مائده طهماسبی میگوید یک جامعه غمزده و افسرده دلش میخواهد ساعتی را در سینما فقط و فقط بخندد. ساعتی را در تئاتر بخندد. کسانی که احساس میکنند دیگر نمیتوانند غمی بیش از آنچه را تحمل میکنند تحمل کنند. در حالی که همان دو ساعت خنده تبدیل به نیرویی برای ادامه زندگیشان میشود.