اتاقک تلفن - PHONE BOOTH

سال تولید : ۲۰۰۲
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : دیوید زوکر و گیل نتر
کارگردان : جوئل شوماکر
فیلمنامه‌نویس : لرَی کوئن
فیلمبردار : ماتیو لیباتیک
آهنگساز(موسیقی متن) : هَری گرگسن ویلیامز
هنرپیشگان : کالین فارل، کیفر ساترلند، فارست ویتاکر، راد میچل، کتی هولمز و پولا جای پارکر
نوع فیلم : رنگی، ۸۰ دقیقه


̎استوشپارد̎ (فارل) کارمند روابط عمومی جسور و رند و خودشیفته‌ای است که در آن واحد و با تردستی، زندگی حرفه‌ای شلوغ و روابط عاطفی‌اش را با همسرش، ̎کلی̎ (میچل) و محبوبه‌اش، ̎پاملا̎ (هولمز) اداره می‌کند. ̎استو̎ در یکی از خیابان‌های پر رفت و آمد نیویورک وارد اتاقک تلفنی می‌شود تا زنگی به ̎پاملا̎ بزند. اما گوشی را برنداشته، تلفن زنگ می‌زند. ̎استو̎ کنجکاو، گوشی را برمی‌دارد و صدای غریبه‌ای (ساترلند) در آن سوی خط به اطلاعش می‌رساند که اگر گوشی را بگذارد، کشته خواهد شد. خال مادون قرمز تفنگ دورزن که به رویش افتاده، ̎استو̎ را مجاب می‌کند که صاحب صدا، شوخی ندارد. وقتی مرد دیگری سعی می‌کند وارد کیوسک شود، در فاصلهٔ چند سانتی‌متری ̎استو̎ هدف گلوله قرار می‌گیرد و همین حادثه توجه پلیس را جلب می‌کند. ̎سروان رمی̎ (ویتاکر) طبیعتاً نتیجه می‌گیرد که ̎استو̎ قاتل بوده است و حالا ̎استو̎ باید پیش از آن‌که کس دیگری کشته شود، در اتاقک تلفن بماند تا زندگی خودش را به خطر نیندازد و پلیس را هم به بی‌گناهی خود متقاعد کند.
● ایده‌ای ̎داغ̎، اما مشکوک برای اجرا و مستعد کش‌دار شدن، از مرحلهٔ ساخت ـ آن هم به‌دست کارگردان اغلب حساب‌گر و ساز شکاری مثل شوماکر ـ جان به‌در می‌برد و به اندازه‌های کم‌نظیری در زمینهٔ حفظ هیجان و دلهره نائل می‌شود. ۸۰ دقیقه، فشرده و پُر تب‌وتاب، در تماشای فارل که می‌کوشد از خودِ بیچاره‌اش در برابر انواع آدم‌ها دفاع کند و ناخواسته به یک پدیدهد رسانه‌ها تبدیل می‌شود، البته با کمک تیرانداز نامرئی‌ای که کم‌کم از یک تهدیدگر بدذات به یک دانای کل ناظر بر همه چیز ـ شبیه نقش اد هریس در نمایش ترومن (پیتر ویر، ۱۹۹۸) ـ تبدیل می‌شود که مقدّر شده سرنوشت مخلوق حقیری را تعیین کند. این یک فرآیند خودشناسی مو برتن راست‌کننده و یک بار برای همیشه است که طی آن فارل بی‌پناه را همه می‌بینند اما هیچ کس نمی‌تواند کاملاً وضعیتش را درک کند. کوئن فیلم‌نامه‌ای فوق‌العاده نوشته است که استعارهٔ عام خود را تا بی‌نهایت گسترش می‌دهد و آدم فکر می‌کند که کاش خودش هم آن را ساخته بود. شوماکر با استفادهٔ قابل پیش‌بینی از پردهٔ چند تکه و جلوه‌های تصویری مناسب، این فیلم کم‌هزینه‌ را هرچه می‌تواند جنون‌آمیزتر کند و بر دشواری کاری که بر عهدهٔ حواس تماشاگر است، می‌افزاید.