چرا پیشرفت نمیکنیم

من برا پاسخ به سوالاتی که همیشه از خودم می پرسیدم این چهار خط را نگاشتم و فکر می کنم که به جواب این سوال که چرا پیشرفت نمیکنیم رسیده ام و از امروز می خواهم راه زندگی را طوری دیگر بپیمایم و امیدوارم شما هم این تصمیم را گرفته باشید .
تاکنون از خود می پرسیدم چرا جامعه ی ما با این همه تمدن و این گذشته ی پر افتخار هنوز همان جامعه ی صد سال پیش است و اگر چه در ظاهر کمی مدرنیته تر شدیم اما افکار و عقاید کما کان کهنه است یا بقول ملک الشعرای بهار :
عقل کهن در مغز جوان هست □□□ فکر جوان در مغز کهن نیست
و نمی دانم چرا این همه تحصیل کرده و این همه بی سوادی؟ چرا این همه تبلیغات اخلاق اسلامی و این همه انحطاط فکری؟ چرا این همه می گویند عدالت و این همه بی عدالتی؟ و خیلی از چراهای دیگر که باید در نفس خویش و طرز تفکر خود جوابهای آن ها را بیابیم ولی این بار بدون بهانه تراشی ! سعی نکنیم گناه را گردن دیگران بیندازیم کمی هم خود را ملامت کنیم و پس از به هدر رفتن زمان و سرمایه ، انتقادها نظرهای محیر العقول دادیم ولی افسوس که نوش دارو پس از مرگ سهراب !؟ ما خود نسبت به آن چه برخی مسئولین و انجام می دهند بی تفاوت و بدون احساس مسئولیت تماشاگر می ایستیم و می گوئیم هر کس غارت مفت چنگش!و هر که دزدید ناز شصتش و هر که کشت و کشتار کرد دستش در د نکند! و هر که جور و جفا کرد کم کرد! و هیچیک از آنان به کیفرش نرسیدند و همه پنهان شدند و گریختند ! در رقتند و نجات یافتند؟! یا همچنان با تکیه بر قدرت شمشیر و زور سر نیزه مردم را به زیر فرمان خویش کشیدند. ولی باید گفت : از ماست که بر ماست.
ما می دانیم مشکل کجاست و لی هرگز تلاش نمی کنیم که آن را تغییر دهیم و همواره انتظار داریم که ساده ترین راه حل یعنی گذر زمان آن را حل کند. این طرز تفکر تقریباً در وجود تمام مردم ایران است ولی این درخت هرز قدری بیشتر ریشه در اذهان مردم منطقه ی ما (عسلویه) دوانیده است . مثلاً چند وقت پیش جلسه ای برای تجزیه و تحلیل اینکه چرا دانش آموزان منطقه اهمیت چندانی برای ادامه تحصیل در دانشگاه و رسیدن به مراتب بالای علمی نمی دهند برگذار شد در این جلسه ؛ دبیران غیر بومی از مشکلات رفت و آمد و دوری از خوانواده و مسکن و نبود امکانات رفاهی و دبیران بومی از درس نخواندن دانش آموزان و مدیران از همکاری نکردن اداره ی آموزش و پرورش و دانش آموزان از نبودن امکانات حرف زدند و هیچ کس از کوتاهی در وظیفه ی خود سخنی به میان نیاورد . و : اگر برای انجام کاری منتظر باشیم تا همه ی امکانات فراهم شود آن کار هرگز انجام نخواهد شد . منطقه ی ما در حدود ۵۰۰۰۰ نفر جمعیت دارد (شاید کمتر شاید بیشتر) اما در مسئله ی دو در هزار (بودجه ای که به شهرستان کنگان داده شد) شاید ۵۰۰ نفر اطلاع یافتند که چه اتفاقاتی افتاد و شاید برای ۵۰ نفر اهمیت پیدا کرد و شاید ۵ نفر آن را پیگیری کردند . این امور بیانگر آن است که ما مهمترین وظیفه ی اسلامی خود را که همانا امر به معروف و نهی از منکر است فراموش کردیم و این سخن خداوند را که می فرماید:
ان الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم........ خدا اوضاع و احوال هیچ قوم و ملتی را دگر گون نمی سازد ، تا وقتی که خود آنان اوضاع و احوالشان را دگرگون سازند.(رعد-۱۱) مدتهاست که از گوش و چشم و افکار و اعمالمان دور کردیم و خود را به تنبلی و سستی عادت داده ایم . اما بیائید تا این مشکل را حل کنیم راه چندان درازی نیست بیائید همه با هم با ذهنی توانگر و عزم و ارداه ی پیغمبر گونه راه را برای پیشرفت خودمان و عمران و آبادانی ایرانمان پهن کنیم ، نه با سخن بلکه با عمل همان گونه که سعدی گفته است :
سعدیا گرچه سخندان و مصالح گویی □□□ به عمل کار براید به سخن دانی نیست.
با تلاش و کوشش با بیدار کردن اذهان عمومی و با اتحاد و به دور از هرگونه اختلافات مذهبی و منطقه ای .
بیا تا گل بر افشانیم و می در ساغر اندازیم □□□ فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو در اندازیم

عبدالله کشاورز

منبع : مطالب ارسال شده