تأثیر تجارب والدگری بر کفایت بالغین جوان در روابط عاشقانه

به منظور بررسی تأثیر روابط زناشویی و رسوم والدگری والدین بر روابط عاشقانه بالغین جوان، مؤلفان ۵۰۰ آزمودنی را در یك دوره ۷ ساله مورد پیگیری قرار دادند. آزمودنی‌ها و اعضای خانواده آنها ابتدا در اولین سال دبیرستان (۱۹۹۴) مورد مصاحبه قرار گرفتند. اطلاعات در مورد شخصیت آزمودنی‌ها، ویژگی‌های منشی، محیط خانواده و كیفیت تعاملات خانواده جمع‌آوری شد.
تعاملات خانواده توسط مشاهده‌گران آموزش دیده درجه‌بندی شد. در سال ۱۹۹۹، ۲۹۰ آزمودنی و شریك رمانتیك آنها مورد مصاحبه قرار گرفتند و مجموعه‌ای از ارزیابی‌ها را در مورد كیفیت روابط و زندگی شخصی خود تكمیل نمودند. در سال ۲۰۰۱، آزمودنی‌ها مجدداً مورد مصاحبه قرار گرفتند. از میان ۲۹۰ نفر شركت‌كننده، ۲۴۶ نفر روابط سال ۱۹۹۹ را ادامه داده بودند. ارزیابی‌های به كار رفته در پژوهش، متغیرهای رشدی – زمینه‌ای، شخصیت در اواخر نوجوانی و روابط اوائل جوانی را مورد ارزیابی قرار دادند.
نتایج نشان دادند كه هم والدگری و هم صفات شخصیتی ارزیابی شده در سال ۱۹۹۴ پیش‌گویی‌كننده كیفیت روابط عاشقانه در سال ۱۹۹۹ بودند. نشان داده شد كه آمادگی برای تجربه استرس، خشم و اضطراب مخل روابط است و والدگری همراه با توجه و مراقبت، كفایت در روابط عاشقانه را پیش‌گویی می كند. داده‌های حاصل در جهت تأیید این فرضیه است.
كه روابط عاشقانه با دوستان[۱] تا حدی حاصل تجارب مربوط به روابط والد – كودك هستند. این یافته‌ها برای «رابطه درمان‌گرها» اطلاعاتی كلیدی است، زیرا نشان می‌دهند كه در صورت بی‌توجهی درمانگر به این حقیقت كه رفتارهای مذكور در نتیجه تجارب كسب شده در ارگان خانواده طی سالیان طولانی توسط افراد مورد استفاده قرار گرفته‌اند، ارائه مداخلات در زمینه روابط ممكن است دشوار باشد. بعلاوه درمانگرانی كه در حوزه مهارت‌های والدگری كار می‌كنند می‌توانند از این اطلاعات جهت ترویج رفتارهای مثبت والدگری استفاده كنند.

تهیه كننده خبر: الهام اشتاد

منبع : روانپزشکی تهران