلاس این درس فرار کنم و البته هیچ گاه موفق نشدم. از کلاس انشا متنفرم بودم چون تنها موضوعی که به ذهن معلم ها خطور می کرد این بود که علم بهتر است یا ثروت.
دو مقوله ای که بدون هیچ مشکلی می توانند در کنار هم قرار گیرند و انسان را به آرزو هایش برسانند اما نمی دانم چرا معلم هایمان به زور از ما می خواستند بین این دو یکی را انتخاب کنیم. مطمئن هستم که خودشان هم نمی توانستند بگویند کدام بهتر است اما برای خالی نبودن عریضه، ما دانش آموزان بخت برگشته را مجبور به انتخاب می کردند البته من هیچ گاه نتوانستم جوابی به این سئوال بدهم و دفتر انشایم همیشه سفید بود . برای همین اکثر اوقات توبیخ می شدم و آخر سر هم نمره ای از سر دلسوزی بهم می دادند تا در درس انشا تجدید نشوم.
امروز بعد از گذشت چند سال، موضوعی دوباره دوران مدرسه ام و به خصوص زنگ انشا را به یادم آورد. این بار در جامعه ی بزرگتر ها و بین فوتبال دوستان سئوالی مطرح است که ذهن خیلی ها را به خود مشغول کرده است. بحث بر این است که مربی داخلی بهتر است یا خارجی و این موضوع انشای بسیاری از قلم به دستان شده است. این دفعه بر خلاف گذشته دفتر انشایم سفید نیست و چند صفحه ای را در مورد این سئوال سیاه کردم.
تا قبل از سفر پرسپولیس به اتریش، فکر می کردم مربی خارجی بهتر از مربی داخلی است چون دانش فوتبالی مربیان بزرگ دنیا قابل مقایسه با داخلی ها نیست حتی مصطفی دنیزلی که شاید در سطح اول دنیا نباشد، در فصل پیش ثابت کرد یک سر و گردن از مربیان کشورمان بالاتر است و این دانش شان می تواند سطح فوتبال ما را بال ببرد مانند همان کاری که دنیزلی برای پاس کرد. اما از سفر ارتش سرخ به اروپا، یک چیز مهم دستگیرم شد. مربیان خارجی ای از جنس آری هان( لطفا مربیانی با پسوند ((ویچ)) را جزو خارجی ها به حساب نیاورید.) نه تنها از لحاظ دانش از هم وطنی هایم بالاترند بلکه دارای اعتباری هستند که می تواند خیلی به دردمان بخورد. وقتی فدراسیون فوتبال ایران از بچه های سودانی هم فقیر تر است ( البته به گفته ی خودشان) تا بتواند مانند ژاپن، کره و بعضی کشور های عربی، از تیم های بزرگ برای انجام بازی تدارکاتی دعوت کند، اعتبار مربی خارجی می تواند به کمکمان بیاید. مربیان معتبر خارجی می توانند راه حضور تیم های بزرگ دنیا را به کشورمان باز کنند. آنها می توانند با استفاده از ارتباطی که با دیگر مربیان بزرگ دنیا دارند، باعث شوند تا ایران در بعضی از تورنمنت ها ی دوستانه با حضور تیم هایی قدرتمند شرکت کند.
متاسفانه فدراسیون فوتبال ایران حتی این اعتبار هم در سطح دنیا ندارد که تیم های بزرگ بدون گرفتن هزینه ی زیادی، حریف تدارکاتیمان شوند. درد نداشتن حریف تدارکاتی مناسب را در زمان برانکو بسیار کشیدیم و در آخر هم دیدیم نتیجه اش چه شد. پس چرا به این راحتی قید یک مربی با اعتبار را می زنیم؟ تا چه زمانی باید تیم هایی نظیر بوسنی، مقدونیه، کرواسی حریف تدارکاتیمان برای حضور در تورنمنت بزرگی چون جام جهانی باشند؟
مربی معتبر خارجی همچنین می تواند باعث رشد مربیان داخلی شوند. شکی به استعداد نیرو های داخلی ندارم اما مربی داخلی برای بزرگی کردن و ارتباط با بزرگان دنیای فوتبال نیاز دارد در کنار یک چنین مربی هایی کار کند تا بتواند از طریق آنها رشد کند. علاوه بر این، حضور یک مربی خارجی معتبر در تیم برای بازیکنان هم می تواند بسیار مفید باشد. می توانید تصور کنید بازی کردن بازیکنی که شاید پایش را فراتر از مرز های ایران هم نگذاشته باشد در کنار بازیکنان بزرگ دنیا و حتی شام خوردن سر یک میز با آنها چه تاثیری در روحیه ی بازیکن دارد؟ از اینها گذشته، فوتبالیست های ایرانی برای حضور در لیگ های اروپایی باید منتظر پوشیدن لباس تیم ملی باشند آنهم در شرایطی که دری به تخته بخورد و فیکس بازی کنند و در ضمن بتوانند خودی هم نشان بدهند. آیا فکر می کنید همه مانند آندو تیموریان خوش شانس خواهند بود تا در سن کم پا به لیگ اروپایی بگذارند؟ اما یک مربی خارجی معتبر می تواند بازیکنان با استعدادش را به مربیانی چون ونگر که تبحر خاصی در بازیکن سازی دارد معرفی کند.
نگاهی به پرسپولیس آری هان بیاندازید. با تیمی چون لاتزیو بازی می کند . در کنار تیم های رئال و آرسنال اردو می زند. آری هان و شاگردنش به ملاقات ونگر و دیگر توپچی های لندن می روند . ونگر می خواهد به خاطر آری هان به ایران بیاید. حال، ارتش سرخ را با تیم ملی فوتبال کشورمان مقایسه کنید. به نظر شما پرسپولیس موفق تر خواهد بود یا سفید پوشانمان ؟ استیلی در امر مربیگری پیشرفت می کند یا پیروانی و حتی قلعه نوعی؟ بازیکنان جوان پرسپولیس پله های ترقی را زود تر می پیمایند یا کبوتر های جوان تیم ملی؟

گیتی عابدی

منبع : فوتبال میدیا