آن جوهر جانست که در گوهر کانست

آن جوهر جانست که در گوهر کانست		یا می که درو خاصیت جوهر جانست
یاقوت روان در لب یاقوتی جامست		یا چشم قدح چشمه‌ی یاقوت روانست
زین پس من و میخانه که در مذهب عشاق		خاک در خمخانه به از خانه‌ی خانست
در جام عقیقین فکن ای لعبت ساقی		لعلی که ازو خون جگر در دل کانست
یک شربت از آن لعل مفرح بمن آور		کز فرط حرارت دل من در خفقانست
ما غافل و آن عمر گرامی شده از دست		افسوس ز عمری که بغفلت گذرانست
هر کش غم آن نادره دور زمان کشت		او را چه غم از حادثه‌ی دور زمانست
در روی تو بیرون ز نکوئی صفتی نیست		کانست که دلها همه سرگشته‌ی آنست
خواجو سخن یار چه گوئی بر اغیار		خاموش که شمع آفت جانش ز زبانست