وحشت آمیتی‌ویل - The Amityville Horror

سال تولید : ۱۹۷۹
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : رانلد سالاند و الیوت گایسینگر.
کارگردان : استوارت رُزنبرگ
فیلمنامه‌نویس : ساندور استرن، بر مبنای کتابی نوشته جی آنسن.
فیلمبردار : فرد کوئن کمپ.
آهنگساز(موسیقی متن) : لالو شیفرین.
هنرپیشگان : جیمز برولین، مارگوت کیدر، راد استایگر، دان استرود، ناتاشا رایان، مورای هامیلتن و هلن شیوِر.
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۶ دقیقه.


نوامبر سال 1974. مرد جوانی، والدین و چهار خواهر و برادرش را در خانه‌ای در آمیتی‌ویلِ نیویورک به قتل می‌رساند. یک سال بعد خانه را «جرج» (برولین) و «کاتلین لوتس» (کیدر) که به تازگی با هم ازدواج کرده‌اند، به قیمت ارزانی می‌خرند و با دو فرزنده «کاتلین» ازدواج قبلی‌اش به آنجا نقل مکان می‌کنند. به زودی شادی اولیه‌شان با دیدن وقایع غیر مترقبه و هراس‌انگیز در خانه زایل می‌شود. یکی از بستگان «کاتلین» که راهبه است برای دیداری به خانه می‌آید اما احساس می‌کند که نمی‌تواند آنجا بماند. آنان با «پدر دیلینی» (استایگر)، کشیش منطقه، تماس می‌گیرند تا با خواندن دعاهای ویژه، شیطان را از محل دور کند. او به شکل ناگهانی بیمار می‌شود و هنگامی که قصد رفتن به خانه‌اش را دارد، دجار یک سانحه رانندگی می‌شود. «جرج» احساس می‌کند که آرام‌آرام کنترل خود را از دست می‌دهد. او با کمک دوستی متوجه می‌شود که این خانه در قرن هیجدهم به شیطان‌پرستی معروف تعلق داشته. «کاتلین» نیز با مطالعه مقاله‌های روزنامه‌ها درباره جنایت سال 1974، درمی‌یابد که قاتل شباهت عجیبی به «جرج» دارد. سرانجام «کاتلین» موفق می‌شود بچه‌ها را از دست «جرج» که مبتلا به بی‌خویشی شده برهاند و او را به حال عادی باز گرداند.
* نمونه‌ای (مثل طالع نحسِ ریچارد دانر، 1976) از تقلیدها بی‌شمار جن‌گیر (ویلیام فریدکین، 1973) که به‌دنبال موفقیت تجاری آن، روانه بازار شدند. در اینجا نیز مثل جن‌گیر و دیگر فیلم‌های شاخص جناح «ارتجاعی» سینمای ترسناکِ دهه 1970، بر حضور عنصر مسیحیت (متجلی در کلیسا و شخصیت کشیش) به‌عنوان عامل اصلی حافظ و حامی شخصیت‌ها در جدال با اهریمن تأکید می‌شود. برخلاف نمونه‌های مشخص هم دوره (تلألوِ استنلی کوبریک، 1980) و یا قدیمی‌تر (حضور ارواحِ رابرت وایز، 1963 و انزجارِ رومن پولانسکی، 1965) در فضاسازی و خلق فضای غیرطبیعی و شیطانی خانه که قاعدتاً باید عامل اصلی هراس‌انگیز فیلم باشد، کمترین توفیقی به دست نمی‌آید. از جمله دنباله‌ها: آمیتی‌ویل 2: تسخیرشدگان (دامیانو دامیانی، 1982)، آمیتی‌ویل سه‌بُعدی (ریچارد فلایشر، 1983)، آمیتی‌ویل 4: شیطان می‌گریزد (ساندور استرن، 1989، تلویزیونی)، آمیتی‌ویل: یک نسل جدید (جان مورلووسکی، 1993).