برای «جوانی» که جان زندگانیست ...

جوانی دریافت آدمی از خوشی خویشتن و توان برگرفتن نعمت از درخت پرهوادار زندگی و درویدن گندمزار تحسین و پذیرفته شدن و در کام و چشم‌ها شیرین نشستن است...انسان از پایان می گریزد و این رنجی بی نهایت است که به روایت شاعر چو مستم کرده ای مستور منشین/ چو نوشم داده ای زهرم منوشان .