درست مانند بهشت - JUST LIKE HEAVEN

سال تولید : ۲۰۰۵
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : لوری مک‌دانلد و والتر ف. پارکس
کارگردان : مارک واترز
فیلمنامه‌نویس : پیتر تولان و لسلی دیکسن، برمبنای رمانی نوشتهٔ مارک لوی
فیلمبردار : دارین اوکادا
آهنگساز(موسیقی متن) : رواف کنت
هنرپیشگان : ریس ویدرسپون، مارک رافالو، دانل لوگ، دایانا اسپایبی، بن شنکمن، کارولاین آرون، جان هدر و ایوانا میلیچویچ
نوع فیلم : رنگی، ۹۵ دقیقه


̎الیزابت̎ (ویدرسپون) رزیدنت پُرکار و فداکار، پس از بیست ساعت کار در بیمارستان، عازم خانه است که پشت رُل اتوموبیل خوابش می‌برد و به شدت تصادف می‌کند و به اغما می‌رود. چند هفتهٔ بعد، مردی به نام ̎دیوید̎ (رافالو) آپارتمان ̎الیزابت̎ را اجاره می‌کند ولی بلافاصله متوجه می‌شود که ̎الیزابت̎ کاملاً هم خانه را خالی نکرده است. جسم ̎الیزابت̎ شاید مُرده باشد ولی روحش کاملاً زنده است و مصرانه پا می‌فشارد که آپارتمان هنوز به خودش تعلق دارد، و از ̎دیوید̎ می‌خواهد که از آن‌جا برود. ̎دیوید̎ به سراغ ̎داریل̎ (هدر)، مرد عجیب و غریبی می‌رود که مدعی است قابلیت‌های غیب‌گوئی دارد و از او می‌خواهد کمکش کند تا روح ̎الیزابت̎ را از آپارتمان بیرون کند. اما ̎الیزابت̎ از جایش تکان نمی‌خورد چون مطمئن است که با وجود تأکید پزشکان، هنوز کاملاً نمرده است. ̎الیزابت̎ و ̎دیوید̎ که سعی دارند به اتفاق در آپارتمان زندگی کنند، پی می‌برند که اختلاف‌هایشان آن‌طورها که به نظرشان می‌رسد، بزرگ و بااهمیت نیست و به یک‌دیگر علاقه‌مند می‌شوند. اما آیا روح ̎الیزابت̎ به‌قدر کافی در قلمرو زندگان می‌ماند که رابطه و پیوند عاطفی‌اش هم بالاخره به سرانجامی برسد؟
● فیلم‌نامه‌ای معقول و مناسب با صحنه‌هائی دلپذیر و گفت‌وگوهائی شیرین، مواد اصلی تشکیل‌دهندهٔ این کمدی رُمانتیک هستند. درست مانند بهشت در ادامهٔ سلسله فیلم‌هائی به نمایش درمی‌آید که از دههٔ ۱۹۳۰ در سینما آغاز شدند و نام‌آشناترین آنها روح (جری زوکر، ۱۹۹۰) است. طی ده دقیقهٔ اول فیلم، قهرمان داستان ـ که برخلاف مرد روح، یک رزیدنت پُرکار و سخت‌کوش بیمارستانی در سن‌فرانسیسکو است ـ در راه بازگشت به خانه، طبق قانون مرسوم صحنه‌های تصادف تراژیک سینما، با یک کامیون لندهور در یک شب بارانی تصادف می‌کند و به حالت اغما می‌افتد. در ۸۵ دقیقهٔ ادامه، شکل‌گیری روابط رمانتیک روح پرواز کرده از بدن او، با ̎دیوید̎، مستأجر جدید آپارتمانش، تصویر می‌شود. ̎دیوید̎ تنها کسی است که می‌تواند او را ببیند و صدایش را بشنود (پاتریک سوایزی و ووپی گلدبرگ در روح را به یاد می‌آورید؟)؛ پس، پایان فیلم را هم می‌شود کم و بیش حدس زد.