نقطه سرخط

تمام شد. بازی پس از ۹۰ دقیقه التهاب و چند هفته جار و جنجال به همان شکلی به پایان رسید که انتظار می‌رفت. ۴ گل پی‌درپی، عبور قهرمان از خط پایان و جشن قهرمانی ۱۰۰ هزار نفره. روز زیبائی بود. روز کاملی بود. روزی‌که از ۵ سال پیش انتظارش را می‌کشیدیم. یادش به‌خیر! ۵ سال قبل در چنین روزهائی بود که پرسپولیس قهرمانی را از چنگ استقلال ربود و در ورزشگاه آزادی جشنی گرفت تاریخی! آن‌روز هم روز خوبی بود. روزی‌که قهرمانی به چندین میلیون نفر تعلق داشت نه به چند هزار و چند ۱۰ هزار!
تمام شد و رفت. استقلال قهرمان شد و دوباره مجوز حضور در آسیا را گرفت. نقطه، سرخط.
در این جشن، حتی آشپزباشی هم بود. کسی‌که آش قهرمانی تیم‌های شهرستانی‌اش، آنقدر شور شده بود که صدای خودش هم در بیاید! دیروز نقطه پایانی بود بر تئوری پیشرفت فوتبال باشگاهی ایران! تئوری غلطی که ۵ سال فوتبال ما را عقب راند! ۵ سال در آسیا در جا زدیم، ۵ سال در ورزشگاه‌های ما پرنده هم پر نمی‌زد! ۵ سال تمام عقب ماندیم و حالا ... نقطه، سرخط! دوباره استقلال قهرمان شد تا دوباره در میزبانی‌های آسیائی، با یکصدهزار تماشاگر به مصاف حریفان عربی برویم! حالا دیگر عمر قهرمانی‌های یک ماهه به‌سر آمده! حالا دیگر عمر تیم‌هائی که با یک قهرمانی چنان به اوج می‌رسیدند که در چشم برهم زدنی سقوط می‌کردند گذشت. حالا دیگر نقطه، به سرخط برگشته. دستی‌که آن‌روزها با غرور حکم قهرمانی تیم‌های غیر را امضاء می‌کرد، حالا لرزان و مشتاق زیر ورقه قهرمانی استقلال را چنان با سرعت امضاء می‌کند که انگار می‌ترسد اگر لحظه‌ای غفلت کند، دیر شود. حالا فراموش کنید هر چند تا دیروز در مورد فوتبال ایران نوشته شده بود. هر چه تا دیروز بر برگ‌های فوتبال ایران نوشته شده بود، با نقطه قهرمانی استقلال متوقف شد. حالا قلم از سرخط می‌نویسد و از آرزوهای دور و درازی حکایت می‌کند که رؤیاهای ما را تحقق خواهد بخشید.
دوست داریم دوباره در نبرد با باشگاه‌های آسیائی حرفی برای گفتن داشته باشیم. دوست داریم که با یکصدهزار تماشاگر در آسیا عرض اندام کنیم. دوست داریم که دوباره مسابقات باشگاهی‌مان، پربار و تماشاگر باشد. دیگر ورزشگاه‌های نیمه‌خالی نمی‌خواهیم! دیگر بازی‌های سوت و کور و بدون تماشاگر نمی‌خواهیم! دیگر تحقیر شدن در میادین آسیائی را نمی‌خواهیم! ما فوتبال را زنده می‌خواهیم.
جام قهرمانی چرخید و چرخید و آخر سر به خانه خودش بازگشت. انگار تمام آن نوشته‌ها، سخن‌ها، حرف و حدیث‌ها و قول و قرارهائی که گذاشته شده بود، پایان یافت. حالا دیگر شرایط فرق دارد. از امروز باید به فکر ”بزرگی“ باشیم. دیگر مرد آن‌روزهائی‌که سقف آرزوهایمان را به حضور ۱۵ و ۲۰ هزار نفر در ورزشگاه محدود کرده بودیم. دیگر مرد آن‌روزهائی که مثل از همه جا بریده‌ها، دور از بقیه به‌خودمان مشغول بودیم. حالا دیگر ما، مثل ”دیوید کاپرفیلد“ هستیم در رمان بزرگ چارلز دیکنز! خانه خانم ”هاویشام“ را دوباره نورافشانی می‌کنیم، پرده‌ها را پس می‌زنیم تا نور وارد شود. تارعنکبوت‌ها را پاک می‌کنیم و اجازه می‌دهیم تا ”امید“ دوباره وارد خانه شود. نقطه، سرخط!

هومن جعفری

منبع : روزنامه ابرار ورزشی