کوچ نخبگان کشتی ایران به آذربایجان؛ فرصت‌سازی یا زنگ خطر؟

انتصاب محمد بنا، پرافتخارترین سرمربی تاریخ کشتی فرنگی ایران، به‌عنوان سکاندار تیم آذربایجان، تنها یک جابه‌جایی فنی نیست؛ بلکه نشانه‌ای روشن از جایگاه بالای دانش مربیگری ایران در سطح بین‌المللی به‌شمار می‌رود. تجربه، کارنامه و نگاه ساختاری بنا، عاملی است که فدراسیون‌های مطرح برای توسعه کشتی خود به آن تکیه می‌کنند.

در سوی دیگر، حضور امیررضا معصومی، آزادکار جوان و آینده‌دار، در ترکیب تیم ملی آذربایجان، بُعد تازه‌ای به این موضوع بخشیده است. این اتفاق بیش از آنکه یک تصمیم فردی تلقی شود، بازتاب‌دهنده شرایط رقابتی، مدیریتی و مسیر‌های حرفه‌ای محدود پیش روی برخی استعداد‌های نخبه در کشتی ایران است.

از منظر مثبت، این تحولات می‌تواند بیانگر قدرت تولید نیروی انسانی در کشتی ایران باشد؛ به‌گونه‌ای که مربیان و کشتی‌گیران ایرانی به‌عنوان سرمایه‌های قابل اتکا در سطح جهان شناخته می‌شوند. حضور این چهره‌ها در تیم‌های خارجی، زمینه تبادل دانش فنی، ارتقای سطح رقابت‌ها و افزایش تعاملات ورزشی منطقه‌ای را فراهم می‌کند.

با این حال، در سوی مقابل، تداوم چنین روندی می‌تواند زنگ هشداری جدی برای مدیریت ورزش کشور تلقی شود. از دست رفتن مربیان برجسته و استعداد‌های شاخص، در بلندمدت عمق فنی تیم‌های ملی را کاهش داده و مسیر پشتوانه‌سازی را با چالش مواجه می‌کند.

کارشناسان معتقدند کوچ محمد بنا و امیررضا معصومی به کشتی آذربایجان، هم‌زمان دو واقعیت مهم را نمایان می‌کند؛ از یک‌سو، اعتبار بالای دانش فنی و سرمایه انسانی کشتی ایران در سطح جهانی و از سوی دیگر، ضرورت بازنگری جدی در ساختار‌های مدیریتی و حمایتی داخل کشور را.

اگرچه حضور نخبگان ایرانی در تیم‌های خارجی می‌تواند به تعامل فنی و ارتقای سطح رقابت‌ها کمک کند، اما تداوم این روند بدون برنامه مشخص، در بلندمدت به تضعیف پشتوانه‌های داخلی منجر خواهد شد. کشتی ایران برای حفظ جایگاه تاریخی خود، ناگزیر است با ایجاد مسیر‌های حرفه‌ای شفاف، ثبات مدیریتی و حمایت هدفمند از نخبگان، میان افتخارآفرینی جهانی و صیانت از سرمایه‌های ملی توازن برقرار کند.