رخش، روابود، ار اسب دلبری تازد

رخش، روابود، ار اسب دلبری تازد		که گوی سیم به چوگان مشک می‌بازد
ز ذره بیشترندش کنون هواداران		سزا بود که دل از مهر ما بپردازد
چه پردها بدرانید عشق او برما!		نگه کنیم دگر تا: چه پرده میسازد؟
به دست کوته ما این گرو نشاید برد		ز زلف او که درازست وتیر دریازد
میان ما سخنی چند اندرونی رفت		زبان چو شمع ببر، تا برون نیندازد
بسی که از دهن او شکر شود در تنگ		ز شرم او نه عجب گر نبات بگدازد
چه کم شود ز درخت بلند قامت دوست؟		به کار اوحدی ار سایه‌ای بر اندازد