آویشن

این گیاه علفی چندساله، از خانواده Labiatae و به انگلیسی Thyme و در كتاب سنتی فارسی با نام‌های «حاشا»، «اوشن» و «صعترالحمیر» نام برده شده است. در ایران گونه های مختلفی از این گیاه به صورت علفی تا انواعی كه به صورت درختچه هستند، می رویند و در بعضی از مناطق نیز در مزارع كاشته می شوند، این گیاه با اسامی محلی متفاوتی شناخته شده است، از جمله در همدان آن را «آزربه» در آذربایجان «ككلیك اوتی» و در سایر مناطق «صعتر»، «اوشن»، «اشمه كوهی»، «سی سنبر» و «سوسنبر» نامیده می شود. از نظر تاریخی و قدمت شناخت: حاشاویا آویشن گیاهی است كه به خصوص به عنوان ادویه معطر از زمان های قدیم مورد توجه بشر بوده و در عهد باستان در جوامع پیشرفته آن روز به عنوان بخورهای معطر و تصفیه كننده به خصوص در معابر به كار می رفته است. در یونان قدیم و روم «آویشن» را به عنوان سمبل شجاعت و تهور می دانستند. در طب سنتی از نظر طبیعت، عده ای از حكمای معروف از جمله ابوعلی سینا و دیگران «حاشا» را گرم و خشك می دانند. از نظر خواص این گیاه گرم كننده قوی و باز كننده گرفتگی های روده ها و پاك كننده سینه و همچنین برای تنگی نفس و تقویت معده و كشتن و خارج كردن انگل های معده، بسیار موثر است. جوشانده این گیاه در درمان پیچش روده و اسهال و در درمان بی خوابی و امراض جهازهاضمه مفید است.
اگر بیماران مبتلا به تنگی نفس، سرفه، كلیه و مثانه و درد مفاصل و سیاتیك و ترشحات غیرطبیعی زنان، ۵ تا ۱۰ گرم «آویشن» را در یك لیتر آب جوش دم كرده و با كمی عسل مخلوط كرده و میل نمایند، (سه فنجان در روز) در درمان بیماری آنها موثر خواهد بود. خاصیت ضدمیكروبی و ضدقارچی و ضدانگلی این گیاه نیز در طب جدید مورد توجه قرار گرفته است و همچنین داروهای ضدسرفه تیمكس، تیمیان، قطره توسیون نیز از این گیاه تهیه شده است.
توجه: پیشنهاد می شود در مصرف آویشن و تركیبات آن به دستورات متخصصین توجه كرده و از اسراف در مصرف آن خودداری شود.

منصور كاظم زاده

منبع : روزنامه شرق